‘Het is een vraag waar ik al jaren mee zit: waarom heeft Vlaanderen zo’n rare relatie met pop?’

Geert Zagers mag het een zomer lang hebben over de dingen die hem fascineren.

Ik denk niet dat ik tot de doelgroep behoor, maar ik kijk oprecht uit naar de nieuwe plaat van Camille, die eind deze maand verschijnt. Deels omdat Vuurwerk een van de beste Nederlandstalige singles van de laatste jaren is. Flink geïnspireerd door The Weeknd, maar wel: slim geïnspireerd. (Een handigheidje dat ze met haar laatste single Geen tranen meer over, een nummer dat leest als Ariana Grande en klinkt als Olivia Rodrigo, nog eens overdoet, trouwens.) Deels omdat ik benieuwd ben of het haar gaat lukken. Camille lijkt nog eens het popspel te willen spelen. Als eerste sinds… ik wil Natalia zeggen. Natalia?

Het is een vraag waar ik al jaren mee zit: waarom heeft Vlaanderen zo’n rare relatie met pop? Dan heb ik het over pop in de Franse en Angelsaksische traditie, ter verduidelijking, gebouwd op sterrenstof, singles, een heldere visuele identiteit en een hedendaags geluid en gericht op een jong publiek. Dat soort pop hebben we namelijk niet. De twee populairste Nederlandstalige artiesten van de voorbije jaren zijn Niels Destadsbader en Metejoor, twee mannen die niet zozeer larger than life dan wel down to earth zijn. Het slag dertigers dat op zondag al eens graag stoofvlees gaat eten bij de bomma en daarna FC De Kampioenen kijkt. Dat is geen verwijt. Het is net hun kracht. Alleen blijft het vreemd dat dát het enige lijkt wat Vlaamse pop kan zijn.

Sinds Olivia Rodrigo, Billie Eilish en Harry Styles, voel je dat jonge artiesten de wind weer mee hebben in de media.

Het zal ook te maken hebben met onze rare kijk op star power. Dat werd laatst nog eens duidelijk toen de namen van de grootverdieners bij de VRT lekten. Jeroen Meus, Philippe Geubels, Karl Vannieuwkerke: het zijn toch vooral mannen voor wie opkleden gelijk staat aan een blazer en een effen T-shirt. Opnieuw: niks mis mee, maar het is opvallend dat we onze grootste sterren het liefst zo gewoon mogelijk hebben. Er zijn wel sterren als Tom Waes, Tom Barman, Matthias Schoenaerts en Oscar and the Wolf, die net dat tikje meer tot de verbeelding spreken, maar ze zijn dun gezaaid. Je vraagt je af hoe we in Vlaanderen naar Stromae en Angèle zouden kijken als ze in Leuven en Mechelen in plaats van Brussel en Linkebeek geboren zouden zijn. Uiteindelijk werd Stromae hier ook pas écht serieus genomen toen hij zich met Formidable in de traditie van Brel plaatste – niet toen hij een Europese pophit scoorde met Alors on danse.

Er zit ook een puur demografische kant aan, vermoed ik. De traditionele Vlaamse media hebben een oud publiek. In 2016 was de gemiddelde VRT-kijker 57,9 jaar oud. Ondertussen zal die de zestig gepasseerd zijn. Dat speelt een rol: om écht een landelijk popfenomeen te kunnen worden, moet je op maat van een ouder publiek zijn. De nieuwe kanalen, van YouTube tot TikTok, blijven qua visibiliteit beperkt tot de doelgroep. Acid had al 300.000 volgers op YouTube, maar de rest van Vlaanderen leerde hem pas kennen toen hij in De slimste mens zat.

Camille heeft de tieners mee die met #LikeMe opgroeiden. Ze heeft de brug gelegd naar hun ouders, toen ze in The Masked Singer over een goede stem bleek te beschikken. En sinds Olivia Rodrigo, Billie Eilish en Harry Styles, voel je dat jonge artiesten de wind weer mee hebben in de media. Dus ja, misschien zou het deze keer nog eens echt kunnen lukken.

Zou cool zijn.