IEDER ZIJN BLOOT. TWEE FILMS VAN DE VRIJBUITERS COLLET & DROUOT BEKRONEN DE KRONIEK VAN DE VLAAMSE FILM.

FILMS: ** EXTRA’S: *(FILMARCHIEF)

Louisa een woord van liefde (1972) L’Etreinte (1968)

Films. In een vorig leven was de gedoodverfde kandidaat voor de vrijgekomen post van intendant van het VAF ook filmregisseur. Samen met partner in crime Paul Collet vormde Pierre Drouot jarenlang een broederlijk duo dat vanaf de late jaren zestig een nieuwe wind liet waaien door de Vlaamse film. Stoute jongens waren het, die Collet en Drouot. Pas afgestudeerd aan de nieuwe filmschool RITS (waar ze tot de eerste lichting behoorden) vlogen ze er meteen in en maakten ze in 1967 voor een habbekrats (en aanvankelijk zonder enige overheidssteun) Cash? Cash!, een studentikoos filmpje (ACTIE! SEKS! GEWELD!) dat moest bewijzen dat Vlaanderen even hip en rebels was als de wereldsteden Parijs en Londen.

Met hun volgende film was het pas echt prijs: L’Etreinte zorgde voor een rel op het Nationaal Festival van de Belgische Film en deed de kassa luid rinkelen. Met deze weliswaar in het Frans gedraaide Vlaamse variant op Histoire d’O speelde het duo handig in op de seks & erotiek-trend die toen van Nederland tot Zweden furore maakte. Alles staat in het teken van de provocatie: van de openingsscène waarin de protagonist (Daniel Vigo) tot tweemaal toe in de gootsteen kotst, over de royale porties bloot, tot het lesbische standje met een negerin. Dit moderne Kammerspiel toont tot vervelens toe de seksuele machtsspelletjes tussen een rijke jonge kerel en het onschuldige (maar niet voor lang) meisje dat hij in huis neemt. ‘Aimer c’est aussi se faire mal’ zegt dit vrij irritante heerschap, en het duurt niet lang of het meisje (Nathalie Vernier) moet zijn wonden likken. Wat later moet ze ook de marmeren vloer likken waarop ze liggen te stoeien; gezien ze toch in de eerste plaats als meid werd ingehuurd, is dit alvast een handige manier om het aangename aan het nuttige te paren.

Anno 1968 was het beslist een heuse krachttoer om uitgerekend in Vlaanderen een film te draaien waarin alles rond seks draait, zonder enige psychologische ballast of sociologisch excuus. L’Etreinte bevestigt ook de kracht van de cinema als tijdmachine. Het modieus door elkaar klutsen van kleur en zwart-wit, het abominabele pianogetokkel op de achtergrond, de Knoll-stoeltjes, de prominent aanwezige poster van Godards La Chinoise : het is alsof de sixties weer tot leven komen.

Na twee prenten waarmee ze de goegemeente shockeerden, gooide het duo het roer om. Met Louisa een woord van liefde zetten ze hun charmeoffensief in. De regisseurs projecteren duidelijk zichzelf in de twee bohémiens die in deze romantische kroniek aan de vooravond van de Eerste Wereldoorlog een ménâge à trois beginnen met een vranke kasteeldochter. De Déjeuner sur l’herbe met een blote Willeke Van Ammelrooy leverde de Vlaamse film een van zijn zeldzame iconografische momenten op.

Extra’s. Met deze eerste dubbel-dvd in de reeks wordt de Kroniek van de Vlaamse Film 1955-1990 voorlopig (?) stopgezet. Ook nu weer is de kers op de taart een uitstekende documentaire van Erik Martens met verhelderende interviews en uniek archiefmateriaal. Hoe gewiekst het duo Collet & Drouot wel was, blijkt vooral uit de keuze van hun laatste gezamenlijke project. Na jaren sukkelen hadden ze zin om eens een dure productie te maken. In het katholieke Vlaanderen van toen kwamen ze automatisch uit op de prestigieuze roman Dood van een non van Maria Rosseels. Kwestie van zich toch niet helemaal te verkopen, gaven ze aan het open einde uit de roman een resoluut atheïstische draai.

Patrick Duynslaegher