De wetten van de logica gelden niet in de wereld van de nieuwe Amerikaanse topserie ‘Prison Break’. Maar gelukkig houdt deze ‘smakelijke brok waanzin’ zich wel aan de wetten van spannende televisie.
Stel: je bent een brave, godvrezende en hardwerkende ingenieur. Op een dag wordt je broer echter ter dood veroordeeld voor moord terwijl hij tegenover jou en de hele wereld zweert onschuldig te zijn. Wat doe je dan? Simpel. Via je werkgever zorg je ervoor dat je aan de bouwplannen van de gevangenis geraakt, en daarna laat je die op je lichaam tatoeëren, samen met alle informatie die je nodig hebt om een ontsnapping tot een goed einde te brengen. Daarna pleeg je een gewapende overval op een bank, zodat je in de cel vliegt bij je broer, waarna je je aan de hand van je tattoo een weg naar de vrijheid kunt banen. Neen? Vreemd, nochtans is het precies dat wat Michael Scofield doet in de nieuwe Amerikaanse serie Prison Break, om zijn broer Lincoln te redden van de elektrische stoel.
Prison Break is natuurlijk niet de echte wereld, maar een tv-serie, en daar mogen de wetten van de logica al eens overtreden worden. Wat een geluk bijvoorbeeld dat de autoriteiten na de bankoverval Michaels vraag om naar de gevangenis te worden gestuurd die het dichtst bij zijn huis lag zonder morren inwilligden! En wat een meevaller ook dat de cipiers het bij de eerste full body search van Michael niet vreemd vonden dat de plannen van het gebouw op zijn bovenlijf stonden (oké, ze zitten verborgen in allerlei gotische tekeningen, maar toch) en dat ze hem niet voor de rest van zijn straf in de isoleercel gooiden. De reeks had er helemaal anders kunnen uitzien. Maar als je bereid bent om over de ravijnen in de plot heen te stappen, krijg je als beloning wel uiterst onderhoudende én razend spannende televisie, waarin het beste van The Shawshank Redemption, de gevangenisreeks Oz en 24 gecombineerd wordt.
In de eerste afleveringen zien we hoe Michael na zijn mislukte (of vanuit zijn optiek: geslaagde) bankoverval bij zijn broer terechtkomt, en daar zijn ontsnappingsplan op poten probeert te zetten. Dat houdt echter ietsje meer in dan een gangetje graven in zijn celmuur: hij moet onder meer handlangers zoeken onder zijn medegevangenen (waaronder een legendarische vliegtuigkaper en een opgesloten maffiabaas) en het vertrouwen winnen van de dokter in de ziekenboeg. Tegelijk moet hij trachten te overleven in de jungle van de gevangenis, waar corrupte bewakers de plak zwaaien, rassenrellen de orde van de dag bepalen en verkrachting altijd om de hoek loert. Om de sinistere sfeer goed te vatten, gingen de makers van Prison Break trouwens filmen in een echte gevangenis net buiten Chicago, die in 2002 werd gesloten (aan de overkant van de straat worden er wel nog altijd seksuele delinquenten vastgehouden). Veel scènes zijn gefilmd in de oude cel van seriemoordenaar John Wayne Gacy, die gedurende een korte periode in het gebouw vastzat. ‘Als ik een method actor zou zijn’, vertelde hoofdrolspeler Wentworth Miller in een interview, ‘dan was ik vooraf waarschijnlijk hier een nacht of twee komen slapen om me voor te bereiden. Maar eerlijk gezegd heb je slechts vijf minuten nodig om het juiste gevoel te krijgen: you want to be anywhere but here.’
