HUYGHE: Wat Olé is voor Leo, is De bus voor Big Brother. In 2000 werden de twee reeksen op exact hetzelfde uur uitgezonden. Maar terwijl Big Brother al bij al behoorlijk saai bleek, was De bus constant vuurwerk. Dat had vooral met het volstrekt waanzinnige opzet te maken: twaalf mensen werden vier maanden lang opgesloten in een bus. Ik herhaal: vier maanden lang. Wellicht daarom dat het programma haast permanent ontspoorde. De weekoverzichten waren één langgerekte ruzie. Meestal met ene Koen in de hoofdrol, een man die zich tijdens een van die discussies de quote ‘Ik ben hier de hond’ liet ontvallen. Mochten er toen social media hebben bestaan, dan was hij de eerste Gringo geweest.
Vier maanden in een bus zitten maakt wel dat je aardig wat vrije tijd hebt, wat dan weer voor mijn favoriete fragment gezorgd heeft. Koen vond het namelijk een goed idee om ’s nachts, wanneer iedereen sliep, geheimzinnige boodschappen te schrijven op de keukentafel. In hagelslag. Om de een of andere reden had hij niet door dat de camera’s ook ’s nachts draaiden. Je ziet hem in de keuken, korrel per korrel, de zin ‘Ruth, laat nooit je angst zien op de bank. Speel niet met Mariska. Vertrouw niemand’ schrijven. Wat een heel, heel lange zin is om in hagelslag te schrijven. Vergeet dat nightvision-geschuifel onder de lakens in Temptation Island: iemand met hagelslag zien schrijven, dáárvoor kijk ik naar reality-tv.
Nu, als we zulke fragmenten uitzenden, houden we altijd ons hart vast. We kunnen ons voorstellen dat een heleboel mensen heel erg blij waren dat die archiefdozen vijftien jaar dicht zijn gebleven – en dat ook zo wilden houden. Nochtans: we lachen nooit met de mensen die erin voorkomen, maar met de absurditeit van de tijdgeest. Want VT4 in de jaren 90: dat was iets bijzonders.
Big Brother, maar dan op de bus.
Jaar 2000
‘Wat Olé is voor Leo, was De bus voor Big Brother.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
