Raamtheater. Tot 14 juni in Raamtheater op ’t Zuid, Vrièrestraat 36, Antwerpen. Tickets: tel. 03 233 91 48 of www.raamtheater.be

Verhit cacaobonen zodat hun schil verwijderd wordt. Pers cacaoboter uit de fijngemalen cacaomassa en zorg dat de zuren uit die massa verdwijnen. Voeg cacaoboter, suiker en eventueel melkpoeder toe. Ziedaar: het minimale recept voor chocolade. Het minimale recept voor een onderhoudende voorstelling is wellicht iets mysterieuzer, maar zelfs een amateur-kok weet dat ingrediënten als zoutloze humor, een richtingloze verhaallijn en houterig acteerwerk weinig goeds betekenen voor het eindresultaat.

Les Mangeuses de Chocolat van de Belgische auteur Philippe Blasband (u wellicht beter bekend als scenarist van langspeelfilms als Un Honnête Commercant, Une Liaison Pornographique en Thomas est Amoureux) is een tragikomedie over drie chocoladeverslaafden in groepstherapie. Terwijl de patiënt-therapeutrelatie langzaam kantelt, vertellen de drie jonge vrouwen (clichés als kathedralen, jawel) over de motivatie van hun boulimie. De ene halve poging tot humor wordt op de andere gestapeld, maar de kers op de chocoladetaart is natuurlijk het verhaal van de gezagloze psychologe, zelf een latente snoeper, die om absoluut lachwekkende redenen verslaafd is aan het zwarte goud. De dynamiek en de complexiteit van een echte groepstherapie werd, wellicht vanuit dramatisch oogpunt, gereduceerd tot een paar huiveringwekkend simplistische dooddoeners, de anekdotes van de dames zijn flauw en de dramatische climax is te pompeus om geloofwaardig te zijn. En alsof dat allemaal nog niet genoeg is, krijgt men op het eind vier volstrekt irrelevante monologen als dessert. Kortom: het scenario stinkt als een brok onbewerkte cacaomassa.

Het acteerwerk kan deze richtingloze brij niet redden: de dialogen klinken hol en weinig doorleefd, de interactie tussen de personages staat op een veel te laag pitje. Francesca Vanthielen speelt het naïeve, onervaren wichtje zo goed dat het personage mentaal amper zeven lijkt. Chris Lomme is dan weer een therapeute die problemen heeft met haar coördinatie tussen motoriek en spraak; als ze schreeuwt dat het genoeg geweest is, blijft haar lichaam één en al Zen. Magda Cnudde en Anneleen Cooreman, de twee andere chocoholics, hebben ten slotte een paar verdienstelijke momenten, maar vallen al bij al veel te licht uit voor dit stuk. Chocoladetongen verhoudt zich tot theater als witte chocolade tot pure: het smaakt naar the real thing, maar daar blijft het helaas ook bij.

DOOR WIM SMETS