Als laatste in de rij (en absoluut niet de minste, want het betreft hier een dubbel-cd!) stellen we u deze week trots voor: Focus Files Jazz, met de beste jazznummers van 2003. Twee cd’s, zeventien tracks, en evenveel stijlen.

Sleight of Time

You’re My Everything

Dezarwa (for A.T.)

Phantom of the Bopera

Maybe September

A Four Letter Word

Goodbye Little Godfather

Body & Soul

60 Years Too Early

Think Tank

Use Me

East St. Louis Toodle-Oo

N.Y. Slick

Laura

Loads of Love

12th Century Carol

Autumn Leaves

Mogen wij even ongegeneerd onszelf lof toezwaaien? Welaan dan: de focus files zijn het ideale eindejaarsgeschenk. Drie compilatiealbums vol met de beste muziek van 2003: u zal nog nooit zo vrijgevig hebben geleken. En u bent er meteen ook zeker van dat die vervloekte kerst-cd’s niet zullen opliggen tijdens het feestje. Graag gedaan!

Cassandra Wilson

Cassandra Wilson is een van de grootste vocalistes van haar generatie. Een blik op de songleveranciers van Glamoured geeft inkijk in haar muzikale leefwereld: de helft bestaat uit eigen werk, de rest komt onder meer van Bob Dylan, Abbey Lincoln en Muddy Waters. Het akoestische Sleight of Time is een handenwringende song over de onmogelijke liefde voor een jongere man. Geen rauwe katoenplukkersblues, wel smeulende passie.

Flavio Boltro

Sinds jaren maakt de Italiaanse trompettist Flavio Boltro het mooie weer in de Parijse jazzscène. Zijn debuut op Blue Note was nog een plichtmatig eerbetoon aan de elektrische Miles Davis, maar op 40° krijgt hij vrij spel. De Miles-invloed blijft dominant, met verwijzingen naar L’Ascenseur pour l’ échafaud, maar de toon is zoeter. You’re My Everything laat horen wat er van Chet Baker had kunnen worden als hij niet zo’n klojo was geweest.

Henri Texier / Azur Quintet

Nee, dit is geen ‘Henri Texier with Strings’. De bassist slaagt erin om zijn Azur Quintet perfect te integreren in L’Orchestre De Bretagne. Texier is niet vies van freejazz, maar schreef voor deze bezetting bijzonder heldere melodieën. Na een ouverture met Bartók-allures springen Texier & co. voor Dezarwa uit de coulissen voor een flinke dosis swing, verwijzingen naar soundtrackjazz en kerkmuziek. Hij durft. Nu u nog.

Fred Hersch Trio

Voor jazzliefhebbers is de keldertrap naar de New Yorkse Village Vanguard zowat de weg terug naar de baarmoeder. Dat geldt ook voor Fred Hersch. Op dit live- album bezingt de pianist onder meer zijn liefde voor Thelonious Monk en Wayne Shorter, maar wij hielden nog het meest van zijn eigen compositie Phantom of the Bopera: een start-stopspelletje waarbij de luisteraar plagerig op het verkeerde been wordt gezet.

Shirley Horn

May the Music Never End, zelden zo’n wrange cd-titel gezien als die van Shirley Horn. De zangeres voelt haar einde naderen, maar maakte bij het avondrood een heel waardige, bijwijlen zelfs sexy afscheidsplaat. De songkeuze op May the Music Never End is niet altijd even moedig, met onder meer Yesterday en If You Go Away, maar Maybe September, een avondlied over een herfstliefde, met de fantastische Ahmand Jamal op piano, maakt alles goed.

The Chris Joris Experience

Pianist-percussionist Chris Joris brengt op Out of the Night met zijn Experience een ode aan zijn overleden vrouw. De luisteraar hoort de woede, de rebellie en de loutering van het rouwproces. In A Four Letter Word zalft de sax, maar bittere achtergrondgeluiden leiden snel naar een enerverend crescendo. Out of the Night is melancholie zonder pathos, en kreeg vorige week niet voor niets de Klara Muziekprijs.

Alexi Tuomarila Quartet

Tot nader order ligt Finland niet in België, maar toch vervult 02 ons met nationale trots. De Finse pianist Alexi Tuomarila brengt heldere, narratieve solo’s, en krijgt steun van de Belgen Nicolas Kummert (sax), Christophe Devisscher (bas) en Teun Verbruggen (drums). De eigen compositie Goodbye Little Godfather maakt duidelijk waarom Brad Mehldau zo weg is van dit kwartet: internationale klasse.

Jason Moran

De jonge Jason Moran voelt zich even goed thuis bij Willie ‘The Lion’ Smith als bij Monk. Deze selectie uit een reeks concerten in de Vanguard samen met Nasheet Waits (drums) en Tarus Mateen (bas) slaat het publiek om de oren met stride, Cubaanse son, swing en samples, waarbij een Turks telefoontje en Chinese beursberichten op piano worden gedubd. Voor u gaat gillen: luister naar Body & Soul, en besef dat dit een blijvertje is.

