Weirde weeskinderen met vreemde krachten: Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children smeekte haast om door Tim Burton verfilmd te worden. En die vond Brasschaat daar een geschikte plek voor.
Tim Burton draagt zwart. Dat doet hij bijna altijd. Kwestie van zich ’s ochtends niet te moeten bezighouden met kleuren mixen en matchen. Met zwartgalligheid zou het niets te maken hebben. ‘Al sinds het begin van mijn carrière’, verzucht de man met het kapsel waar Robert Smith van The Cure royalty’s voor zou kunnen eisen, ‘wordt alles wat ik maak te donker genoemd. In 1989 was Batman te donker, maar als je die nu naast de nieuwe films zet, lijkt het wel Disney on Ice. Vier jaar later werd The Nightmare Before Christmas ook te donker bevonden, maar nu zingen driejarige kinderen met de film mee. Ik heb mijn eigen films nooit te donker gevonden. Een klein beetje creepy misschien, dat wel.’
Ook een klein beetje creepy is Kasteel Torenhof in Brasschaat, waar Burton zijn nieuwste film Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children kwam draaien, een adaptatie van het gelijknamige jeugdboek van Ransom Riggs. ‘Ik was verrast’, klinkt Burton enthousiast. ‘Ik was nog nooit in België geweest, ook al woon ik al jaren over het Kanaal, in Londen. Maar jullie hebben fascinerende architectuur met heel veel vreemde elementen. En het mooie aan dat kasteeltje is dat het aanvoelt als een echt huis en niet als een instelling of een gekkenhuis. Bovendien moesten we daardoor ook minder green screens en special effects gebruiken. Zeker voor de jonge acteurs is dat prettiger.’
Met zijn door oude zwart-witfoto’s geïnspireerde verhaal over een weeshuis vol kinderen met speciale krachten wemelde het namelijk van de kinderen op de set. Maar dat niet alleen. Toen ik in het hotel aankwam, kreeg ik een soort goodiebag met fruit, pralines en… een tekenpincet’, grijnst de inmiddels 58-jarige natural born weirdo. ‘Bleken we in het midden van het tekenseizoen te zijn gekomen! Sommige crewleden kregen tekenbeten op plekken die ik niet eens durf te noemen.’
Dat Burton, de professionele excentriekeling die zijn fascinatie voor horrorverhalen, B-films, stopmotionanimatie en cultacteur Vincent Price al jaren de vrije loop laat in films als Mars Attacks! (1997), Sleepy Hollow (1999), Corpse Bride (2005) en Sweeney Todd (2007), in België landde, is niet eens zo gek. Net als Edward Scissorhands (1990), Ed Wood (1994) en zowat alle andere films uit Burtons wonderlijke filmografie is Miss Peregrine in essentie een ode aan outsiders, iets waar ons surrealistische landje nooit een gebrek aan heeft gehad. ‘Ik ben altijd aangetrokken geweest tot dat soort oorden en de verhalen die eruit voortvloeien, omdat die over gevoelens gaan die op een bepaald moment erg overheersend zijn in je leven. Zelfs wanneer je later toch mondiger wordt, vrienden krijgt en succesvol en populair wordt, blijven die verwarrende gevoelens je altijd bij.’
Burton ziet de peculiar children, met hun speciale krachten, dan ook niet meteen als superhelden, die in de bioscoop de jongste jaren een grotere plaag vormen dan teken. ‘Ze hebben geen superkrachten maar eerder aandoeningen of eigenaardigheden. Het is die menselijke kant die me zo aanspreekt. Niet dat “we moeten de wereld redden”-gedoe maar wel de “we zijn wie we zijn”-boodschap.’
Toch laat Burton zich niet snel verleiden tot een rondje superhelden bashen. Zelfs wanneer je hem vraagt naar zijn mening over Zack Snyders unaniem tot stinker van het jaar uitgeroepen Batman v Superman antwoordt hij beleefd dat zijn Batman-film destijds ook niet bepaald door de critici bejubeld werd. ‘Maar over die film wordt bijna dertig jaar later wel nog steeds gesproken.’
Misschien omdat hij er Jack Nicholsons groteske grijns legendarisch mee maakte. Of omdat hij in vervolgfilm Batman Returns (1992) een levend vogeltje in de mond van Michelle Pfeiffer stopte. Voor Miss Peregrine stak Burton slechterik Samuel L. Jackson in de fik en liet hij Eva Green in een slechtvalk, ofte Falco peregrinus, veranderen. En Dame Judi Dench liet hij voor het eerst in haar carrière met een kruisboog schieten. Op haar 81e! ‘Ze was ook nog nooit door een monster uit een venster gesleurd’, grijnst Burton. ‘Ik vind het wel grappig om met die mensen iets te doen dat ze niet gewend zijn.’
Geamuseerd op de set in Brasschaat en kasteel Torenhof heeft Burton zich sowieso. ‘De set is toch de plek waar alles gebeurt. Maar het is natuurlijk ook de plek waar alles misgaat, dus vraag je je voortdurend af of je ’s morgens je kalmeermiddelen wel hebt ingenomen. Nee, serieus, er zijn wel ergere jobs. En ik sta liever op de set dan in een kantoor van een studiobons om een project te pitchen. Dáár stikt het pas van de weirdo’s.’
Geen wonder dat Burton – die opgroeide in Burbank, in de schaduw van de Walt Disney Studios – trucjes heeft om zich van de grote, boze buitenwereld – én de haaien van Hollywood – af te schermen. ‘Ik ben heel erg techno-shy’, geeft hij toe. ‘Ik ga niet op internet. Ik lees niet graag dingen over mezelf. Ik probeer gewoon tijd te hebben om uit het raam te kijken en na te denken – niet over mezelf en niet over de financiering van mijn films. Weet je, tijdens je jeugd word je voortdurend gecategoriseerd. Ik was altijd de weirdo. Je probeert daar dan aan te ontsnappen en langzaamaan mens te worden en net wanneer je bijna zover bent, word je opnieuw in hokjes geduwd. Dat wil ik dus zo veel mogelijk vermijden.’ In Brasschaat bijvoorbeeld.
MISS PEREGRINE’S HOME FOR PECULIAR CHILDREN
Vanaf 29/9 in de bioscoop.
door Sam De Wilde
‘Ik lees niet graag dingen over mezelf. Ik probeer gewoon tijd te hebben om uit het raam te kijken en na te denken.’ Tim Burton
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
