Een muzikale pedigree is nog geen garantie op succes – vraag dat maar aan Kelly Osbourne – maar twee illustere ouders en een bekende broer hebben Charlie Winston niet van een beloftevolle carrière afgehouden. Ontdekt door Peter Gabriel, zo incontournable in la douce France dat zelfs Audrey Tautou zich liet verleiden tot een cameo in een van ’s mans videoclips en nu ook vastbesloten om uw en ons hart te veroveren: maak plaats voor de nieuwste Britse popsensatie.

Voorzienig waren zijn ouders wel: Jeff en Julie Gleave gaven hun kinderen elk een middle name mee als potentiële nom d’artiste. Thomas ‘Baxter’ Gleave oogstte enkele jaren geleden al wat succes als Tom Baxter, nu is het dus de beurt aan broer Charlie ‘Winston’ Gleave en over enkele jaren mogen we ons schrap zetten voor zus Vashti ‘Anna’ Gleave. En alsof al die naamsverwarring nog niet ingewikkeld genoeg is, heeft Charlie Winston het zich nog net iets moeilijker gemaakt.

Je bent een Brit, woont in Parijs, maar de helft van de tijd trek je op tournee door de rest van de wereld. Heb jij wel zoiets als een thuis?

Charlie Winston: Wel, euhm, niet echt. (Lachje) Er is in ieder geval geen wel-bepaalde plaats waarmee ik me sterker verbonden voel dan andere plaatsen. Het begrip alleen al: ‘ home’, ik weet niet wat ik me daarbij moet voorstellen, het is een compleet relatief begrip geworden. Mijn huis staat in Parijs, maar mijn thuis is het niet. Dus de zwerver in mijn single Like A Hobo: misschien ben ik dat zelf wel. Overal snel tevreden en in zijn sas, maar nergens volmaakt gelukkig. Nu in Parijs geniet ik bijvoorbeeld van het drukke stadsleven, maar ik mis er dan weer het Britse platteland en de frisse buitenlucht. En zo is het nooit goed, hé.

Zijn er dan persoonlijke spullen die je overal en altijd met je meezeult?

Winston: Oh ja, dat wel. Om te beginnen mijn notitieboekje: zelden zal je me zonder zien. Als liedjesschrijver zou ik nergens staan als ik losse ideeën of kleine observaties niet in dat boekje kon neerschrijven om ze van de vergetelheid te redden. Soms zijn mijn aantekeningen het resultaat van een banale stream-of-consciousness, soms van een briljante ingeving en soms helaas ook van een glaasje teveel tijdens een feestje voor onze drummer. (Lacht)

Boeken heb ik ook altijd en overal bij me. Net hier in Montréal nog een hele

mooie druk van Charles Dickens’ Great Expectations gekocht. De komende dagen ga ik dat boek nog eens herlezen, puur om die fantastische druk in mijn handen te kunnen houden.

Ik las op je blog dat je onlangs je vader mee op tournee hebt genomen. Sinds wanneer zijn tournees niet langer een goedkoop excuus om ongestoord het zwijn uit te hangen?

Winston:(Droog) Kijk, daar geloof ik nu eens niets van: dat muzikanten én goede concerten kunnen spelen én zich elke avond te pletter kunnen zuipen. Ik weet dat ik die combinatie louter fysiek al niet zou aankunnen. Ik investeer zoveel energie in mijn optredens, dat ik die niet door zulke uitspattingen kan laten wegvreten.

Klopt het dat je vader voor die tournee met de fiets van Londen naar Parijs is gereden?

Winston: Absoluut! En geloof me: ik was net zo verbaasd als jij. (Lacht) Ik had aan de telefoon al een paar keer gezegd dat ik in Parijs mijn oude fiets van thuis wel kon gebruiken. ‘Goed,’ zei hij plots, ‘dan kom ik voor die tournee wel met de fiets naar je toe gereden.’ De man had in geen 35 jaar op een fiets gezeten en was nog maar net aan zijn heup geopereerd! Maar hey, hij heeft het toch maar mooi gedaan. Nu ja, even voor Parijs is hij gestrand, zodat ik hem samen met een vriendin ben moeten gaan zoeken en we hem pas na uren en uren hebben gevonden – maar toch!

Je ouders hebben zelf een niet onverdienstelijke carrière in de Britse folkscene. Ik vroeg me bijgevolg af of ze jouw zus Vashti naar folkfee Vashti Bunyan hebben genoemd.

Winston:Yep, mijn ouders hebben vroeger nog met haar samengewerkt. Die naam is een soort eerbetoon.

Ben jij ook naar een van hun voorbeelden genoemd?

Winston: Euhm, ja. Raad maar eens.

Charlie Parker? Charlie Mingus? Charlie Watts?

Winston: Fout, fout en fout! Ik ben genoemd naar Charlie Chaplin. Voorbestemd tot een leven vol slapstick. (Lacht) Neen, serieus: ik heb daar vrede mee, want het leven ís een komedie. Daar gaat mijn song Kick The Bucket ook over. We gaan allemaal dood, dus laten we het leven maar als één grote grap beschouwen, het niet al te ernstig nemen en er verder gewoon het beste van maken.

Waarom onderteken jij je blogs eigenlijk met ‘mister Wingchung’?

Winston: Op het internet kun je iederéén zijn, en recent wil ik kennelijk een Chinese handelsreiziger zijn. Vandaar: Wingchung, een Aziatisch klinkende verbastering van Winston. Om de zoveel tijd neem ik een nieuw pseudoniem aan: mister Winsteam, mister Wungstuff, enzovoort. Het is een uitdaging van mijn webmaster, tevens mijn neef, om te zien hoeveel varianten van mijn eigen naam ik kan verzinnen.

Ieder z’n hobby.

Lees alles over de festivals op KNACKFOCUS.BE

Door Vincent Byloo