Met een mix van Hollywoodglamour en cinefilie van de harde lijn belooft de 64e editie van het Filmfestival van Cannes een année grand cru te worden. Twintig toppers uit de verschillende secties.
MIDNIGHT IN PARIS WOODY ALLEN – OPENING
Na Venetië, Londen en Barcelona doet New Yorker Woody Allen nu ook Parijs aan en dus was een wereldpremière van zijn nieuwe romcom in Cannes even voorspelbaar als veel van zijn grappen. In zijn jongste ensemblekomedie voert Allen een Amerikaanse familie op die de Lichtstad aandoet voor zaken, maar zich privé algauw in allerlei toestanden manoeuvreert. Hoewel Owen Wilson, Rachel McAdams, Kathy Bates, Adrien Brody en Marion Cotillard de voornaamste personages vertolken, hing de meeste commotie vooraf rond Carla Bruni. De Franse First Lady heeft in Midnight in Paris een bijrol als museumgids, al zou die door Allen uiteindelijk flink zijn ingekort. Ordinaire roddels van de boulevardpers? Instructies vanuit het Elysee? Of handige promo van de producenten? On va voir.
LA PIEL QUE HABITO PEDRO ALMODÓVAR – COMPETITIE
Beste regie voor Todo sobre mi madre, beste scenario en beste actrices voor Volver… Pedro Almodóvar won in Cannes zo ongeveer alle prijzen die je kunt winnen, alleen ontbreekt de zuurverdiende Gouden Palm nog op zijn palmares. Met La piel que habito – een verfilming van Thierry Jonquets roman Tarantula – onderneemt de melomaestro van La Mancha nog maar eens een poging, met enkele oude bekenden in zijn kielzog. Zo geeft Antonio Banderas gestalte aan een plastisch chirurg die het leven van zijn vrouw – een rol voor Hable con ella-actrice Elena Ayala – tracht te redden door voor haar een nieuwe huid te creëren. ‘Het wordt een mix van drama, film noir en sciencefiction’, licht Almodovar alvast een tipje van de sluier. ‘Het is een horrorverhaal zonder geschreeuw en gegil.’
HANEZU NO TSUKI NAOMI KAWASE – COMPETITIE
De stormloop voor de première van Pirates of the Caribbean 4 zal zelfs in Cannes wellicht iets groter zijn dan die voor de nieuwe film van de Japanse Naomi Kawase. Wie haar vorige parels Shara en The Mourning Forest heeft gezien en over een morzel goede smaak beschikt, zal zich echter met plezier richting Hanezu no tsuki slingeren. Kawase’s vijfde langspeler is gebaseerd op de roman van Masako Bando en belooft opnieuw een spirituele fabel te worden over de clash tussen oude tradities en jonge mensen in deze jachtige en oppervlakkige multimediamaatschappij. Snel even een link posten op Facebook en Twitter.
HABEMUS PAPAM NANNI MORETTI – COMPETITIE
Precies tien jaar nadat hij de Gouden Palm won voor zijn familiedrama La stanza del figlio doet Nanni Moretti nogmaals een gooi naar ’s werelds meest prestigieuze filmprijs. Daarvoor trekt de Italiaanse regisseur het Vaticaan binnen, of beter: de dure decors in de Romeinse Cinecitta Studio’s die voor het katholieke mekka moeten doorgaan. Als notoire linkse rakker kreeg Moretti van paus Benedictus XVI geen zegen om in diens stulpje te komen filmen, al zal het onderwerp evenmin geholpen hebben. In Habemus Papam werpt Moretti een ironische blik achter de schermen van een pausverkiezing, met monstre sacré Michel Piccoli als de kardinaal die tegen zijn zin tot paus wordt verkozen en Moretti zelf als de psychiater die hem over zijn angst moet helpen. ‘Een toegankelijke, apolitieke en preekvrije tragikomedie’, aldus The Hollywood Reporter, waarin blijkbaar met geen woord wordt gerept over ‘immanente rechtvaardigheden’ of ‘relatietjes en zo’.
