Gabriel Rios begint zijn drukke festivalzomer als headliner op Rock Werchter (do 28/6 tot zo 1/7). Zijn nieuwste plaat ‘Angelhead’ was zoals bekend een lastige bevalling. Is het één grote janboel in zijn bovenkamer? Door Hans Van Goethem

Blijf je vaak langer bij dingen stilstaan dan nodig?

Wie doet dat niet? Ik kan soms een hele dag met een klank, enkele woorden of een kleur in mijn hoofd zitten. Dat gezoem in je kop, daar moet je mee leren leven. Je kan het alleen wat stiller proberen te zetten. Vooral bij het songschrijven had ik daar vroeger veel last van, maar gelukkig heb ik mijn werkwijze kunnen veranderen. Vroeger kon ik een nummer echt martelen, het maar blijven veranderen tot ik er gek van werd. Een voorbeeld? Tu no me quieres. In mijn hoofd was dat een eenvoudig latinliedje, maar hoe hard ik ook probeerde: het wou maar niet lukken om er die song van te maken.

Dagdroom je vaak over de toekomst?

Zeker. Maar daarbij spelen zich geen concrete taferelen in mijn hoofd af. Momenteel heb ik het gevoel dat er heel veel mogelijkheden voor mij openliggen, zij het wel bijna allemaal in de muziek. Zo blijf ik dromen van een plaat vol Latijns-Amerikaanse liedjes, iets wat me nog altijd niet gelukt is.

Kun je gemakkelijk vergeven?

Vergeven is extreem gemakkelijk, maar blijkbaar iets waar wij mensen bang voor zijn. Kennelijk ervaren we vergeven als een deel van je identiteit opgeven. Ik heb het vooral moeilijk om mezelf te vergeven voor de kleine beslissingen van alle dag. Maar na een tijdje moet ik doorgaans lachen om hetgeen waarover ik mij druk heb gemaakt. Wat dat betreft, is mijn gevoel voor humor met de jaren gelukkig groter geworden.

Als je in bed de ogen sluit, neemt de gedachtetrein het dan van je over?

Momenteel slaap ik als een baby. Laat dat maar even zo blijven, al weet ik dat er weer een moment komt dat mijn geest bij het slapengaan met mij aan de haal gaat. Ik heb nog meegemaakt dat ik nachtenlang niet sliep en haast gek werd van vermoeidheid. Of ik mij daartegen verzet? Zonder het te beseffen heb ik het een tijdje met drank proberen oplossen, maar dat helpt natuurlijk niet. Het enige dat helpt, is niets doen: het moeilijkste wat er is.

Heb je er vrede mee dat je sommige dingen niet zelf in handen hebt?

Niet altijd, en dan maak je het natuurlijk nog veel erger (lacht). Ik heb dat heel erg na optredens. Ook al verlaat ik totaal euforisch het podium en heb ik alles gegeven, ik weet nooit of het nu goed of slecht was. Ik voel me dan als een meisje dat net naar bed is geweest met een gast die plots niets meer zegt. Zo kwetsbaar ben je dan als artiest.

Wat staat er helemaal bovenaan je todolijst?

Mezelf helemaal, en ook de hele tijd, kunnen uitstaan (lacht). We veroordelen onszelf toch zo vaak. Als slaven van onze eigen moeilijkheden proberen we altijd te vermijden wat we normaal gezien zouden doen. Maar daar nu eens gewoon niéts aan doen, da’s een cool experiment.

Volgens onze computer is je hoofd voor de helft gevuld met rommel: uitkijken dat je er niet over struikelt.

Tja, wat kan je daar aan doen? Ieders hoofd raakt wel eens vol. Maar het lukt me steeds beter dat te vermijden. Zo kijk ik nooit naar het nieuws, dat bespaart je al heel wat kopzorgen, en ik kan ook moeilijk geloven dat het journaal dé werkelijkheid toont. En weet je: eens je de dertig nadert, zie je in dat eigenlijk iedereen een freak is. En ga je beseffen dat je niet alles moet begrijpen.