Applaus! – Ook op hun ‘moeilijke tweede’ rammelt Clap Your Hands Say Yeah weer dat het een aard heeft, maar nooit met uw voeten.
Some Loud Thunder Witchita/V2 rock IN CONCERT: 7/02, AB
Samen met de jonkies van Arctic Monkeys ontketende Clap Your Hands Say Yeah begin vorig jaar een ware internethype. Ze waren daarmee een van de eerste bands die, nog vóór ze een plaat in de winkels hadden liggen en er ook maar één noot van hen op de radio was gedraaid, aanspraak mochten maken op een virtuele fanbase van mp3-bloggers. ‘Click Your Mouse Say Yeah’ was dus óók een toepasselijke groepsnaam geweest. Een jaar later springen deze jongens uit Brooklyn al een pak voorzichtiger om met hun muziek, want Some Loud Thunder, hun tweede plaat, komt tot ons middels een watergemerkte cd die eventuele internetlekken moet verhinderen. The times they are a-changin’ really fast indeed.
De verwachtingen over die nieuwe plaat zijn ondertussen bijzonder hoog gespannen, want met hun titelloze debuut kreeg Clap Your Hands Say Yeah zowel bij pers als publiek – woordspelingalarm! – de handen moeiteloos op elkaar. Terwijl de Amerikanen toch allesbehalve licht verteerbare muziek maken. Ook Some Loud Thunder lijkt weer tot stand gekomen in een mobiele studio die vervaarlijk zwalpend over een Waalse macadamweg scheurt. Om maar te zeggen: de muziek van CYHSY lijkt voortdurend aan alle kanten te rammelen. Maar ze rammelt mooi en – nog belangrijker – nooit met onze voeten.
What you hear is namelijk what you get: gewoon elf stomende tracks die een voorliefde voor Talking Heads en The Feelies verraden. Al wordt er vaker dan op hun titelloze debuut gas teruggenomen voor meer ingetogen en helaas ook vervelende passages, zoals de bluesy sleper Yankee Go Home en het akoestische interludium Arm And Hammer. De stem van zanger Alec Ounsworth is qua stabiliteit gewaagd aan uranium-236 en heeft nu nog meer weg van de jonge Thom Yorke, zodat fuzzrockers als Emily Jean Stock en Mama, Won’t You Keep Them Castles in The Air And Burning onwillekeurig aan Radiohead ten tijde van Pablo Honey doen denken.
Some Loud Thunder lijkt een door een dronken dirigent georkestreerde jamsessie waar op wonderbaarlijke wijze een coherente en bij momenten zelfs melodieuze langspeler uit werd gedistilleerd. Euh, applaus!
Vincent Byloo
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier