‘A virus with shoes’, zo placht wijlen Bill Hicks de mensheid te omschrijven. Wat er gebeurt als we in aanraking komen met een virus op blote voeten, is dan weer het onderwerp van Cordon, de nieuwe dramareeks op VTM, waarin een wijk in Antwerpen van de buitenwereld wordt afgesloten nadat enkele mensen ten prooi zijn gevallen aan een mysterieuze ziekte. De serie behoort tot een genre dat in Vlaanderen nog niet vaak beoefend is, zodat je voor voorbeelden naar het buitenland moet – bijvoorbeeld een reeks als Survivors uit het Verenigd Koninkrijk of Steven Soderberghs ijzingwekkende film Contagion.
Cordon maakte in de eerste aflevering ook een wat on-Vlaamse indruk, toch wat het visuele aspect betreft, in de manier waarop de camera van uit de lucht de personages volgde of footage van bewakingscamera’s versneden werd met normale beelden. Het scenario had meer moeite om zich aan de Vlaamse klei te onttrekken, want daar bleven de makers toch netjes binnen de lijntjes kleuren. Terwijl het verhaal in Survivors, of dat in het Amerikaanse zombiedrama The Walking Dead, van start ging op een moment dat de ramp zich al grotendeels voltrokken had, trok men in de eerste aflevering van Cordon alle tijd uit om de verschillende personages eerst te situeren – een procedé dat in Vlaanderen nog altijd niet te bannen valt. De kleuterjuffrouw die met haar klasje vast komt te zitten in het Instituut voor Tropische Geneeskunde, de wetenschapster die in datzelfde gebouw onderzoek doet, de politieagenten die besmette mensen moeten opsporen, de politici die de zaak onder controle moeten krijgen… ze werden allemaal netjes voorgesteld aan de kijker, inclusief de nodige privéproblemen om voor wat extra empathie te zorgen. Het kwam af en toe wat geforceerd over, zeker in de nevenplot over een journalist in lelijk hawaïhemd bij een grote krant die de scoop van zijn leven aan zijn neus voorbij zag gaan omdat hij zijn jonge baas niet kon overtuigen.
Dat Cordon niet net wat meer lef en ambitie had om die obligate opening over te slaan, was vooral jammer omdat er in de eerste aflevering ook veel elementen en scènes zaten die wel werkten. Toen een groepje agenten binnenviel bij een Afghaanse vluchteling die – wellicht – het virus mee het land in had gebracht, kon je de paranoia en dreiging door je scherm heen voelen, zeker op het moment dat de man in kwestie even hoestte en alle agenten een klein stapje achteruitzetten. Het zijn die zaken die doen verhopen dat Cordon in de volgende weken uitgroeit tot een serie met internationale allure, en niet tot een reeks in de lijn van Deadline 14/10, een Vlaams drama met een laagje buitenlands bladgoud.
*** Elke maandag, VTM
DOOR STEFAAN WERBROUCK
CORDON MAAKTE IN DE EERSTE AFLEVERING EEN WAT ON-VLAAMSE INDRUK, ZEKER WAT HET VISUELE ASPECT BETREFT.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
