Brad Mehldau

Hij is nogal hybride, liet de platenfirma weten. De plaat, maar het had evengoed over de maker, pianist Brad Mehldau, kunnen gaan. Jazzstandards, Radiohead interpreteren, Bach benaderen: de bedrijvige Amerikaan van 48 doet het in een handomdraai. De nieuwe Keith Jarrett, wordt soms gezegd, al is Mehldau nog meer een vrijbuiter dan zijn voorbeeld. Vijf jaar terug gooide hij zich op de synths, in het duo Mehlania met drummer Mark Guiliana, nog zo’n polyvalente heerser. Hier breien ze een vervolg aan hun psychedelische fusion middels een Bijbels geïnspireerde, met strijkers en zang gedrapeerde, bands als Air tot amateurs degraderende, slinks politiek getinte, muzikaal genereuze luistertrip, onder en boven genres heen. Jazz? Prog? Postmodern klassiek? Of gewoon uitmuntend meesterschap? Horen is weten.