Brecht Evens over de drie andere compagnons van La Boîte à Gand.

HANNELORE VAN DIJCK

°1986

AFGESTUDEERD AAN SINT-LUCAS IN 2008

BEELDEND KUNSTENAAR

BRECHT EVENS: Op de eerste dag van Sint-Lucas stond ik op de openingsreceptie naast haar aan een tafeltje, toen de vriend met wie ik aan het praten was wegging. Ik draaide me naar haar en vroeg: ‘Excuseer, wil jij mij dan adopteren?’ Sindsdien zijn we vrienden – samen met Rosse Brecht trokken wij het meest met elkaar op. Haar eindwerk op school, gebaseerd op een exemplaar van Van muizen en mannen dat ik haar had geleend, was fantastisch. Nadat ze afgestudeerd was, is Hannelore in galeries beginnen tentoon te stellen en fresco’s op locatie te maken. Ze woont ondertussen ook in Berlijn, waar ze onderdak heeft gevonden bij galerie Zink.

Eigenlijk tekent ze visioenen zonder mensen. Plankenvloeren, pelsen, zeepanorama’s, water dat over keien stroomt in statige tekeningen in houtskool. Het lijkt ver te staan van wat ik doe, maar ik zie wel enige verwantschap. Soms zie ik een zonnestraal door het gefragmenteerd glas van het wc-raam schijnen en denk ik: mocht ik het eindeloze geduld hebben dat een maand lang op papier te zetten, zou ik het doen. Alleen heb ik dat eindeloze geduld niet. (lacht)

SARAH YU ZEEBROEK

°1984

AFGESTUDEERD AAN SINT-LUCAS IN 2007

ILLUSTRATRICE EN MUZIKANTE

EVENS: Haar broer, Boris, zat bij ons in de klas, Sarah zelf zat een jaar hoger. Ik was toen wat door haar geïntimideerd. Dat verhaal dat ik daarstraks vertelde, over hoe Gerda Dendooven zei dat ik goed kon imiteren en dat ‘een talent’ noemde. Wel, van achter in de klas klonk toen de droge toevoeging ‘of een handicap’: de woorden van Sarah. (lacht)

Haar tekenwerk straalt eenzelfde potigheid uit. Ze maakt tegenwoordig vooral artwork voor Hong Kong Dong, de band met haar broer, waar het meeste van haar tijd in kruipt. Ze maakt in kleuren ontplofte tekeningen waarin het ijs net is gebroken, de tong gedraaid, de onderbroek in de reet getrokken, waarin gevederde monsters en bloteriken door de struiken struinen. Er is wel verwantschap met haar vader Kamagurka, ja. Ik denk dat ze gelijkaardige invloeden hebben, van Cobra tot het werk van Roland Topor. En ze heeft even weinig last van sierlijkheid. Een zwierige tekenaar zijn is soms een nadeel, omdat je de dingen te elegant en nietszeggend op papier kunt zetten. Wat Sarah maakt, heeft de juiste misvormingen en onhandigheden die een tekening nodig heeft om een tekening te zijn.

LOTTE VAN DE WALLE

°1985

AFGESTUDEERD AAN SINT-LUCAS IN 2007

SCHILDERES

EVENS: Het best bewaarde geheim van Vlaanderen. Ze promoot zichzelf niet, wat van haar de meest onbekende van de expo maakt, maar dat doet niets af aan de kwaliteit van haar werk. Ik was heel blij toen ze toezegde om mee te doen in Angoulême: iedereen moet haar werk gezien hebben.

Lotte zat ook een jaar hoger in Sint-Lucas. Ik had eerst niet door dat ze zo goed was – ze is nogal bescheiden – tot haar werk in het derde jaar ineens ontplofte. Na Sint-Lucas volgde ze schilderkunst in La Cambre. Ze proberen haar nu weg te krijgen van het figuratieve, maar dat zou ik zeer spijtig vinden. Als je zoals zij zo goed de lessen van de abstracte schilderkunst hebt geleerd, lijkt het me fijner om ze toegepast te zien in figuratief werk.

Er gebeuren veel dingen in haar aquarellen die niet kunnen. Ze zou graag, mocht de gelegenheid zich voordoen, de wereld overdekken met een doorzichtige slide, met daarop een extra dimensie, een tweede wereld. Dat is wat vaak lijkt te gebeuren in haar schilderijen van onmogelijke maar toch leesbare ruimtes, waarin de ene wereld door de andere schemert en er figuren vastzitten in vloeren en muren, als in gestolde hars.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content