Burial

Een kuchje, een kapotte aansteker en een dronken Hammond-orgeltje. Zo trekt Burial zijn nachtplaat op gang en dat zal ook drie kwartier lang de grondtoon blijven van Antidawn EP. Versnipperde vocalen, geknisper en machinaal gezoem zwaaien de plak – geen pulserende beats of rateldrums deze keer, tenzij op opener Strange Neighbourhood waarin iemand twee steegjes verder op een kartonnen doos mept. Antidawn EP is de narcotische antipode van Shock Power of Love EP waarop Burial vorig jaar voluit de rave-kaart trok. De verknipte acid house is vervangen door meditatieve parlando’s en huiverruis, en Antidawn EP klinkt iets te vaak als een samenraapsel van de intermezzo’s die meesterwerken als Untrue (2007) en Kindred (2012) een donkere glans gaven. Afsluiter Upstairs Flat gloort nog even, maar tegen dan is elke nachtraaf ingedommeld.