WE NEED TO TALK ABOUT KEVIN LYNNE RAMSAY – COMPETITIE
Hield Eva wel écht van haar zoon Kevin? En is ze mee schuldig aan het bloedbad dat hij veroorzaakt heeft? Dat zijn de hamvragen in dit flashbackdrama waarin een moeder in het reine tracht te komen met de daden van haar zoon die verschillende medescholieren neerknalde. Als de getraumatiseerde moeder herken je arthousemuze Tilda Swinton, terwijl John C. Reilly de rol van haar vervreemde ex neerzet en Ezra Miller in de huid kruipt van tienersociopaat Kevin. Een verfilming van de controversiële roman van Lionel Shriver, in een regie van Lynne ‘Ratcatcher’ Ramsay met Radioheadgitarist Jonny Greenwood als componist en Steven Soderbergh als coproducent. Over goede referenties gesproken.
MELANCHOLIA LARS VON TRIER – COMPETITIE
‘Gedaan met happy ends’, beloofde Lars von Trier na zijn psychoseksuele gruweltrip slash arthousefarce Antichrist. Wie zich de climax met de afgeknipte schaamlippen en verpletterde penis herinnert, weet dus wat hij kan verwachten. Of zou de Deense relneef achter Breaking the Waves en Dogville zich in deze psychologische rampenfilm toch een beetje inhouden? Kwestie van zijn frêle hoofdrolspeelster Kirsten Dunst, die twee jaar na haar burn-out haar comeback maakt, enigszins te ontzien. Feit is dat Penélope Cruz in extremis afhaakte, Von Trier opnieuw zijn handbewogen camera en improvisatiestijl bovenhaalt en dat de planeet in de film – ondanks een bijrol voor Kiefer ‘Jack Bauer’ Sutherland – onherroepelijk naar de verdoemenis gaat. De Apocalyps volgens Lars von Trier… dat we dat nog mogen meemaken.
DRIVE NICOLAS WINDING REFN – COMPETITIE
‘Something’s rotten in the State of Denmark’, schreef Shakespeare ooit, al hebben ze ginds op filmgebied de jongste jaren niets te klagen. Niet alleen habitué Lars von Trier dingt dit jaar weer mee naar de Gouden Palm, ook landgenoot Nicolas Winding Refn waagt zijn kans. Als maker van onversneden genrefilms als Pusher, Bronson en Valhalla Rising is Refn nochtans niet meteen een voor de hand liggende keuze in een auteursmekka als Cannes. Voor zijn zesde langspeler baseerde Refn zich op de gelijknamige misdaadroman van James Sallis, met Ryan Gosling in plaats van de eerst gecaste Hugh Jackman als de stuntpiloot die na een mislukte overval als schietschijf fungeert. ‘Het wordt een geschifte kruising tussen Blue Velvet en Purple Rain‘, omschreef Gosling deze actiethriller, waarin verder ook Carey Mulligan en Ron Perlman rondscheuren. Fasten your seatbelts.
ICHIMEI (HARA-KIRI: DEATH OF A SAMURAI) TAKASHI MIIKE – COMPETITIE
Na de tsunami in maart werd de Japanse cultsensei Takashi Miike nog als vermist opgegeven, maar nu al mag de maker van Ichi the Killer, One Missed Call en Audition straks voor het eerst richting Croisette afzakken. Daar komt hij Hara-Kiri: Death of a Samurai voorstellen, na het zwierige en onderhoudende 13 Assassins van nauwelijks acht maanden geleden alweer zijn tweede remake van een Japanse samoeraiklassieker in opdracht van de Britse arthousemogul Jeremy Thomas. Bovendien tekent Miike voor een absolute primeur door daarmee de eerste Cannescompetitiefilm in 3D af te leveren.
ONCE UPON A TIME IN ANATOLIA NURI BILGE CEYLAN – COMPETITIE
Doet de titel een Turkse western vol schurftige gunslingers en belaagde babes vermoeden – allen met snor uiteraard – dan wordt het met Nuri Bilge Ceylan in de regiestoel wellicht een stuk rustiger en meditatiever. Met poëtische parels als Uzak en Three Monkeys manifesteerde Ceylan zich het voorbije decennium immers als de Anatolische erfgenaam van Michelangelo Antonioni. Verwacht geen voorbijwaaiend tumbleweed of bloedige shoot-outs, maar wel een drukkend existentieel drama over een dokter en een advocaat die samen de menselijke conditie overpeinzen met de Turkse steppes als imposant breedbeelddecor.
