Met ruim 400 titels in zijn catalogus ziet zelfs Roger Corman zelve de bomen door het B-filmbos niet meer. Zeven ‘klassiekers’ uit de cultarchieven.
THE LITTLE SHOP OF HORRORS: ROGER CORMAN, 1960
Een schlemiel in een bloemenwinkel ontdekt een buitenaards plantje dat leeft op mensenbloed in Cormans eerste, echte cultklassieker. Corman draaide – bij wijze van weddenschap – de hele prent in twee dagen en een nacht. De sets waren overschotjes van een andere productie en hij gebruikte twee of drie camera’s tegelijk zodat hele scènes aan een stuk door konden worden gespeeld, zonder te stoppen. Dat helse werktempo laat zich voelen, maar het anarchistische gevoel voor humor (check een jonge Jack Nicholson als masochistische tandartspatiënt!) en de waanzinnige toon van de film maken er een uniek werkstukje van.
DEMENTIA 13: FRANCIS FORD COPPOLA, 1963
Een van de vele bekende regisseurs die hun vak leerden onder Corman was Francis Ford Coppola, die in 1963 de horrorfilm Dementia 13 afleverde. De verhaallijn is een zootje, maar heeft te maken met een axe killer die loos gaat in een Iers kasteel. Coppola mocht van Corman op de set zijn zin doen – of toch voor 30.000 dollar – maar dat pakte niet zo goed uit. De producent was niet onder de indruk en liet een proloog en een extra moord toevoegen. Vijftig jaar later is het fascinerend om te zien hoe Coppola zijn gothic setting uitspeelt en zienderogen aan het bijleren is over cameraplaatsing en het opwekken van sfeer.
THE TRIP: ROGER CORMAN, 1967
Nog eens Jack Nicholson, ditmaal achter de camera als scenarist van deze voorloper van Easy Rider. The Trip is een van de weinige sixtiesfilms die rechtstreeks inspeelden op de hippiecultuur. Peter Fonda speelt een man die lsd neemt om een stukgelopen relatie te boven te komen en een groot deel van de prent is gewijd aan bizarre, psychedelische drugsvisioenen. Nu verouderd, maar nog altijd een fascinerend curiosum dat in zijn tijd absoluut de vinger aan de pols van de jonge generatie had.
CAGED HEAT: JONATHAN DEMME, 1974
In de vroege jaren zeventig was Corman ook de ongekroonde koning van de women in prison-films: gewelddadige gevangenisfantasieën die steunden op stevige dosissen lesbische seks. Jonathan Demme (The Silence of the Lambs) debuteerde in 1974 met Caged Heat, een hoogtepunt in dit subgenre. Demme probeerde gaandeweg een satirische laag te geven aan zijn film, met zelfs, als je weet waar te zoeken en je hebt een goed vergrootglas, een feministische inslag. Maar vergis u niet: het zijn de douchescènes die bijblijven.
DEATH RACE 2000: PAUL BARTEL, 1975
Of: hoe Roger Corman onbewust mee aan de wieg stond van GTA. Sylvester Stallone (met roze das) en David Carradine (met gimp mask) spelen de hoofdrollen in dit verhaal over een autorace in het verre jaar 2000, waarin de deelnemers zo veel mogelijk onschuldige mensen omver moeten rijden. Wat eerst bedoeld was als een duistere thriller, evolueerde al snel tot een heerlijk satirische exploitationfilm, die een zodanige cultstatus verwierf dat hij enkele jaren geleden een remake kreeg met Jason Statham. Zoek liever het origineel op en bekijk hem met uw zatste vrienden.
THE RAVEN: ROGER CORMAN, 1963
Corman pakte een van de grote klassiekers uit de Amerikaanse literatuur aan met zijn verfilming van Edgar Allan Poes The Raven. En hoewel de film al na enkele minuten vaarwel zegt aan de verhaallijn van het beroemde gedicht, werd het een van zijn beste. Horrorlegendes Vincent Price en Boris Karloff spelen met veel wenkbrauwgymnastiek de hoofdrollen, maar de geweldige Peter Lorre steelt de show als de menselijke incarnatie van de raaf zelf. Jack Nicholson had naar verluidt zwaar te lijden onder het overactieve darmstelsel van de echte raven die werden gebruikt. In totaal adapteerde Corman acht Poe-verhalen waaronder ook House of Usher (1960), The Pit and the Pendulum (1961) en The Masque of the Red Death (1964).
PIRANHA: JOE DANTE, 1978
Zelfs de poster van Piranha is schaamteloos gepikt van Jaws, die drie jaar eerder uitkwam: een meisje in bikini wordt van een luchtmatras geplukt door een hongerige piranha met scherpe tandjes. Joe Dante (later van Gremlins-faam) toont veel gevoel voor humor in zijn regie en Kevin McCarthy, ooit nog de hoofdrol in de originele Invasion of the Body Snatchers, toont het beste staaltje bewuste overacting tot Christopher Lloyd ongeveer hetzelfde deed in het recentere Piranha 3D. ‘You let them ooouut! Why did you let them ooouut?!’
DOOR DENNIS VAN DESSEL
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
