Gelukkig werden er op artistiek vlak ook heel wat grenzen overschreden.
2017 zal zonder twijfel de annalen ingaan als het jaar waarin Hollywood in brand stond, en niet zozeer vanwege de bosbranden rond Los Angeles. De voorbije maanden regende het schandalen – van Harvey Weinstein, over Kevin Spacey tot James Toback. En de #metoo-beweging maakte zonneklaar dat er zich in de coulissen van de droomfabriek heel wat perfide taferelen afspelen.
Maar gelukkig waren er op het witte doek, binnen en buiten Hollywood, wél mooie dingen te zien. Barry Jenkins’ Moonlight, over een jonge, zwarte homo, won verrassend maar verdiend de Oscar voor beste film en smokkelde samen met Get Out, Detroit en andere geëngageerde titels de dankzij The Donald weer opgeflakkerde Afro-Amerikaanse emancipatiestrijd de bioscopen binnen. Bovendien valt op dat heel wat filmmakers – al dan niet als reactie op de terugvallende box-officecijfers en de opmars van streamingdiensten – opnieuw volop inzetten op de door geen anabool opgefokte breedbeeld-tv te benaderen oerkwaliteiten van cinema. Of het nu gaat om Blade Runner 2049 (een postapocalyptisch visioen dat je omzwachtelt in een voile van oranje doem), om The Lost City of Z (een meeslepende mix van jungleavontuur, karakterstudie en koloniale kritiek) of om andere toppers als Félicité, Sieranevada, Lady Macbeth, Silence, It Comes at Night en Jackie: stuk voor het stuk zijn het intens cinematografische en vormelijk vernuftige trips die op een indrukwekkende manier duidelijk maken dat de zevende kunst meer dan ooit alive and kicking is. Cinema and chill!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
