Child’s Pose (1)

LUMINITA GHEORGHIU: manipulatieve moeder.

De hausse van de Roemeense cinema blijft maar duren. Het zoveelste indringende drama in de rij? Child’s Pose, een messcherpe studie over verstikkende, obsessieve moederliefde.

Moeder Courage is niet het juiste woord om Cornelia (een glansrol van Luminita Gheorghiu) te omschrijven. De bijnaam die haar man haar gegeven heeft, dekt beter de lading: Controlia. De zestigjarige binnenhuisarchitecte uit Boekarest wil immers totale controle over haar gezin en in het bijzonder over haar zoon Barbu (Bogdan Dumitrache), een dertiger die wat van haar vervreemd is.

Wanneer zoonlief een kind uit een minder bevoorrechte familie doodrijdt, wordt Cornelia’s extreme moederinstinct aangewakkerd. De praktisch aangelegde Cornelia ziet meteen haar kans schoon om Barbu helemaal voor zich terug te winnen, en gaat heel ver om hem uit de gevangenis te houden. Daartoe schakelt ze niet alleen een bevriende politiefunctionaris in, ze koopt ook ooggetuigen om.

Alhoewel Child’s Pose, in Berlijn door een jury onder voorzitterschap van Wong Kar-Wai bekroond met de Gouden Beer, beslist sociaal relevant is, serveert regisseur Calin Peter Netzer eerder een portret over moederlijke controle en verdriet in plaats van een harde maatschappelijke analyse. Dat de Roemeense normen en waarden behoorlijk verloederd zijn, laat Netzer wel zien, bijvoorbeeld in een scène waarin Cornelia een afspraak heeft met de belangrijkste getuige – de dwingende, docu-achtige beelden zijn kil, de kritiek op de arrogantie van de nieuwe Roemeense elite is bijtend.

In het begin wordt even gesuggereerd dat een incestueuze verhouding aan de basis zou kunnen liggen van de disfunctionele relatie tussen Cornelia en haar gefrustreerde, emotioneel verlamde zoon, maar die piste wordt even snel verlaten als ze werd bewandeld. Trouw aan de school van gereputeerde landgenoten als Cristian Mungiu en Cristi Puiu focust Netzer zich eerder op het morele compromis dat zowel Cornelia als haar zoon bereid is om te sluiten.

Zo ontpopt Child’s Pose – de titel verwijst naar een yogahouding waarbij je jezelf als een foetus oprolt – zich uiteindelijk als een louterend emancipatieverhaal met een ontroerende, onvergetelijke climax: de camera richt zich op de twee moeders die, allebei op een andere manier, een kind hebben verloren. Want soms ontstaat uit rouw ook gerechtigheid.

Zaterdag 10/11, 23.50, Canvas

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content