RESTLESS GUS VAN SANT – UN CERTAIN REGARD
De nieuwe film van een ex-Gouden Palm-winnaar verwacht je in de hoofdcompetitie, maar Amerikaans rasfilmer Gus Van Sant moet zich tevredenstellen met een stek in de nevensectie Un Certain Regard, al oogt die dit jaar bijna net zo sterk. Restless doet het donkerromantische verhaal van een terminaal ziek tienermeisje dat verliefd wordt op een jongen met een fascinatie voor begrafenissen en geesten van overleden kamikazepiloten. In de hoofdrol zie je Alice in Wonderland-revelatie Mia Wasi-kowska, terwijl cameratovenaar Harris Savides – met wie Van Sant al zijn longtaketrilogie Gerry, Elephant en Last Days maakte – weer tekent voor de fotografie. Bevestigt Van Sant eens te meer zijn status van bevlogen tienerchroniqueur? Of moeten we het ergste vrezen aangezien Ron en dochter Bryce Dallas Howard als producers staan vermeld en de film al meer dan een jaar stof ligt te vergaren? We wachten rusteloos af.
THIS MUST BE THE PLACE PAOLO SORRENTINO – COMPETITIE
Pathetiek en overacting… Sean Penn is er nooit vies van geweest: de rol van een overjaarse gothicrocker met midlifecrisis lijkt hem dus op het lijf geschreven. In de eerste Engelstalige film van Il divo-stilist Paolo Sorrentino speelt Penn de rol van Cheyenne, een verveelde rockster die op zoek gaat naar de nazibeul die zijn pas overleden vader indertijd in Auschwitz heeft vernederd. Wordt het een staaltje concentratiecamp met rode lippenstift en zwarte eyeliner? Of maakt Sorrentino er een indringende trip over wraak en verzoening van? Met Frances McDormand en Harry Dean Stanton aan Penns zijde en muziek van voormalig Talking Headsopperhoofd David Byrne hopen we op het laatste.
HORS SATAN BRUNO DUMONT – UN CERTAIN REGARD
Pseudo-intellectuele charlatan? Of anesthesist van het menselijke beestje? Met schandaalfilms als La vie de Jésus, L’Humanité en 29 Palms wist Bruno Dumont de gemoederen altijd al op te hitsen, en dat wordt met zijn zesde langspeler ongetwijfeld niet anders. Zoals gewoonlijk posteert Dumont zijn onbewogen camera in zijn Frans-Vlaamse geboortestreek, waar hij deze keer inzoomt op een mysterieuze eenzaat die zich over een mishandelde boerendochter ontfermt. Of zoiets. Een primitieve parabel over goed en kwaad, met een zwijgzame amateurcast, robuuste landschappen en cathartische gewelduitbarstingen als typische Dumontdada’s.
ARIRANG KIM KI-DUK – UN CERTAIN REGARD
Leverde Kim Ki-duk aan het begin van het millennium nog om de zes maanden een arthouseparel af, dan bleef het de voorbije drie jaar even stil rond de Koreaanse rasfilmer als in zijn films. Na de lauwe ontvangst van Breath en Dream ging de maker van The Isle, Samaritan Girl en Bin-Jip vrijwillig op retraite om nu opnieuw op te duiken met Arirang. Afgaande op de cryptische omschrijving en dito trailer wordt het een poëtische documentaire waarin Kim mediteert over zijn eigen leven en werk en daarop besluit om zelfmoord te plegen. Zeker kijken, Michael Bay!
YELLOW SEA NA HONG-JIN – UN CERTAIN REGARD
‘Spannend, stijlvol en ontroerend. De beste serialkillerthriller in jaren’, stond in uw favoriete blad te lezen over Na Hong-jins superbe debuut The Chaser uit 2008. Geen wonder dat opvolger Yellow Sea met stip in onze agenda genoteerd staat, zeker aangezien de Koreaanse regisseur daarin de epische en politieke genretoer opgaat. Centraal staan de lotgevallen van een taxichauffeur met gokschulden die in opdracht van een Chinese triadebaas de Gele Zee richting Zuid-Korea oversteekt, maar daar zowel de flikken als de Chinese en Zuid-Koreaanse maffia achter zich aan krijgt. The Chaser voor gevorderden.
