Roderik Six
Roderik Six Journalist voor Knack

De Franse schrijfster Hélène Grémillon keilt de mooie Lissandra vanaf de vijfde verdieping op de Argentijnse straatsteentjes, maar gebruikt zo veel extatische zinnen dat ook haar thriller een triest dieptepunt bereikt.

Iedereen kent ze, die landerige zaterdagavonden: het lief is de deur uit met tien kwebbelende vriendinnen, de maten zijn naar het voetbal en zelf ben je, na een dagje colruyten, gras maaien en Ikea-kasten monteren, te bekaf om nog maar te denken aan een avondje alleen in het café. De videotheek lonkt, de sofa ook, de Carlsberg staat koud, de anders zo verboden borrelnootjes blinken vettig in hun zakje. Schijfje in de home-entertainment, geluid op één miljoen, de openingscredits rollen en daar is ze dan, die vermaledijde boodschap: based on a true story. Dacht je net nog een obscure B-film te scoren, blijk je ondanks de sexy cover toch een derderangs weekendfilm gehuurd te hebben.

Pronken met het waarheidsgehalte van je fictie, er is nauwelijks een grotere afknapper denkbaar. Idem met De val van Hélène Grémillon, die haar thriller laat plaatsvinden in het Argentinië van de jaren tachtig. Niet onbelangrijk. De naweeën van de Vuile Oorlog, toen duizenden burgers uit het straatbeeld ‘verdwenen’, zijn nog altijd voelbaar. Ook protagoniste Eva Maria is haar dochter Stella kwijt. Weggelopen, of werd ze opgepakt en door de militairen boven de oceaan uit een vliegtuig gegooid? Boven op dat leed krijgt ze te maken met de noodkreet van haar psychiater Vittorio, die net (ten onrechte?) beschuldigd wordt van de moord op zijn vrouw Lissandra. Die gracieuze vrouw en begenadigde tangodanseres werd op de straatstenen aangetroffen, terwijl vijf verdiepingen boven haar het raam openstond.

Eva Maria bijt zich vast in het onderzoek, daarbij geholpen door respectievelijk veel wijn, de zorgen van haar overgebleven zoontje Estéban, en een doos cassettes die ze ontvreemd heeft uit Vittorio’s praktijk. Blijkt dat de man de gesprekken met zijn patiënten opnam. Niet koosjer, maar nu wel handig: misschien kwam de moordenaar wel regelmatig langs voor een sessie. Tegelijk gaat ze de straat op, de laatste stappen van Lissandra achterna. Blijkt dat de façade van het gelukkige koppel toch enige barstjes vertoont: waarom zat Lissandra huilend bij haar bejaarde tangoleraar? Waarom huurde ze louche hotelkamers? Wat deed ze in een speelgoedwinkel? Maar ook Vittorio blijkt er een dubbelleven op na te houden. Wie is trouwens die knappe vrouw die in de rechtszaal opduikt? En wat gebeurt er als ook Eva Maria’s sessies op tape blijken te staan?

Grémillon beheerst ten dele haar stiel: het tempo ligt erg hoog, en de plotwendingen waarbij telkens nieuwe verdachtmakingen worden onderzocht werken zolang nodig – zijnde enkele pagina’s. Maar de ellenlange weeklagende, hysterische en aaneen geklitte alinea’s werken snel op de zenuwen. Verknallen doet ze het helemaal wanneer ze de haar zo gekoesterde waarheid een arm omwringt en een totaal geforceerd einde aan haar true crime breit. Gelukkig is er altijd Carlsberg om zo veel droefenis in te verdrinken.

DE VAL *

Hélène Grémillon, Cargo (originele titel: La garçonnière), 288 blz., ? 18,90.

RODERIK SIX

SLEUTELZIN ‘In elke vriend schuilt een halve verrader.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content