GEJAAGD DOOR HET LABYRINT. KUNST BRENGT LANG NIET ALTIJD EEN INTENSE ERVARING MEE, MAAR IN DIT GEVAL WEl.

DE BOND

BUITEN DE SMEDENPOORT 1 IN BRUGGE, TOT 31 JULI. tel. 050 44 30 49 en www.boostintheshell.be

Boost in the Shell / The Pursued

Er valt veel te melden over Boost in the Shell, maar niet dat het een tentoonstelling van dertien in een dozijn is. De nieuwste dopeling van Jerome Jacobs en Michel Dewilde wijkt zowat op alle fronten af van het platgetreden pad. Het aanbod is aanzienlijk royaler, de setting is op zijn zachtst gezegd ongewoon, de rode draad is extra strak aangespannen en alleen iemand in comateuze toestand komt er zonder indrukken door. Met iets Belgisch kunnen we Boost niet onmiddellijk vergelijken, maar het project sluit wel aan bij buitenlandse tentoonstellingen die ook al meer om het lijf hadden. Neem het anti-minimalisme van Thomas Hirschhorn en Anschool, de mededeelzame inslag van L’intime in de Fondation de Galbert (Parijs) en de uitgespitte selectie van About Face in de Hayward Gallery (Londen) en je komt dicht in de buurt van wat de Brugse voltreffer te melden heeft.

De anders niet echt tot de verbeelding sprekende ruimte van De Bond werd omgevormd tot een opgepoetst labyrint waarin de mokerslagen elkaar in snel tempo opvolgen. Er is onwaarschijnlijk veel te zien en in elk compartiment wacht een nieuw subthema, maar Boost is dan ook geconcipieerd als een tentoonstelling die opzettelijk stressverhogend werkt en de kijker achternazit met een massieve lading beelden. Van de gebruikelijke minimale presentatie û een witte zaal met hier en daar een sacraal stukje kunst û vind je niets meer terug. Maar dat is niet zo verwonderlijk: de zuinige aanpak wordt de laatste tijd wel meer ingeruild voor een theatralere en vollere opbouw. De impact (denk maar aan Hirschhorn, Paul McCarthy of Matthew Barney) is dikwijls sterker, al vallen dergelijke tentoonstellingen wellicht niet mee voor wie liever van sokkel naar sokkel schrijdt.

Anders dan gewoonlijk gaat Boost in the Shell van start in een ruimte waarin absoluut niets te zien is. Je stapt binnen in een groen oplichtende scene uit een horrorfilm, goed voor een no way out-impressie en het gevoel dat er om het hoekje iets onzegbaars wacht. Vanaf het eerste deurgat begint een overdonderende rit door de condition humaine. De meer dan 70 kunstenaars trekken een eindeloos gefacetteerd beeld op van de gegeselde space age-mens. Dat er zoveel manieren bestaan om het ideaal van jeugd, gezondheid en schoonheid te doorprikken, je houdt het niet voor mogelijk. Maar een streepje drama werkt al sinds de Grieken bevrijdend en dat verklaart waarom je bij Boost in the Shell niet zomaar onaangedaan je schouders kan ophalen. The Pursued verwijst naar het opgejaagde lichaam of schelp (Shell) waaruit de geest zich probeert los te wrikken. Zo vind je tekenen van onderwerping (Araki, Mario A, het seksharnas van Philippe Meste), dementie, verslaving, dood en andere rampen naast pogingen van kunstenaars om een nieuwe mens van onder de droefenis tevoorschijn te krabben. Dikwijls lopen de beide polen in elkaar over, zoals in het zwarte maar majestueuze doek Recovery van David Nicholson of in de fijnzinnige Picassoprojectie van Charley Case (Maternity). Opnoemen wat er allemaal in het labyrint steekt, is onbegonnen werk, maar een ding is zeker: The Pursued is echt hedendaags, zowel naar inhoud als naar vorm relevant en ondanks het verhoogde stressgehalte plezierig om mee te maken. Els Fiers

Els Fiers