Bruno Wyndaele test opnieuw de onderlinge vriendschap tussen Vlaanderens bekendsten in ‘Beste Vrienden’ (ma, 20.40 – één). Hoe vredig is de onverstoorbare boeddha genaamd Wyndaele in werkelijkheid?

Zou je jezelf omschrijven als een vechter?

I’m a lover not a fighter, baby. (lacht) Ik heb gemerkt dat ik lange tijd conflicten uit de weg ben gegaan, en soms werkt dat ook. Maar nu probeer ik een probleem toch vaker met iemand uit te praten om een oplossing te vinden. Als volwassenen zouden we daar toch allemaal wijs genoeg voor moeten zijn, hoop ik dan.

Neem je de dingen luchthartig op?

Bijna altijd, omdat enkel liefde en dood echt belangrijk zijn in het leven. Voor al de rest moet je geen slaap laten of oorlog voeren. Ik heb het zelfs moeilijk om de ernst in een gesprek te houden. Tot ergernis van iedereen die zichzelf au sérieux neemt, zoek ik altijd naar de onnozelheid in de onnodige dingen die we doen. En dat terwijl tv maken een heel vreemde job is, waarbij je met iets totaal onbelangrijks bezig bent maar er toch er keihard voor moet werken, anders is het resultaat niet goed.

Ben je kritisch voor andere mensen, en hoe goed kan je zelf tegen kritiek?

Waarom zou ik? Oké, als het voor het werk is, zal ik het wel zeggen als iets niet goed is omdat het om gedeelde verantwoordelijkheid gaat. Maar anders vind ik kritiek echt niet nodig. Als tv-maker ga je regelmatig ideeën voorstellen, aan omroepbazen bijvoorbeeld, en dan krijg je wel eens te horen dat die er niets aan vinden. Daar moet je dan maar tegen kunnen. En het gewoon nóg eens gaan voorstellen als zijn opvolger op die stoel zit… (lacht)

Krijg je wel eens te horen dat je positief en stimulerend bent, of moet je vooral verwijten slikken?

Dat eerste heb ik helaas nog niet gehoord. Verwijten zijn er ook niet zo veel, al valt het me op dat de tekstschrijver van Véronique De Kock het mij nog altijd kwalijk neemt dat ik ooit gezegd zou hebben dat haar borsten niet echt zijn. Daar komt ze toch in elk interview op terug. Voor alle duidelijkheid: ik ben ervan overtuigd dat het haar twee eigen borsten zijn, net zoals ik ervan overtuigd ben dat ze een schrijver in dienst heeft voor al haar interviews en teksten.

Stel dat je in een totaal andere wereld was terechtgekomen, pakweg de politiek: zou je dan even gelukkig zijn?

Ik denk het wel. Ik leef met het romantische idee om ooit op mijn eigen zelfbedruipende boerderijtje te wonen tussen ontluikende bloemkolen en fokkende schapen. Maar de politiek… Het ideologische deel ervan fascineert me mateloos. Bijvoorbeeld hoe men de democratie, in feite een vrij zeldzaam systeem, in stand moet zien te houden. Jammer dat in Vlaanderen en België politiek gereduceerd wordt tot een spelletje om een klein beetje macht. Uit gesprekken heb ik geleerd dat Steve Stevaert ironisch genoeg zowat de enige politicus was wiens politiek onderbouwd was met een ideologisch plan. Logisch dan ook dat hij eruit is gestapt.

Je score: je bent voor ruim vijftig procent vredig. Je hebt de wereld aanvaard, al zouden er zich dieper wel eens angsten kunnen verschuilen… Onze computer verkiest het vaag te houden vandaag.

Klinkt als de betere horoscoop, ja. Maar als lid van de generatie van het gebroken geweertje vind ik vrede heel belangrijk. Jaja, er schuilt zeker een Phil Bosmans in mij. Aan De Laatste Show ben ik tenslotte ook begonnen met het concept van de gemoedelijke talkshow. ‘Dat gaat nooit werken’, zei men mij toen, ‘want voor een goed gesprek heb je conflict nodig.’ Maar kijk, vandaag is gewoon àlles entertainment. Zodanig dat het zelfs mij stoort dat er geen goede kritische gesprekken meer zijn. Misschien moet ik het wel doen, maar ik denk niet dat ik daarvoor de geschikte persoon ben.

Door Hans Van Goethem