Focus Files Roots, het tweede deel van onze compilatie met het beste van 2003, brengt wereldmuziek, country, rap en ambient op één schijfje samen. Kortom: eclecticisme troef!

focus files rock, roots & jazz liggen nu in de winkel

Passe Em Casa

Love Trap

Fruits Of My Labor

1000 Mirrors

Falling At Your Feet

Ils Ne Savent Pas

When It’s Good

Ten Eleven

Prison Grove

Nienafing

There’s A Road (Noorderlaan)

Falling

Black Heart

Far Have I Come

Never Too Late

Voodoo Voyage

Carlito Marron

Alegre 2003

Tribalistas

Opnieuw Carlinhos Brown, nu in combinatie met twee andere goden van de eigentijdse Braziliaanse pop: Marisa Monte en Arnaldo Antunes, een avant-gardist die ooit met Tom Waits vergeleken werd. Met twee weirdo’s in dit dream team was het slim Monte als kapitein aan te duiden. Ze zet de lijnen zo uit dat ze elkaar nooit voor de voeten lopen en legt een streng dieet van percussie, folkgitaren en prachtstemmen op.

Susheela Raman

De verwarring van jonge migranten als ze het gevoel hebben tussen twee stoelen te vallen: je kan er kranten mee vullen, maar ook interessante platen over maken. De Brits-Aziatische Susheela Raman trekt op Love Trap nog resoluter de multiculturele kaart dan op haar voor de Mercury Prize genomineerde debuut. Regenboogpop met een mysterieuze Indiase flow: intrigerend!

Lucinda Williams

Lucinda Williams is 50 en een laatbloeier, maar Time noemt haar wel ‘Amerika’s beste songschrijver’. Haar jongste album World Without Tears is één grote verleidingstruc. Mannenharten smelten bij de vleet, want zelfs de scherpste en meest bitterzoete songs komen zwoel en sensueel uit haar mond gerold. Williams zingt country, maar uit alle vezels van haar lijf spreekt een ongelooflijke rock-‘n-roll-attitude.

Asian Dub Foundation

Eerst was het een sociaal project in Londen om jongeren van de straat te houden, daarna werd het een hiphopdancecollectief dat politieke verontwaardiging ventileerde, en uiteindelijk groeide het uit tot een échte, dodelijk efficiënte groep. Asian Dub Foundation dankt de progressie op Enemy Of The Enemy deels aan producer Adrian Sherwood, die vriendin Sinéad O’Connor meebracht.

Daniel Lanois

Als coach zet hij sterspelers als U2, Peter Gabriel, Robbie Robertson, Emmylou Harris en Bob Dylan aan tot grootse prestaties, maar op Shine draaft Daniel Lanois zelf weer het veld op om met magistrale dribbels de show te stelen. Als de Canadees de opvolger van Johannes-Paulus II zou worden, dan liepen de kerken weer vol. Als Lanois zijn vingers over de snaren laat glijden, doemt een paradijs op het snijpunt van rootsrock en ambient op.

Starflam

Wallonië was lange tijd een cultureel wasteland. Tot Starflam Luik op de hiphopkaart zette en toonde dat topscorer worden bij Standard niet langer de enige uitweg is. De posse houdt de smeltkroes in de stad in Donne-Moi De L’Amour een spiegel voor. Een ode aan de liefde? Je moet niet denken dat de crew plots over bloemetjes en bijtjes rapt. Starflam beweegt losser (met funky Reggie!) maar blijft bovenal streetwise.

Ben Harper

Harper heeft ongetwijfeld posters van de twee grote Bobs, Dylan en Marley, boven zijn bed hangen. Om zichzelf eraan te herinneren dat rockmuziek spiritueel moet zijn en dat songs reddingsboeien moeten uitwerpen. Op zijn vijfde album Diamonds On The Inside is Harper volledig zijn lichtjes schizofrene zelf. Van wiegende folk en reggae switcht hij naar harde rock die knipoogt naar de psychedelica van Jimi Hendrix.

Terry Hall & Mushtaq

Het was Damon Albarn die Terry Hall (zie The Specials en Fun Boy Three, jaren tachtig dus) overhaalde nog eens in een studio te bivakkeren. Hall vertrok voor The Hour Of Two Lights van zijn fascinatie voor joodse en Arabische muziek en omringde zich met Mushtaq (Fun-Da-Mental), een klezmer-klarinettist van 78 en een Syrische fluitspeler; een gezellige bonte bende, quoi.

Warren Zevon

De zoon van een beroepsgokker en boezemvriend van Jackson Browne leefde snel en heftig. Hij flirtte een tijdlang met alcoholisme, maar zijn talent om heerlijk satirische songs te schrijven, verzoop hij niet. Je eigen grafschrift beitelen en dan wel op zo’n serene, stijlvolle en moedige manier. Slechts één woord: RESPECT. Zevon smeerde de tristesse niet dik op The Wind, maar nam afscheid met een eresaluut aan het leven.

