Zondag, 21.10 – 2BE’Damages’ gedijt op suggestie. Er wordt meer getoond dan gezegd, en omgekeerd.

Iedere vrijdag mag Lieven Vandenhaute de resterende zendtijd van Terzake opvullen met wat culturele stopverf. We zien hem ingetogen schuifelen door tentoonstellingen in opbouw of diepzinnig converseren met kunstenaars. Met de gepaste frons vraagt hij hen naar doel, zin, meerwaarde en betekenis van hun werk. Bij een man als Guillaume Bijl levert dat verhelderende antwoorden op als: ‘Ik zag zo’n missverkiezing en ik dacht: ik organiseer er zelf één.’

In de studio wordt Lieven vervolgens op zijn beurt ondervraagd door het anker van dienst, wiens gevoel voor kunst vaak de duur en de toon van dat praatje bepaalt. Vooral bij die andere Lieven is het met de kunstrubriek van Vandenhaute snel gedaan. Met zijn gebruikelijke zin voor essentie spitst Lieven Verstraete zich toe op de praktische kant van de zaak die kunstliefhebbers wel eens uit het oog durven te verliezen. ‘Wanneer is dat museum open?’ en vooral: ‘Wat moet dat kosten?’ Om vervolgens, wanneer Vandenhaute geduldig probeert uit te leggen dat kunst geen prijs heeft, verwoed zijn deel van de tafel te beginnen opruimen.

Maar Vandenhaute heeft al voor hetere vuren dan Lieven ‘Satanic Samba’ Verstraete gestaan. Je kan veel van hem zeggen, maar niet dat hij elitair is: het mag breed, ja zelfs attractief zijn. Zo had hij vorige vrijdag Glenn Close meegebracht, die nota bene promotie kwam maken voor een serie op een concurrerende zender. ‘Ziet er geweldig uit’, liet Emmanuel Rottey zich spontaan ontvallen na de trailer van Damages, er de ietwat oudbakken vraag aan toevoegend of de Amerikaanse televisieserie de nieuwe kwaliteitsfilm is? Bij wijze van antwoord somde Vandenhaute een lijst series op waarvan de VRT er niet één uitzendt. Nog wat opgelaten van zijn halve minuut met Close, jongleerde hij vervolgens met superlatieven die hij normaal enkel voor het oeuvre van Claus en Brouwers reserveert. ‘Zwart, pikzwart’, noemde hij Damages. ‘Wie goed is, is slecht en omgekeerd.’

Voor een keer kunnen we niet anders dan Vandenhaute gelijk geven. Damages is voortreffelijke televisie. Raak van bij de eerste aflevering, met een beklemmende en verontrustende sfeer. De jonge advocate Ellen Parsons krijgt het aanbod van haar leven, heeft een lief dat haar graag ziet en mag meewerken aan een zeer mediagenieke zaak. Maar in het openingshot loopt diezelfde jongedame met enkel een jas en stiletto’s aan bebloed en verward door de straten. Haar lief ligt op het einde van de eerste aflevering dood in bad. Patty Hewes, de topadvocate waar de reeks om draait, gespeeld door een onverbiddelijke Glenn Close, doet nooit iets zomaar. Ze is de poppenspeler die bepaalt wie wanneer aan welk touwtje trekt. Waarheid en leugen zijn voor haar perfect inwisselbare begrippen, afhankelijk van hoe ze in haar kraam passen. Het straffe aan Damages is dat de reeks gedijt op suggestie. Er wordt meer getoond dan gezegd en omgekeerd. Een reeks die bewijst dat televisie ook kunst kan zijn.

Door Tine Hens