Het is een beetje zoals verliefdheid. De muziek van Daniel Lanois geeft me een vonkje vanbinnen. Ik zou niet zonder kunnen. Zoals hij op de pedal steel speelt: hij kan toveren met die vingers. Het is hemelse muziek. Ik stel me voor dat dit de soundtrack is die je na je overlijden hoort in de lange tunnel waarover mensen vertellen die een bijnadoodervaring hebben gehad. Ik ben geen fan van gitaarsolo’s. Enkel voor Daniel Lanois maak ik een uitzondering, omdat hij een sfeer kan creëren met zijn spel. Ik was 18 toen ik For The Beauty Of Wynona kocht. Ik ging af op de opvallende hoes: een naakt meisje met een mes in haar handen. Ik heb die plaat grijs gedraaid toen we met de familie op skivakantie trokken en ik mijn stereo-installatie meesleurde.’

‘Vorige zomer zag ik Lanois voor het eerst live op Dranouter. Ik voelde me een klein kind. Zo zenuwachtig was ik. Ik smeekte de security om frontstage te mogen. Van de eerste noot was ik wég. Via Teddy Hillaert van Clear Channel vernam ik dat hij kort nadien nog eens optrad in het Candelaershuys in Ukkel. Die show was totaal anders, heel intiem. Ze hadden me beloofd dat we hem achteraf konden ontmoeten. Na een uur wachten, stapte hij gepakt en gezakt naar buiten. Heel even had hij oogcontact met mij en Nathalie. Ik geloof overigens dat hij wel van de vrouwtjes houdt. (lacht) Hij liep ons voorbij, maar toch klampte ik hem aan, op het gevaar af me onsterfelijk belachelijk te maken. Ik stamelde: ‘Wij zijn drie meisjes en wij willen voor je zingen.’ Hij vroeg om mee naar de taxi te komen. Terwijl hij met één been uit de auto hing, hebben we dan Marieke van Jacques Brel gezongen. Op 20 cm van mijn held: een absolute droom. Voor hij vertrok, vertelde hij dat hij wilde overwegen om ons als support act op sleeptouw te nemen. Natuurlijk zou ik graag met hem samenwerken, maar of dat er ooit van komt, doet er eigenlijk niet toe. Hij weet nu van ons bestaan af, en dat volstaat voor mij.’

‘Het is zoals Emmylou Harris die ons in 1997 engelenstemmen toedichtte. Als iemand waar je naar opkijkt je een schouderklopje geeft, krijg je een energiestoot. Toen was ik bijna naast mijn schoenen beginnen lopen, maar nu heb ik dat meer onder controle. Het is geen toeval dat precies Lanois Emmylous Wrecking Ball heeft geproduceerd. Ik heb ontdekt dat hij achter de knoppen zat bij heel wat van mijn favoriete platen. Hij heeft met Bob Dylan, Robbie Robertson, Peter Gabriel en U2 in de studio gezeten. Hij heeft duidelijk respect voor die mensen, en toch hoor je altijd meteen dat hij bij de opnames betrokken is geweest. Hij kan het diepste uit een artiest halen.’

door peter van dyck

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content