Abbas Kiarostami zetelde niet alleen al drie keer in de jury van Cannes, met Copie conforme doet hij ook al voor de vierde keer een gooi naar de Gouden Palm.

Zijn illustere competitiefilms op een rij.

Through the Olive Trees (1994)

Kiarostami maakt zijn competitiedebuut in Cannes met dit autoreflexieve sluitstuk van wat critici later zijn Kokertrilogie doopten, genoemd naar het Noord-Iraanse dorp waar de drie films zich afspelen. Deel één Where is the Friend’s Home? (1987) gaat over een jongen die op zoek is naar het huis van zijn klasmakker en is een allegorisch véritédrama over burgerzin en loyaliteit. Deel twee Life and Nothing More (1991) is een poëtische semidocumentaire waarin Kiarostami via zijn alter ego zijn amateuracteurs uit deel één opzoekt nadat hun regio door een aardbeving werd verwoest. In de derde en laatste docufictiefilm ten slotte volgt Kiarostami in zijn gekende minimalistische stijl een lokale bouwvakker die intussen acteur is en naar het rampgebied van Koker terugkeert om er te trouwen.

Taste of Cherry (1997)

Met zijn negende langspeler wint Kiarostami voor het eerst de Gouden Palm, een eer die hij wel moet delen met Shohei Imamura’s The Eel. De protagonist is een suïcidale veertiger die door de buitenwijken van Teheran tuft op zoek naar iemand die hem na zijn dood wil begraven. Voor die lugubere klus klopt de man aan bij een jonge Koerdische soldaat, een Afghaanse islamstudent en een taxidermist uit Azerbeidzjan. Daardoor groeit ook dit minimalistische drama uit tot een allegorische en sociaal bewogen vertelling over leven en dood, pragmatiek en spiritualiteit. De in long takes gevatte parabel eindigt met camcorderbeelden van Kiarostami zelf, alsof die de kijker eraan wil herinneren dat de marges tussen feit en fictie, en privé en publiek finaal volkomen arbitrair zijn.

Ten (2002)

Kiarostami zet zijn vormexperimenten radicaal voort met deze non-narratieve en digitaal gedraaide meditatie over Irans sociaal-politieke landschap. De film bestaat uit tien semi-improvisatorische gesprekken in een auto van een vrouw die door de straten van Teheran rijdt die onder meer haar zus, haar zoon, een prostituee en een aanstaande bruid oppikt. Dat de auto voor Kiarostami altijd al een uitgelezen plek voor reflectie en observatie is geweest, wordt later trouwens bevestigd in de documentaire spin-off 10 on Ten (2004). Daarin legt de meester krek hetzelfde traject af als de vrouw uit Ten, terwijl hij uitleg geeft over de onconventionele technieken die hij in die vorige film bezigde.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content