Rokia Traoré

Als dochter van een diplomaat heeft de Malinese een ruime blik op de wereld. Haar prijzenkast puilt uit, want voor haar vijf jaar oude debuut Mouneïssa mocht ze de ene na de andere Award in ontvangst nemen. De gracieuze zangeres zoekt weliswaar haar toevlucht tot traditionele instrumenten, maar ze is allerminst bang van een avontuurlijke confrontatie met de strijkers van Kronos Quartet. Opwindend!

Admiral Freebee

Godzijdank is Tom Van Laere in Brasschaat geboren, zodat hem geregeld de aandrang bekruipt om ‘ get out of town‘ te brullen, via de Noorderlaan de Hollandse villa-eigenaars te ontvluchten en daar dan bloedmooie songs uit te puren. Zijn debuutplaat is een oefening in yin en yang. Het ene moment streelt hij zijn akoestische gitaar, het andere ontsteekt hij in een ziedende toorn, alsof de duivel hem op de hielen zit.

Nitin Sawhney

De man met gemengde Brits-Indiase roots die ooit nog de komiek uithing in de BBC-serie Goodness Gracious Me, maakt nu albums vol muziek die recht naar het hart gaat. Human leest als een autobiografie. Het verwarde, door racisme geplaagde kind groeit uiteindelijk op tot een zelfbewuste volwassene. Voor zijn kar spant Sawhney deze keer hongerige wolven als Jacob Golden en Kevin Mark Trail (The Streets).

Calexico

Al vier albums lang bezingen Joey Burns en John Convertino, samen de ritmesectie van Giant Sand, hun liefde voor de grenscultuur van Tucson, een spookstad dicht bij Mexico. In 2001 werden ze op Rock Werchter aangekondigd als een fiesta-groep, maar hun jongste Feast Of Wire bewijst dat ze zoveel méér zijn. De couleur locale dienen ze tegenwoordig op met een snuifje woestijnblues en overgoten met een tijdloze popsaus.

Arsenal

Arsenal behoort tot de generatie Vlamingen die de rock met de paplepel binnen kregen en daarna de schier eindeloze mogelijkheden van de elektronica ontdekten. Dat ze metalfans zijn geweest, hoor je niet, maar een neus voor échte songs kan je hen niet ontzeggen. Wat 1 Giant Leap kan, kunnen wij ook, dacht het duo. En je hoeft er niet eens de wereld voor rond te reizen. Hun multicolor world beat manifesto klinkt even exotisch.

Michael Franti & Spearhead

De sterke schouders van Michael Franti kunnen wel wat wereldleed torsen. Zelfs Bush kan zijn brede rug op. Als redenaar liep hij school bij hiphopbands The Beatnigs en Disposable Heroes Of Hiphoprisy, waarmee hij zijn publiek ferme kletsen om de oren verkocht. Tegenwoordig strooit Franti positieve vibes rond. Of het funk, disco, reggae, rock of pop is, wat maakt het uit, zolang je er maar een feestje mee kan bouwen.

Buscemi

Een Limburger aan de wieg van de bossa house! Buscemi draaide al percussieplaten van de Braziliaan Airto Moreira vóór dat in de mode raakte. De remix van Calexico’s The Crystal Frontier deed zijn agenda exploderen. Zonder drastische koerswijziging eert Dirk Swartenbroeckx op de aanstekelijke dansplaat Camino Real zijn undergroundhelden uit de eighties: freejazzsaxofonist Ted Milton (Blurt) en Isabelle Antena.

Carlinhos Brown

Noem hem gerust de Braziliaanse Prince. Brown is een rare kwiet van wie je steevast het onverwachte mag verwachten. Zijn exuberante persoonlijkheid vertaalt zich al zo’n zeven jaar lang in maffe platen. Deze postmodernist is de nagel aan de doodskist van de puristen. Als een muzikale Jamie Oliver graait hij op zijn nieuwste cd Carlito Marron in allerlei Latijnse potjes. Samba, mariachi en Cubaanse son swingen de stoofpan uit.

Trüby Trio

Ze komen niet toevallig uit Bavaria, een van de meest on-Duits klinkende streken. Ex-drummers Christian Prommer en Roland Appel en top-DJ Rainer Trüby dromen luidop van halfnaakte carnavaldames met wiebelende konten, en op de humus van hun escapisme telen ze sappige vruchten. Van kruisingen tussen samba en drum-‘n-bass, over flamencojams tot jarentachtigdisco à la Chic: frivole spielerei is het ordewoord.

Door Peter Van Dyck