Jef Neve Trio

In dagen waarin pyrotechniek in de vakbladen met veel ooh’s en aah’s wordt onthaald, is het werk van de jonge Vlaamse pianist Jef Neve een verademing. Samen met Piet Verbist (bas), Lieven Venken en Teun Verbruggen (afwisselend op drums) brengt Neve op Blue Saga hoofdzakelijk composities uit zijn eigen werkhok. Er is bop, er is Keith Jarrett-lyriek, en vooral het openbloeiende 60 Years Too Early. Melodisch. Transparant. You’ll dig it.

Pat Martino

Drie dagen lang sloten gitarist Pat Martino, tenorist Joe Lovano, pianist Gonzalo Rubalcaba, bassist Christian McBride en drummer Lewis Nash zich op in een New Yorkse studio voor wat een ode aan John Coltrane zou worden. Harde, swingende bop, intiem triospel, de Cubaanse flair van Rubalcaba en een curieuze lo-fi-productie maken van deze cd een belevenis. Think Tank is tegendraadse, maar verteerbare bebopgitaar.

Kenny Werner & The Brussels Jazz Orchestra

Met Naked in the Cosmos bewijst Kenny Werner dat hij meer is dan de zoete begeleider van Toots Thielemans. Tegen elke schep impressionisme plaatst hij dissonantie, tegen elke filmische passage een heftig docudrama, tegenover Gil Evans een flard Igor Stravinski. Het rokerige Use Me drijft dan weer op een Pink Panther-motiefje. Wie een Goodmaniaanse bigband-cd had verwacht, is eraan voor de moeite.

Greg Osby

Altsaxofonist Greg Osby had even genoeg van het grenzen verleggen en wil op St. Louis Shoes gewoon lol maken. Daarom krijgt u klassiekers en halfvergeten parels uit de jazzgeschiedenis. Shaw Nuff, St. Louis Blues en zelfs Summertime lopen mee in de parade door New Orleans. Osby kan met slimme harmonisaties en arrangementen de muziek een eigen geur geven. Ruik maar eens aan Ellingtons East St. Louis Toodle-Oo.

Ron Carter

De legendarische bassist Ron Carter sneed de vetrandjes van zijn nonet om met pianist Mulgrew Miller en gitarist Russell Malone het warme, diepe The Golden Striker te maken. Soms onschuldig als een kleuter in een speeltuin, dan weer vol heimwee naar de dagen van Miles Davis’ Sketches of Spain. N.Y. Slick, een oude eigen compositie, krijgt het op z’n heupen van het leven in de grootstad. Noem het city blues tussen sepiafilms en de vroege Monk.

Joe Lovano Nonet

Tenorsaxofonist Joe Lovano keert terug naar zijn nonet van 52nd Street Themes voor een lo-fi livealbum in de Village Vanguard. Zodra de zenuwen bedwongen zijn, wordt ’s mans toon even vlezig als zijn vingers. Songs als Focus en Good Bait zijn authentieke Lovano: ingehouden Count Basie-achtige swing. Laura is dan weer schaamteloze Italiaanse romantiek.

Dianne Reeves

Na haar openlijke liefdesbetuigingen aan Sarah Vaughan en orkestraal werk keert Dianne Reeves op A Little Moonlight terug naar de warmte van haar live- band. Geen grote literaire thema’s, geen zware concepten, gewoon standards zingen voor de lol. Met Loads of Love, een weinig gecoverde song van Richard Rodgers geeft Reeves haar visitekaartje weg: lachen, scatten en verleiden. Ze bewees het al op het Blue Note Festival: zo simpel kan het leven zijn.

Wayne Shorter

Tenor- en sopraansaxofonist Wayne Shorter probeert op Alegría een dwarsdoorsnede te maken van de muziek van de 20e eeuw. Daarvoor grijpt hij terug naar zijn vaste trio (pianist Danilo Perez, bassist John Patitucci, drummer Brian Blade), aangevuld met een kamerorkest. Shorter herwerkt ook eigen materiaal, zoals Capricorn en Angola. 12th Century Carol vat de intenties perfect samen: simpel, wars van muzikale categorieën en spannend.

Chick Corea

Voor zijn 60e verjaardag huurde pianist Chick Corea drie weken lang de Blue Note in New York af en vatte er met negen ensembles (met onder meer Bobby McFerrin, Joshua Redman en Michael Brecker) zijn hele carrière samen op twee cd’s. In het gezelschap van Dave Weckl (drums) en John Patitucci (bas) scheurt Corea met een rollercoastervaart door Autumn Leaves, zonder zijn zin voor swing te verliezen. Geen ego’s, gewoon lekker spelen.

Door Bart Cornand