Mogen wij even uw aandacht, goede vrienden, voor The European Film Music Concert? Deze week brengt het Vlaams Radio Orkest in Berlijn een ode aan de Europese filmmuziek, met werk van onder meer Gabriel Yared (‘The English Patient’), Zbigniew Preisner (‘La Double Vie De Véronique’) en George Fenton (‘Land And Freedom’). Maître de cérémonie is de Gentse componist Dirk Brossé, die het Orkest op 11 december ook dirigeert in het Kursaal van Oostende.

Hoe wordt een mens componist van filmmuziek?

Dirk Brossé: In mijn geval: door Jacques Dubrulle lastig te vallen, de bezieler van het Filmfestival van Gent. In 1986 ging ik bij hem aankloppen: ‘Meneer Dubrulle, ik vind dat uw festival een ouverture nodig heeft. En weet u wat? Ik heb een partituur in mijn valies zitten.’ (lacht) In die tijd was er nog niet zoveel aandacht voor filmmuziek, maar intussen is er veel veranderd. Het Filmfestival van Gent staat nu internationaal bekend als dé place to be voor filmmuziek.

Zelf ben ik een absolute leek. Welke soundtracks moet ik absoluut in huis halen?

Brossé: Goh, ik zou beginnen bij Schindler’s List van John Williams, The Piano van Michael Nyman en The Mission van Ennio Morricone. De soundtrack voor Citizen Kane van Bernard Herrmann mag ook in geen enkele collectie ontbreken, vind ik, net als het verzameld werk van Nina Rota (de huiscomponiste van Fellini; nvdr.). En wist je trouwens dat Sjostakovitsj ook filmmuziek heeft geschreven? En Prokofiev?

Bij deze wel! Zowel in de rockmuziek als in de klassieke muziek en de jazz lopen heel wat kleurrijke figuren rond. Geldt dat ook voor de filmmuziek?

Brossé: Absoluut! Er is een heel bekende componist – zijn naam kan ik niet noemen – die in het milieu bekend staat als ‘The Hummer’. Eerst was hij advocaat, maar toen hij zag hoe hoog de royalty’s van sommige componisten waren, ging hij ook filmmuziek maken-al neuriënd. (lacht) Zulke dingen gebeuren wel meer, hoor. Ik heb nog filmmuziek opgenomen met The London Philharmonic, en daar heb ik af en toe componisten in hun blootje zien staan , die ‘hun’ partituur duidelijk door assistenten hadden laten schrijven. Maar de Echte Groten zou je daar nooit op betrappen. Bernard Hermann, Erich Wolfgang Korngold, Franz Waxmann: dat waren genieën pur sang.

(W.V.D.)