BRODY’S LES

De Oscar voor Beste Acteur in The Pianist lijkt ver weg voor Adrien Brody, die zijn recentste films meteen op dvd gestanst zag. Misschien brengt Detachment, het middelbare schooldrama van American History X- regisseur Tony Kaye, hem weer een bank vooruit. ‘Acteurs zijn eeuwige studenten.’

Doornik. Op Tongeren na de oudste stad van België. Mekka voor monumentenliefhebbers – het Belfort en de Onze-Lieve-Vrouwekathedraal zijn absolute aanraders. Maar een typische ontmoetingsplaats voor sterren van het kaliber van Adrien Brody? Dat niet. En toch stelt de onvergetelijke acteur uit The Thin Red Line, Summer of Sam en The Pianist in het plaatselijke Imagixcomplex hier Detachment voor op het Ramdamfestival.

Als ‘ Le festival du film qui dérange’ is dit event ongetwijfeld de perfecte plek om de prent in première te laten gaan. Eigenzinnig, ontregelend en – toegegeven – ook wat onevenwichtig, zo kun je het middelbare schooldrama met Brody als getormenteerde vervangleerkracht het best omschrijven. Dat weerbarstige karakter hoeft niet te verbazen, want in de regisseursstoel zat Tony Kaye, de voormalige reclame- en videoclipgoeroe die met zijn debuut American History X in 1998 hoge ogen gooide. Alleen blies hij nadien al zijn Hollywoodbruggen op door publiek te verklaren dat acteur Edward Norton en studio New Line Cinema zijn film compleet verkracht hadden.

‘Tony blijft een vreemde vogel’, monkelt Brody als ik naar zijn samenwerking met Kaye vraag. ‘Tot voor kort liep hij rond met een baard die de grond net niet raakte. Toch schrokken die rare trekjes me niet af. Uit ervaring weet ik dat de gekste gevallen de beste films maken. Lui zoals Terrence Malick, Spike Lee en Roman Polanski hebben één ding gemeen: ze hebben een hoogstpersoonlijke kijk op de wereld. Dat maakt hun films zo uitzonderlijk.’

Ook Brody heeft de reputatie een taaie klant te zijn, vooral dan door zijn minutieuze voorbereidingen. Om in The Pianist Holocaustoverlever Wladyslaw Szpilman overtuigend neer te zetten, verloor hij vijftien kilo, leidde hij maandenlang een teruggetrokken bestaan en deed hij zijn flat en wagen van de hand. ‘Leuk is anders’, blikt Brody terug. ‘Maar ik móést het doen. Honger, armoede en eenzaamheid kun je niet geloofwaardig uitbeelden als je ze niet echt hebt meegemaakt. Plus: ik droeg een gigantische verantwoordelijkheid. Ik wilde Polanski en alle andere WO II-overlevenden niet te schande maken.’

Voor Detachment ging Brody minder direct te werk. ‘Scholen afschuimen leek me niet aan de orde. Mijn vader is jaren geschiedenisleerkracht geweest, en ik had dus wel de nodige voorkennis. Ik heb me vooral op de persoonlijke demonen van mijn personage geconcentreerd.’ Die zijn niet min: zijn grootvader dementeert, zijn dode moeder bezoekt hem in zijn nachtmerries en een tienerhoertje brengt hem helemaal van slag. ‘Ik heb met geen een van die problemen ervaring, gelukkig maar. Om mijn personage overtuigend neer te zetten, heb ik mijn donkerste gedachten omhelsd. Zonder vangnet en uit vrije wil de depressie opzoeken: het was bij momenten ontzettend heavy.’

Dat hij zo diep wilde gaan, heeft veel met het onderwerp van de film te maken. ‘ Detachment ligt me na aan het hart. ‘In de eerste plaats omdat mijn vader een uiterst toegewijde leraar was, met werkelijk onuitputtelijk veel geduld. Hij is nog altijd mijn grote voorbeeld. Daarnaast kan ik zonder overdrijven zeggen dat de school mijn leven gered heeft. Als ik op mijn dertiende niet in de les drama was beland, had ik nu zeker drugs gebruikt of verkocht.’

‘Een goede acteur is een eeuwige student’, stelt Brody. Wat dan met zijn recente reeks onvoldoendes, films als Manolete, Giallo en Wrecked, die niet eens de bioscopen haalden? ‘Een lastige kwestie’, zucht de acteur. ‘De onafhankelijke cinema zit in een overgangsfase. Niets is nog zeker. Als je zoals ik uitdagender werk verkiest, kom je dus vaak voor verrassingen te staan. Neem nu Wrecked, waarvoor ik drie weken in een koud bos heb afgezien. Na de prestigieuze première in Abu Dhabi vertelden de producers me doodleuk dat de prent het reguliere circuit niet ging halen. “We hebben geen geld om prints te laten maken”, was het excuus.’

Toch laat Brody het hoofd niet hangen. ‘Voor mijn vertolking van Salvador Dali in Woody Allens Midnight in Paris krijg ik nog elke dag complimenten. Een beetje ironisch, want die rol heb ik op een halve dag ingeblikt. Nog gelukkiger word ik van de aandacht die Detachment nu krijgt. Het is geen vanzelfsprekende film, dat besef ik maar al te goed. Maar het is wel een belangrijke film. En daar doe ik het voor.’

DETACHMENT

VANAF 2/5 IN DE BIOSCOOP.

DOOR STEVEN TUFFIN

ADRIEN BRODY: ‘ONAFHANKELIJKE CINEMA ZIT IN EEN OVERGANGSFASE’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content