Samen met Felice gaat Ann Van Elsen op zoek naar ‘Supertalent in Vlaanderen’ (do, 20.25 – VT4). Wie is de ex-miss met het imago van het ideale buurmeisje écht?

Als je een vrije dag hebt, hoe vul je die dan het liefst?

Niet met stilzitten. Hou me enkele dagen binnen en ik word ambetant. Op een vrije dag ga ik het liefst wandelen met de hond. Dat is voor mij alles in één: ik kom eens buiten, ik geniet ervan om mijn hond te zien ravotten, en met het tempo waarmee hij met mij gaat wandelen kan je ook wel van sport spreken. (lacht)

Jouw droomstoel, is die voorzien van knusse kussens en antieke versierselen of heel Spartaans?

Tussenin. Ik heb het niet voor een hele hoop kussens, ook niet in bed, maar alleen maar hout lijkt me wel heel hard. Ik merk dat ik wat dat betreft nogal praktisch gericht ben. Mijn oma heeft wel van die antieke stoelen met allerlei dittekes en dattekes aan. Maar dat zie ik mezelf niet meteen kopen – misschien ook omdat ik nog geen huis of appartement van mezelf heb.

Je mag je fantasie de vrije loop laten. Stel dat je een doos langs de weg vindt, wat zou daar in kunnen zitten?

Toen ik nog op de middelbare school zat, heeft eens iemand een doos met kleine katjes in de meisjestoiletten achtergelaten. Ik heb die meteen naar mijn grootouders gebracht en ervoor gezorgd dat ze allemaal een thuis kregen. Maar zoiets zou ik liever niet meer vinden, omdat het zo erg is voor die beestjes. Doe maar een lege doos, want stel dat er iets waardevols in zit: dan zou mijn geweten wel opspelen. Of ik een rijke fantasie heb? Zeker na een film durft die wel eens op hol te slaan. Na War of the Worlds heb ik nog een hele tijd zitten discussiëren over buitenaards leven, en tijdens een film als Saw begin ik nerveus in de zaal rond te kijken. Er zou maar eens zo’n psychopaat moeten zitten.

Ga je bij een bezoek aan de zoo meteen naar je lievelingsdier of volg je braafjes het parcours?

Het lijkt me vrij normaal dat je gewoon het pad volgt, al zal ik het hele bezoek uitkijken naar het moment dat we bij de apen komen. Al van kindsbeen af heb ik die altijd het leukst gevonden. Ik ben een dierenvriend in het algemeen, maar niet het type dat zijn voeten laat schoonlikken door z’n hond.

Je komt aan een rivier waar de brug verdwenen is. Hoe los je dat op?

Ik zie me niet meteen het water in duiken om aan de overkant te geraken. Wellicht ga ik langs de oever zoeken naar een andere brug. Is die er niet, dan heb je natuurlijk niet veel keuze: zwemmen of voor altijd aan de kant blijven. Ik ben wel vrij doordacht: als ik al een impulsieve beslissing neem, kom ik er doorgaans op terug. Maar doorgaans wik en weeg ik alles en ga ik bij heel wat mensen te rade. Al zal ik uiteindelijk toch mijn eigen gevoel volgen.

Volgens de computer ben je iemand die veel rekening houdt met andermans gevoelens. Egoïsme is jouw verborgen kantje, dat je probeert te onderdrukken.

Veel mensen zeggen mij dat ik me andermans problemen veel te veel aantrek, dus daar is zeker iets van aan. Als een vriendin met iets ernstigs zit, kan ik daar echt van wakker liggen. Van dat verdringen, dat kan ook kloppen. Als ze me iets vragen waar ik helemaal geen zin in heb, zal ik daar wel over zeuren tegen mijn vriend. Maar hoewel die mij aanraadt om niets tegen mijn zin te doen, zal ik toch doen wat men mij vraagt.

Wie is uw ware zelf? Ga het na op www.blogthings.com/whosthetrueyouquiz

Door Hans Van Goethem

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content