Cable Ties

Van punkrock zal men, sneller dan van jazz, durven te beweren alles al te hebben gehoord. Die hoge dunk komt het Australische trio Cable Ties vantussen uw oren schoppen met een blik van ‘wat wou je eraan doen?’. Niet tegenstribbelen dan, want deze tweede plaat is een licht ontvlambare energiebom van vrij bijzondere makelij. Zoals zangeres-gitariste Jenny McKechnie in al haar politieke, ethische en zelfbespiegelende tirades tekeergaat, moet ze wel het liefdeskind van Poly Styrene en Jello Biafra zijn. Consequent is ze ook: razen tegen neoliberalisme in Self-Made Man, hard zijn voor zichzelf in Pillow (‘ I can’t stop thinking how I fucked it up‘). Beuken à la Cosmic Psychos en uitfreaken zoals Wipers: Cable Ties gaat vol in de aanval maar kent tegelijk de deugden van variatie en songopbouw. Geef u over.