Bekijk net als een doorgewinterde filmcriticus op het festival van Cannes een hele resem films na elkaar. Uit de vijftig titels tellende Cinéart Box selecteerden wij alvast tien spraakmakende prenten.

Breaking the Waves – (1996; Lars von Trier)

Canneshabitué Lars von Trier brengt een melodrama over passie, religieuze repressie en het verlies van onschuld. De relatie tussen de streng opgevoede Bess en de boorplatformarbeider Jan verfilmt hij als een noodlotstragedie, maar het dynamische schoudercamerawerk van Robby Muller geeft de film de allure van een hectische documentaire. De nerveuze vertelstijl, waarbij de camera non-stop de personages in scoopformaat en in close-up op het scherm werpt, grijpt de kijker bij zijn nekvel. Voor hoofdacteurs Emily Watson en Stellan Skarsgard betekende de film hun internationale doorbraak.

Persepolis – (2007; Vincent Paronnaud, Marjane Satrapi)

Voortreffelijke filmadaptatie van de baanbrekende strip van de Iraanse Marjane Satrapi over haar jeugd in Teheran ten tijde van de islamitische revolutie. Hoewel de absurditeit van de oorlog en de repressie van een totalitair regime uit de doeken worden gedaan, zit deze in scherpe zwart-witcontrasten gevatte animatiefilm vol humor en warmte. Satrapi ontleedt haarscherp het verschil tussen het openbare leven en dat binnen de bescherming van de familie. Grandioos!

Le Silence de Lorna – (2008; Jean-Pierre en Luc Dardenne)

Spaarzaam verteld drama over een Albanese vrouw die in Luik een schijnhuwelijk met een drugsverslaafde aangaat om de Belgische nationaliteit te bekomen. Haar gewetensconflict speelt zich af tegen een achtergrond van illegaliteit en maffiapraktijken, waarbij de broers Dardenne zich tot de essentie beperken. Hoewel het vertelritme niet zo nerveus is als in hun vorige films, ademt de film wel degelijk een urgentie uit – eigen aan het stadsleven en de vluchtige, maar intense emoties van de protagonisten. De cinema van de Dardennes getuigt van een gedreven perfectie. Cerebraal, maar ook pakkend en bloedmooi.

Vicky Cristina Barcelona – (2008; Woody Allen)

Twee Amerikaanse vriendinnen brengen hun vakantie door in Barcelona en worden er verliefd op dezelfde man, een kunstenaar wiens stormachtige relatie met diens ex de kranten haalde. Op zich geen opzienbarend verhaal, maar in de handen van Woody Allen wordt dit bedrieglijk niemendalletje een zuivere tragikomedie. In Allens 39e film – een van zijn toppers – zijn de sensualiteit, passie en lust aanstekelijk, net als de frustratie en jaloezie. De geweldig acterende cast debiteert dialogen om verliefd op te worden in een Barcelona als liefdesstad uit de duizend.

Waltz with Bashir – (2008; Ari Folman)

Voor de duidelijkheid: de titel verwijst naar de Libanese leider Bashir Gemayel, die in 1982 vermoord werd nog voor hij de presidentiële eed kon afleggen. De Israëlische regisseur Ari Folman, die in datzelfde jaar de invasie van Libanon heeft meegemaakt, giet zijn herinneringen en de verhalen van vrienden in deze briljante animatiefilm. De grimmige realiteit komt samen met dromen en surreële fantasieën in deze pakkende fantasmagorie, waarin schuld en boete, melancholie en de absurditeit van oorlogsvoering overheersen.

Das weisse Band – (2009; Michael Haneke)

Een reeks mysterieuze ongevallen in een patriarchaal Duits dorp doet Michael Haneke de kiemen van het fascisme blootleggen. De zoektocht naar de schuldige(n) vormt slechts de aanleiding om op een sluipende wijze thema’s als hypocrisie, incest, bedrog, geweld, woede, vernedering en schaamte te ontrafelen. De eeuwige band tussen goed en kwaad is in dit verhaal vol dreigende onderhuidse spanningen flinterdun. Haneke vertelt glaciaal en analytisch, in een strenge beeldregie die aan de cinema van Carl Theodor Dreyer doet denken. De zwart-witfotografie is verbluffend.

Entre les murs – (2008; Laurent Cantet)

Ongemeen sterk docudrama over de onderwijsproblematiek in het algemeen en die van één klas in het bijzonder. Tegelijkertijd maakt Cantet er een soms schrijnend document over de ingesteldheid van schoolgaande tieners van, waarbij hij het verbale spervuur tussen leraar en leerlingen regisseert als een tennismatch met als inzet het grote gelijk en de macht. De klas multiraciale leerlingen onder leiding van een charismatische leraar wordt opgevoerd als een microkosmos van de hedendaagse westerse samenleving.

Fish Tank – (2009; Andrea Arnold)

Schitterend verteld tienerportret, alsook een indringende milieuschets van Andrea ‘ Red Road’ Arnold. De niet professionele actrice Katie Jarvis is indrukwekkend als het losgeslagen tienermeisje Mia. Ze gedraagt zich als een ongeleid projectiel, een slachtoffer van haar verarmde milieu vol alcoholisme en jaren van verwaarlozing door haar alleenstaande moeder. Ellende en rauw realisme kleuren de sfeer, maar de vurige vertolkingen en Arnolds vitale en meeslepende vertelstijl breken met de clichés van het sociaal realisme.

The Chaser – (2008; Na Hong-jin)`

In deze Zuid-Koreaanse thriller houden een verbeten flik en een al even gedreven ex-flik/pooier een klopjacht op een seriemoordenaar met een voorliefde voor prostituees. De zwarte humor en de macabere sfeerschepping doen denken aan Bong Joon-ho’s Memories of Murder (2003), net als de manier waarop de maatschappelijke onverschilligheid en de incompetentie van een corrupt politieapparaat niet opgewassen blijken tegen de sadistische brutaliteit van de killer. Hong-jins even bloedstollende als bloederige donkere debuut is bij vlagen hilarisch, maar steeds inventief en dynamisch.

Todo Sobre Mi Madre – (1999; Pedro Almodóvar)

Almodóvar combineert moeiteloos melodramatische kitsch en donkere tragedie in dit verhaal over een moeder die gevraagd wordt of ze de organen van haar pas overleden zoon wil doneren. Van het theater over het ziekenhuis naar de kleurrijke hoerenbuurt van Barcelona: voor de steeds geïnspireerde en speelse Almodóvar zijn het kleine stapjes. De moederfiguur krijgt vorm in de verschillende personages, terwijl mannen geheel afwezig of travestiet dan wel transseksueel zijn. Deze orgie aan kleuren is ingenieus opgebouwd en subtiel in karakterisering en dialogen.

FOCUS geeft 200 films uit Cinéart – De Collectie weg. Zie pagina 6. FOCUS TRAKTEERT OP KNACKFOCUS.BE

Piet Goethals