MICHELANGELO ANTONIONI

IT 1950, MET LUCIA BOSÈ, MASSINMO GIROTTI, FERDINANDO SARMI. 00.05 – FRANCE 3

Toen Antonioni aan de opnamen van zijn langspeelfilmdebuut Cronaca di un amore begon, was het Italiaanse neorealisme over zijn hoogtepunt heen, al smeulde de impact ervan nog wereldwijd na. De revolutionaire stroming was ook de artistieke bakermat van de toekomstige poëet van de existentiële ennui (pas tien jaar later zou de maestro met L’Avventura een prominente internationale rol gaan spelen). Alleen: Antonioni ‘verinnerlijkte’ het genre door zich niet op het sociale, de maatschappij of de marxistische ideologie te focussen, maar op de psychologische zielenroerselen van zijn personages. Precies als Visconti eveneens in Ferrara en aan de oevers van de Po opgenomen Ossessione (1943) is ook het in melancholisch zwart-wit gefotografeerde Cronaca di un Amore een soort trans-Alpijnse série noire. Een rijke Milanese industrieel huurt een privédetective in omdat hij twijfelt aan de trouw van zijn vrouw (gewezen Miss Italië Lucia Bosè). Het onderzoek brengt Paola opnieuw in contact met haar oud lief Guido (Massinmo Girotti). Ze beginnen een nieuwe relatie, beramen een plot om Paola’s man uit de weg te ruimen, maar ondanks de hulp van het toeval en het noodlot blijft hun relatie verdoemd. Ondanks die stempel van de toen modieuze Amerikaanse misdaadfilm en -literatuur – van Double Indemnity tot The Postman Always Rings Twice – zijn de voor Antonioni zó kenmerkende thematiek van de non-communicatie, de introspectieve, afstandelijke formele signatuur met mobiel camerawerk en lang aangehouden sequenties en desolate geografie (hier het grijze Milanese landschap) onderhuids al sterk aanwezig.

Tron ** Steven Lisberger, VS 1982. De droom om getekende beelden te materialiseren als waren ze levensecht, kwam binnen handbereik door de integratie van de computer in het filmprocedé. Dit is Disneys eerste lange computeranimatie: een sf-avontuur dat zich bovendien afspeelt in een computer. Mobieus ontwierp de kostuums en de wapens van deze Wizard of Oz van het PacMan-tijdperk. (15.20 – VT4). The Mummy ** Stephen Sommers, VS 1999. Naar dit op Indiana Jones-maat gesneden huiverspektakel, een onderhoudende CGI-update van de Karel Freund-klassieker met Boris Karloff, zal wellicht met andere ogen gekeken worden nu Rachel Weisz, hier als komische archeologe, pas een oscar won voor The Constant Gardener. (20.50 – VT4) The Apartment *Billy Wilder, VS 1960. Tragikomische klassieker over grootstedelijke eenzaamheid en een scherpe verwijzing naar de ethiek en het naoorlogse bedrijfsleven van Manhattan. Deze ironische kantoorfarce in galante zwart-witwidescreenbeelden wordt superieur vertolkt door MacLaine en Lemmon (00.20 – ARTE).

L.J.