Terwijl Michael ín de gevangenis probeert zijn broer te redden, is zijn advocate Veronica (tevens ex-vriendin van Lincoln) druk bezig om daarbuiten diens onschuld te bewijzen. Het vermeende slachtoffer van Lincolns moordaanslag was echter niet zomaar de eerste de beste, maar de broer van de vice-presidente van de Verenigde Staten. In haar onderzoek naar de opdrachtgevers van de moord (en dus de mensen die Lincoln proberen te laten opdraaien voor de misdaad) ontrafelt Veronica langzaam maar zeker een duister complot dat tentakels heeft tot in de hoogste regionen van de Amerikaanse regering. Onnodig te zeggen dat haar gesnuffel de toorn opwekt van enkele machtige mensen en hun handlangers bij de verschillende geheime diensten. Het is die voorliefde voor complotten en duistere geheimen (samen met de neiging om iedere aflevering af te sluiten met een cliffhanger zo adembenemend als de Grand Canyon) die Prison Break in de lijn van 24 plaatst.
Het is trouwens dankzij 24 dat Prison Break ooit op het scherm is kunnen komen. Paul Scheuring, de bedenker van de reeks, had al in 2003 een volledig scenario uitgeschreven, maar tv-zender Fox, waarvoor Scheuring werkte, vond het concept te complex en geloofde niet in de leefbaarheid van Prison Break. Even werd eraan gedacht om een miniserie te maken van het verhaal. Zowel Steven Spielberg als Bruce Willis lieten weten interesse te hebben, maar verder dan aftastende gesprekken kwam het niet. Een jaar later liet Fox echter aan Scheuring weten dat ze het toch zagen zitten. 24 had immers ondertussen bewezen dat kijkers best bereid waren om wat geloofwaardigheid op te offeren (het feit bijvoorbeeld dat Jack Bauer heel toevallig altijd op tien minuten rijden van ’the place to be’ is, terwijl je in Los Angeles al een kwartier nodig hebt om de straat over te steken) als ze daarvoor een spannende reeks in de plaats kregen. Bovendien toonde het succes van Lost aan dat complexiteit evenmin een struikelblok was. En dus kregen Scheuring en producer/filmmaker Brett Ratner, die de pilootaflevering regisseerde, genoeg tijd en geld om hun zin te doen.
Fox heeft zich de beslissing nog niet beklaagd. Toen een testpubliek de eerste aflevering mocht beoordelen, gaf het die de hoogste score uit de geschiedenis van de zender. En bij de première in de Verenigde Staten in de herfst van 2005 werd Prison Break de meest bekeken nieuwe serie (ook al haalde ze niet de blockbusterscore van Lost in 2004) én kreeg ze uiterst lovende kritieken. Entertainment Weekly noemde Prison Break ‘de wreedste en meest risicovolle serie van het jaar’, Newsday sprak van ‘een smakelijke brok waanzin’ en de recensent van USA Today gaf toe dat hij ‘van bij de eerste scène tot het verbazende slot aan het scherm was geplakt’. Oorspronkelijk had Fox maar dertien afleveringen besteld, maar door het succes mochten Scheuring en co na een paar weken al een volledig seizoen (van 22 episodes) opnemen en hun ambities helemaal uitleven.
En aan ambitie ontbreekt het Prison Break niet. Van bij het begin is het duidelijk dat de reeks je aandacht vraagt. In de eerste aflevering zitten bijvoorbeeld 34 personages (de figuranten níet meegerekend) en daarna worden er voortdurend nieuwe mensen geïntroduceerd, zowel binnen als buiten de gevangenis. Bovendien zullen volgens Scheuring, die al de scripts voor twee seizoenen ver heeft uitgeschreven, de verhalen steeds complexer worden, zodra het ontsnappingsplan uitgevoerd is. ‘Sommige mensen zullen buiten geraken, anderen niet’, zei hij in een interview. ‘En diegenen die ontsnappen, zullen naar alle hoeken van het land reizen – de een om wraak te nemen op iemand, de ander om een nieuw leven op te starten, enzovoort. Mensen die bij het begin van het eerste seizoen een piepkleine rol spelen, zullen zo tegen het einde van reeks twee een hoofdpersonage zijn.’ Kortom, meer dan genoeg stof om de volgende weken en maanden ‘geboeid’ voor het scherm te zitten.
Door Stefaan Werbrouck
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier