Cate Le Bon

Dat de Welshe gekke tante Cate Le Bon graag vrijelijk van de bewegwijzerde poppaadjes afhuppelt, is uiteraard nobel. Alleen klinkt het resultaat (ook wanneer ze in het duo Drinks Tim Presley van White Fence bij het handje neemt) soms zo bonkers dat je liever een volgende keer afwacht in de hoop dat ze wat tot bedaren komt. Precies wat er op het passend genoemde Reward gebeurt. Le Bon blijft haar excentrieke zelf, maar dit keer binnen bakens: een somberende sensibiliteit veroorzaakt door een gebroken hart, een nachtelijke atmosfeer van dansende theelichtjes, guitige en best warme melodieën. Dat mondt uit in een collectie van tien buitengewone liedjes die tussen artpop, new wave en wat folk buitelen, en die sommigen al Le Bons beste plaat hebben genoemd. Hear, hear.