Nooit gedacht dat er nog iets goeds zou voortkomen uit de overdaad aan reality die de mensheid de laatste jaren een permanente indigestie heeft bezorgd. Want kijk, daar zijn Matt Lucas en David Walliams – het brein in duobaan achter Little Britain – terug met Come fly with me, een zogenaamde mockumentary over het leven op, naast, onder en tussen vliegtuigen, helemaal in de stijl van alle ‘Leven zoals het is’-reeksen waar ieder land ter wereld wel een variant op heeft. En net zoals in de meest ergerlijke verschijningsvormen van reality is het ook hier een in gewatteerde clichétaal getrainde vrouwenstem die de verschillende gebeurtenissen, sectoren, onderlinge spanningen en persoonlijke wraakacties van ca- binepersoneel, passagiers, reisbegeleiders, incheckbaliemeisjes en veiligheidsbeambten aan elkaar rijgt.
Lucas en Walliams kruipen in de meeste huidskleuren, uniformen en karakterstoornissen van de menselijke types die op hun luchthaven ronddraven. Opnieuw schitteren ze in de vlijmscherpe, uitvergrote en soms pijnlijk echte tics en obsessies waarmee ze hun personages garneren. Walliams speelt bijvoorbeeld akelig precies Omar, de Indiase beheerder van de lowcostmaatschappij FlyLo die zich persoonlijk in zijn veel te krappe vliegtuig hijst om te bewijzen dat er wel degelijk reddingsvesten aan boord zijn. Wat meer is: onder bijna iedere zetel ligt een reddingsvest en voor amper 60 pond heeft ieder slachtoffer van een ramp recht op twintig minuten dobberen met een reddingsvest. ‘Wie meer wil, zwemt terug naar het wrak en betaalt gewoon bij. Simpel, niet?’ Het was een van de beste scènes uit Come fly with me.
Minstens even hilarisch was het pilotenkoppel dat ze neerzetten. Zij was tandarts, hij al vijftien jaar piloot. Zij schoolde zich om nadat hij haar bedroog met een stewardess. ‘Het heeft ons huwelijk gered’, zei ze met even veel emotie als het gemiddelde machinegeweer. Hij zuchtte vooral. ‘Waar ga je heen’, blafte ze toen hij zijn automatische piloot inschakelde en naar achter wilde gaan. ‘Naar de wc.’ ‘Blijf zitten, je bent boven Indonesië al geweest.’ Van de pot gerukt, onmetelijk ver gezocht, maar net daarom: geweldig.
En toch, toen de serie in Groot-Brittannië op kerstdag 2010 voor het eerst werd uitgezonden, waren de reacties eerder lauw dan laaiend. Niet spits genoeg, klonk het. En ook het standaardverwijt ‘racisme’ was er weer. Het zegt meer over het niveau van humor en de maatschappelijke gevoeligheden in Groot-Brittannië dan over de reeks zelf. Ach ja, het gros van de types waarin Lucas en Walliams zich deze keer wringen, hebben een andere huidskleur. En inderdaad, ze lijken bijzonder graag de clichés te bevestigen en op te blazen. Maar als dat racisme is, mag men ineens alle moppen over Hollanders, Duitsers en Belgen schrappen. Lucas en Walliams zijn niet te evenaren in hun portrettering van de menselijke zoo. Of de types die er hun neuroses botvieren nu geel, oranje, paars of roze zijn.Elke woensdag, Canvas Meer bedenkingen op www.knackfocus.be/testbeeld
‘COME FLY WITH ME IS
VAN DE POT GERUKT,
ONMETELIJK VER
GEZOCHT, MAAR NET
DAAROM: GEWELDIG.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