LA CONQUÊTE XAVIER DURRINGER – SPECIAL SCREENING
Om een schandaal zitten ze in Cannes nooit verlegen en dus mocht deze naar verluidt meedogenloze biopic over zittend Frans president Nicolas Sarkozy niet ontbreken. Politiek journalist Patrick Rotman dook de archieven in en verzamelde alle speeches en getuigenissen die hij over Le petit Nicolas kon vinden. Daaruit distilleerde hij een weinig flatteus portret van de man die met slinkse intriges het Elysée veroverde en tussendoor zijn vrouw Cécilia verloor, met kind-of-lookalike Denis Podalydès als sacré Sarko. Uit vrees voor rechtszaken gingen previews gepaard met zelden geziene veiligheidsmaatregelen, terwijl sommige exploitanten nu al door Sarkozy-aanhangers onder druk worden gezet om de film niet te vertonen. Verzinsels van handige producenten of reële dreigementen van overheidswege: de hype kan in elk geval al niet meer stuk.
LA CONQUÊTE
vanaf 18/5 in de bioscoop.
THE BEAVER JODIE FOSTER – SPECIAL SCREENING
Stellen dat Mel Gibson de jongste tijd wat relatieproblemen heeft, is ongeveer even eufemistisch als claimen dat hij niet meteen een Jodenvriend is. Anderhalf jaar lang werd dit familiedrama van en met Jodie Foster dan ook ‘on hold’ gezet in de hoop dat de mediastorm rond Gibsons vechtscheiding zou gaan liggen. Of het manoeuvre veel effect heeft gesorteerd, valt te betwijfelen. In de film speelt Gibson namelijk een… dolgedraaide, manisch-depressieve huisvader die het met zowel zijn vrouw als zijn kinderen aan de stok krijgt. En dat wanneer hij besluit enkel nog met de buitenwereld te communiceren via een pluchen bever op zijn hand. Grien, grijns en gruwel mee met Mad Mel, die de inspiratie voor zijn comebackrol helaas niet ver hoefde te zoeken.
THE BEAVER
vanaf 25/5 in de bioscoop.
IMPARDONNABLES ANDRÉ TÉCHINÉ – QUINZAINE
Les égarés, Les temps qui changent, Les témoins, La fille du RER… Frans filmveteraan André Téchiné verkeerde de voorbije jaren in bloedvorm. Dat zijn nieuwe film in de nevensectie Le Quinzaine des Réalisateurs werd opgenomen, mag dan ook niet verbazen, ook al lag de focus daarin de jongste jaren vooral op het werk van jonge experimentele filmmakers. In deze adaptatie van Philippe Djians gelijknamige roman toont Téchiné hoe een oudere succesauteur de draad tracht op te pikken na de dood van zijn vrouw en dochter. Een film over leven en overleven, spijt en rancune.
TATSUMI ERIC KHOO – UN CERTAIN REGARD
Persepolis, Waltz with Bashir, Up… aan animatietoppers was er tijdens de voorbije edities zeker geen gebrek. Dit jaar wordt het uitkijken naar het animatiedebuut van Eric Khoo, de Singaporees die eerder Cannes aandeed met de festivalfavorieten Be with Me en My Magic. Khoo baseerde zich op de ruim achthonderd pagina’s tellende autobiografie van Yoshihiro Tatsumi, de Japanse peetvader van de zogeheten ‘gekiga’, oftewel de dramatische manga voor volwassenen.
THE SLUT HAGAR BEN ASHER – SEMAINE DE LA CRITIQUE
Aangezien de Semaine de la Critique zich traditioneel richt op eerste en tweede langspelers van nieuwe filmtalenten is het in deze nevensectie per definitie een beetje gokken. Waarom dan niet op The Slut, een Israëlisch drama over een alleenstaande moeder van twee met een onbevredigbare seksuele appetijt.
A CLOCKWORK ORANGE STANLEY KUBRICK – CANNES CLASSICS
Terwijl maestro Bernardo Bertolucci dit jaar voor zijn hele oeuvre de ere-Gouden Palm krijgt, brengt Cannes Classics opnieuw een reeks klassiekers onder de aandacht. Een daarvan is een volledig gerestaureerde kopij van Stanley Kubricks vileine sciencefictionsatire A Clockwork Orange, een van de grootste filmschandalen ooit die precies veertig jaar na datum nog niets aan scherpte, dubbelzinnigheid en actualiteitswaarde heeft ingeboet. Naast de film vertoont het festival ook de documentaire Il était une fois Orange Mécanique van Kubrickconnaisseurs Antoine de Gaudemar en Michel Ciment.
DOOR DAVE MESTDACH
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
