ALLE REMMEN LOS. VERANTWOORD ONVERANTWOORD RIJDEN is de kunst in instantklassieker ‘burnout 3’. gordel om!

(PS2, XBOX)

Burnout 3: Takedown ****

Het racen nog niet beu? Hopelijk niet, want in dat geval zou je een van de beste racegames ooit missen. Een game waarin, ironisch genoeg, de botsingen even belangrijk zijn als de wedstrijden. Verantwoord onverantwoord rijden (accelereren naar 250 km/u en als een gek de bocht induiken) wordt beloond, maar je puntenaantal in Burnout 3: Takedown tikt pas aan als je erin slaagt om je tegenstanders van de weg te duwen, waarmee uiteraard ook het eigen risico op blikschade verhoogt. Verkeersagressie, in de echte wereld een betreurenswaardig fenomeen, wordt hier aangemoedigd. Als je een tegenstander iets te nadrukkelijk op de hielen zit, mag je tijdens de volgende rondes represailles verwachten, tenzij je hem natuurlijk meteen uit de race knalt. Agressie lokt agressie uit, maar winnen is onmogelijk als je een passieve rijstijl aanhoudt. Je zit dus gevangen in een catch 22-situatie. Heb je een zwak hart of een hoge bloeddruk, dan pas je maar beter op met deze game. Kan je een spectaculair ongeval op tijd en stond wel appreciëren, dan moet je Burnout 3 zeker in huis halen. Wanneer je crasht, kan je zelfs uitgebreid genieten van de inslag en de rondvliegende brokstukken door de game tijdelijk in slowmotion te plaatsen. De zogenaamde aftertouch geeft je bovendien de kans om je uiteenspattende bolide enigszins bij te sturen, bijvoorbeeld door hem te laten landen op een andere wagen. Online kan je zelfs meedoen aan een partycrash: elke piloot rijdt zijn wagen op dezelfde plek in de prak, de winnaar is degene met de grootste schade. Met autorijden heeft het weinig te maken, maar plezierig is het wel. Krijg je ondertussen de indruk dat stuurvaardigheid van ondergeschikt belang is, dan heb je het overigens goed mis. Doordat de races op stratenparcours plaatsvinden, niet afgescheiden voor het dagelijks verkeer, moet je even sterk zijn als Michael Schumacher om te overleven. De waanzinnig hoge snelheden bezorgen zelfs de meest ervaren racers klamme handen. Vooral in de tweede helft van de game stijgt de moeilijkheidsgraad gevoelig. Een makkelijk begin, een aartsmoeilijke finale: dat is zowel voor beginners als voor specialisten leuk. Enig minpunt: de grote reclameborden langs de weg, die zoveel plaats innemen dat je uitgever Electronic Arts van opportunisme verdenkt. Ach ja. De eerste Burnout, uitgebracht in 2001, was goed voor een reeks lovende kritieken, maar kon niet tippen aan toppers als Ridge Racer en Need For Speed. Zijn opvolger bracht spektakel in overvloed, maar relatief weinig succes. Burnout 3: Takedown is een klassieker. Nu al, jawel. Bart Vandormael

Bart Vandormael