Na het teleurstellende ‘Garden Ruins’ slaat Calexico terug met een portie Latijnse americana waarvoor wij graag onze sombrero afnemen.
Carried To Dust ***
City Slang
americana
Als er in muziekrecensies één term al te vaak ijdel wordt gebruikt, is het wel ‘filmisch’. Doorgaans willen de critici er iets onbestemds mee tot uitdrukking brengen en niet zelden is het gewoon een luizig eufemisme voor saaie, doelloos meanderende muzak. Wie échte filmische muziek wil horen, verwijzen we graag door naar onze van een Amerikaanse oliemaatschappij geleende consumententip: Wherever you go, go Calexico.
Al zes platen lang grossieren de heren Joey Burns en John Convertino uit Tucson, Arizona in moerassige country, Portugese fado, zwierige mariachi en potige woestijnrock om het leven aan de Amerikaans-Mexicaanse grens te verzinnebeelden. En dat lukt hen aardig, want als hun eclectische muziek al geen beelden oproept van dorre woestijnlandschappen met bijbehorend tumbleweed, dan evoceert ze wel het geruisloos wuiven van palmbomen die er de occasionele oases omzomen.
Toegegeven: op hun laatste plaat waren Burns en Convertino het spoor op spectaculaire wijze bijster. Garden Ruins – deels protestplaat, deels krampachtige poging om tot de main-stream door te breken – was von Kopf biss Fuss opgetrokken uit conventionele popsongs die zowel bij de fans als het grote publiek op een geeuw van onverschilligheid werden onthaald. Back to basics, moeten Burns en Convertino hebben gedacht, want het nieuwe Carried To Dust laveert weer als vanouds tussen zwoele americana en broeierige mexicana.
Oké, opener Victor Jara’s Hands doet met zijn halfhartige reggaebeat en oe-lé-lé-koortje nog iets te veel aan Manu Chao denken, maar vanaf de door een mondharmonica aangeblazen jazzballad Two Silver Trees volgen de gouden countrymelodieën en kwikzilveren latindeuntjes elkaar in sneltempo op. House Of Valparaiso is zo’n zacht open bloeiende ballad die op een wolk van koperen blazers hemelwaarts klimt. Slowness en Bend To The Road doen iets soortgelijks, maar dan geholpen door de weemoedige lap steel van Paul Niehaus. Voor slome mariachi-muziek moet u dan weer bij Inspiración wezen, een heerlijk duet waar een gretige trompettist een triootje van probeert te maken. En zelfs de instrumentale interludia mogen er op Carried To Dust best wezen. El Gatillo (Trigger Revisited) solliciteert met zijn surflick haast openlijk naar een plekje op een soundtrack van Quentin Tarantino, terwijl de mariachiblazers en de man die op de achtergrond iets aanstekelijks staat mee te fluiten veeleer een score van Ennio Morricone op het oog hebben.
O ja, hadden we al gezegd dat de muziek van Calexico nogal filmisch klinkt?
Vincent Byloo
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier