Morgen in een bioscoop bij u in de buurt, vandaag al onderworpen aan het strenge oordeel van de in avondkledij gehesen kenners in Cannes. Onze selectie uit de diverse secties.

My Blueberry Nights

Aan zijn vorige – de melancholische scifiballade 2046 – heeft Canneshabitué Wong Kar Wai bijna zes jaar zitten sleutelen; zijn eerste Engelstalige film kwam een stuk vlotter tot stand. Met een gebrek aan starpower kampt deze ‘dromerige roadmovie over een vrouw die Amerika doorkruist op zoek naar liefde en verlossing’ alvast niet. Naast het populaire zangeresje Norah Jones als leading lady kon de Hongkongse hyperestheet ook een beroep doen op Natalie Portman, Jude Law, Tim Roth, Ed Harris en Rachel Weisz. Cinefiel sérieux én Hollywoodglamour verzekerd, met andere woorden: de ideale opener voor ’s werelds meest prestigieuze filmfeest.

No country for old men

Na de slaafse studiofilms Intolerable Cruelty en The Ladykillers zijn de bevlogen broers Joel en Ethan Coen dringend aan rehabilitatie toe. Geen betere plaats daarvoor dan het festival waar ze in 1991 de Gouden Palm wonnen voor Barton Fink. De cast met Tommy Lee Jones, Josh Brolin, Woody Harrelson en Javier Bardem laat het beste vermoeden. Ook de pitch – ‘geweld en chaos breken uit nadat een jager een stapel lijken, een voorraad heroïne en twee miljoen dollar vindt aan de oevers van de Rio Grande’ – klinkt wild, geestig en grotesk genoeg om zelfs The Dude uit zijn bed te bellen. Voor de vrienden van de poëzie: de titel haalden ze bij de romantische verzensmid W.B. Yeats.

We own the night

Gemiddeld heeft hij zeven jaar nodig om een film ineen te knutselen, maar wat het Amerikaanse rastalent James Gray tot hiertoe afleverde – de moerasdonkere misdaaddrama’s Little Odessa (1994) en The Yards (2000) – stond dan ook op eenzaam hoog niveau. Ook naar zijn derde – over een New Yorkse nachtclubeigenaar die zijn familie van de Russische maffia moet zien te redden – is het dus uitkijken, ook al omdat Gray Mark Wahlberg, Joaquin Phoenix en methodlegende Robert Duvall wist te strikken.

Persepolis

Bij pelliculevreters doet de naam Marjane Satrapi misschien niet meteen een belletje rinkelen, maar bij stripfanaten gaat een loeiharde sirene af. De Frans-Iraanse – die in 1983 het regime van de ayatollahs ontvluchtte – schreef en tekende al een indrukwekkend oeu-vre bij elkaar, is columniste bij The New York Times en coregisseerde zelf deze klassiek geanimeerde verfilming van haar in Angoulême meermaals bekroonde graphic novelserie Persepolis. Daarin beschrijft ze onder meer haar eigen jeugd in Teheran en de breuklijnen tussen Oost en West. Met de stemmen van Chiara Mastroianni, Gena Rowlands en Catherine Deneuve.

Control

Wellicht heeft Anton Corbijn lang genoeg op deze biopic over doemdichter, suïcidale spast en Joy Divisionfrontman Ian Curtis gebroed om er zelf een flinke depressie aan over te houden, maar dik 25 jaar na de zelfmoord van de postpunkmartelaar is de debuutfilm van Hollands grootste rockfotograaf en videoclipmaker eindelijk klaar. De onbekende Brit Sam Riley mag Curtis opnieuw uit de doden proberen te wekken, terwijl Samantha Morton zijn eega Debbie incarneert, op wier memoires de film werd gebaseerd en aan wie manlief indertijd de wrange echtscheidingsballade Love Will Tear Us Apart opdroeg. Verdoemde romantiek in klinisch kil zwart-wit.

