De dag van de doden

Eerste zin Het was maandagochtend, onbewolkt en warm, te warm voor zo laat in de herfst.

Een bestelwagen ramt de gevel van een winkel. Er vallen doden. Vreemd genoeg blijkt de chauffeur van de wagen al een week dood. Wat later vindt de politie op Hampstead Heath een dode op een brandstapel. Intussen krijgt een jonge student criminologie het wel erg gevaarlijke idee ingefluisterd om een scriptie over Frieda Klein te schrijven, de beroemde psychoanalytica die de voorbije jaren bij heel wat vreemde moordzaken betrokken raakte en rond wie altijd een zweem van schuld hangt. Maar Frieda is onvindbaar. Nu haar aartsvijand Dean Reeve eindelijk de onderwereld heeft verlaten, duikt zij onder. Niet omdat haar eigen leven in gevaar is, wel omdat ze de wereld van Dean Reeve moet redden.

Tot zover het verhaal van de nieuwe Nicci French, de laatste met Frieda Klein, en een ingenieus saluut aan de mensen die in de voorbije boeken een rol van betekenis hadden, van bouwvakker Jozef, die ooit door Kleins plafond donderde, tot de verliefde politie-inspecteur Karlsson.

Nicci Gerard en Sean French debuteerden in 1997 met Het geheugenspel en voelen ondanks hun fikse schrijftempo nog steeds zo fris en knisperend aan als toen. Psychoanalytica Frieda Klein blijft een sterk personage. Wat ze zelf denkt, weet je niet. Ze laat vooral andere mensen zichzelf ontdekken en stelt hen in staat om opnieuw lief te hebben. Dat straalt dan toch weer af op Klein, die – na een verkrachting en de zelfmoord van haar vader – leert dat kwetsbaarheid en overleven uiteindelijk hand in hand gaan. De dag van de doden zit vol prikkelende mythologie: de strijd tussen licht en duisternis, het kolkende, giftige en onzichtbare onderbewustzijn dat door de ondergrondse rivieren van Londen wordt verbeeld en de wereld van de levenden. Nicci French tilt het putdeksel voor je op, maar biedt ook troost tegen het onbekende en vreesachtige met versgemaakte soep en een flink glas whisky.