SCHERMEN VOOR DAMES. MET VIDEOKUNST moet je geduld hebben, maar ook niet te veel: meeslepende en slopende voorbeelden in het Mechelse stadscentrum.

OUDE STADSFEESTZAAL

F. DE MERODESTRAAT 28 EN ANDERE LOCATIES IN MECHELEN, TOT 20 NOVEMBER. WWW.CONTOUR2005.BE EN WWW.MECHELEN2005.BE

Contour 2005, 2e Biennale voor videokunst

Elke zichzelf respecterende kunst scene heeft intussen plaats vrijgemaakt voor video. Binnenkort begint in Brussel het Argosfestival (van 13 tot 22 oktober), maar ondertussen is ook de tweede editie van Contour consequent in het aanbod gedoken. Op een tiental locaties onder de Mechelse Romboutstoren vind je vrij recente video’s van overwegend vrouwen, wat alvast voor een bindend accent zorgt. Dankzij een paar afgewerkte bijdragen houdt de selectie stand, maar zoals altijd met video vind je ook exemplaren die stalen zenuwen vergen. Het aanbod is niet gigantisch, maar wel divers: naast de gewone, min of meer narratieve projecties zijn er installaties met monitoren, met bijbehorende objecten, digitale bewerkingen, documentaireachtige films, en noem maar op. Het jammerlijke gevolg daarvan is dat de biënnale eerder lijkt op een formele denkoefening dan op een kordate selectie van sterke beelden, of anders gezegd: je krijgt de indruk dat het medium en hoe kunstenaars dat uitbouwen primeert op de inhoud. Dat Contour ook nog een locatietentoonstelling is, maakt het geheel er niet per se vloeiender op. Sommige plekken functioneren, terwijl andere te zwaar op het werk drukken, maar ondanks de wat hobbelige lijn komt de videoronde toch uit op een behoorlijk gemiddelde.

In de Sint-Romboutskathedraal is Sam Taylor-Wood op post met twee films. In Pietà neemt ze zelf de honneurs als treurende moeder waar, terwijl Robert Downey Jr. als dode Christus op haar schoot balanceert. Het Michelangelo-thema wordt naadloos in een ademend tafereel omgezet, maar het werk komt veel sterker tot uiting in een context die niet versierd is met reliekschrijnen en beschilderde Jezussen. Anouk De Clercq komt in de Maria-Magdalenakapel uit met Pang, een nieuwe dvd die in dit geval wel goed bij de locatie past. De ruimte is leeg en donker waardoor de projectie de blik vangt, en waardoor ook het meditatieve karakter van de film wordt versterkt. De Clercq vond inspiratie bij de verdronken Ophelia (1851) uit een doek van Millais. De zuchtende stilte zette ze om in een nauwelijks bewegend beeld van een vrouw die langs opzij in de verte kijkt. Koel en onverstoorbaar, maar het werk overtuigt net omdat alle emotie eruit is weggefilterd. In De Garage is onder meer Screentest van Manon De Boer te zien. Actrice Sara De Roo vertelt er schijnbaar spontaan over vrijheid en verlangen, maar het concept valt nogal langdradig uit, wat Screentest al snel doet belanden in het soort sleur waar video’s wel vaker last van hebben. De ergerlijk gekunstelde projectie van Dara Birnbaum (Manufactuur De Wit) blijft bij als absoluut dieptepunt, en het meest verrassende pakket vind je dan weer in het nOva. Wie de te weinig vastomlijnde splinterbom van James Fotopoulos even wegdenkt, kan er gluren naar de ontsluierende damestoiletreportage van de Chinese Cui Xiuwen en sidderen en beven bij de stampende angstfilm Evokation of My Demon Sister van Ellen Cantor. Slotbedenking: videokunst wordt alsmaar professioneler en evolueert steeds meer in de richting van film – wat nog lang niet betekent dat kunstenaars massaal in Hollywood aan de bak willen komen. Een wat uitgesprokener keuze in deze of zelfs een volstrekt andere richting zou best welkom geweest zijn, al was het maar omdat tentoonstellingen ook wel eens duidelijkheid kunnen scheppen.

Els Fiers

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content