A Mighty Heart

Angelina Jolie grossiert niet alleen in siliconen en adoptiekinderen: ze tracht de wereld ook nog eens een geweten te schoppen met haar vrijwilligerswerk voor Unicef én deze biopic over Marianne Pearl, echtgenote van de in Pakistan vermoorde Wall Street Journal-reporter Daniel Pearl. Dat doet ze overigens in goed gezelschap, want met uppercuts als Welcome to Sarajevo, In this World en The Road to Guantánamo bewees de Britse snelfilmer Michael Winterbottom bedreven te zijn in sociaal bewogen en politiek geladen prenten. Benieuwd of diens ruwe guerrillastijl past bij Jolies Hollywoodglamour en of die scène erin zit waarin Jolie op een overvolle trein door honderden uitgelaten Indiërs wordt belaagd. Het is ten slotte cinema vérité.

Ocean’s Thirteen

Na de commerciële debacles van Bubble en The Good German achtte Steven Soderbergh de tijd rijp om weer eens de box office te kraken. Dus riep hij voor de derde keer The Brad & Matt Pack samen oftewel Pitt, Damon, Clooney en kameraden. Aan de succesformule lijkt weinig veranderd: glamourgangster Danny Ocean (Clooney) verzamelt opnieuw een troep sympathieke boeven rond zich, die dit keer een eitje te pellen hebben met de verraderlijke casino-eigenaar Willy Bank – de glorieuze intrede in Mondo Ocean van Al Pacino. Voeg daar nog bijrolletjes aan toe voor Andy Garcia, Don Cheadle en Ellen Barkin en je begrijpt dat er op de Montée des Marches weer wat afgeflitst zal worden.

Les Chansons d’Amour

De jongste jaren dienden de Franse competitiefilms vooral om de chauvinisten tevreden te stellen, maar daar zou deze musical wel eens verandering in kunnen brengen. Met de schandaalfilm Ma Mère en de rouwkroniek Dans Paris kroonde regisseur Christophe Honoré zich immers tot de meest veelzijdige dauphin van de Franse film, de cast aangevoerd door Louis Garrel en Ludivine Sagnier is jong, talentvol en sexy en als de Maurice Chevalierfactor onder controle blijft, zou deze ‘realistische comédie musicale’ over jeugdige liefde en jaloezie in grootstad Parijs best wel eens kunnen swingen.

Sicko

Drie jaar geleden herschiep de controverse rond zijn Gouden Palmwinnende Bush- fuckyoumentary Fahrenheit 9/11 de Croisette bijna tot een buitenwijk van Bagdad. Ook de nieuwste documentaire van relschopper Michael Moore (buiten competitie) zal hem door Republikeinen en patriotten allerhande wellicht niet in dank worden afgenomen. Onderwerp van Sicko is de gebrekkige Amerikaanse gezondheidszorg die ervoor zorgt dat 45 miljoen Joe Sixpacks zich ofwel diep in de schulden moeten werken om hun medicatie of behandeling te kunnen betalen, ofwel kunnen creperen in het rijkste land op aarde. De Amerikaanse koortsdroom doorprikt van onder de palmbomen van de Côte d’Azur.

Luz silenciosa (Silent Light)

Vijf jaar geleden schreed Canneslieveling Carlos Reygadas in de voetsporen van Andrei Tarkovski met de hallucinante heimatparabel Japon (meteen goed voor de Caméra d’Or als beste debutant); twee jaar terug bevestigde hij zijn talent met het metafysische sociodrama Battala en el cielo. En nu is er zijn derde lang-speler Luz silencioza, waarvoor de Mexicaanse beeldenmagiër naar Chihuahua trok om er het verhaal te filmen van een gehuwde huisvader met zeven zonen die er een affaire op na houdt en ten biechte gaat bij zowel zijn beste vriend, de lokale priester als zijn vader. En wanneer bent u voor het laatst te biechten geweest?

Door Dave Mestdach

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content