Bonobo

Simon Green, al meer dan twintig jaar de producer achter Bonobo, heeft de clubs gemist. Heel erg hard. Anderhalf jaar heeft hij getimmerd en geschaafd aan een dansplaat, zonder de beats uit zijn koker te kunnen uittesten op een zwetende massa. Je zou Fragments dus een sprong in het duister kunnen noemen voor de knoppendraaier uit Brighton. Het zou ook een verklaring kunnen zijn voor het gefragmenteerde – what’s in a name? – en wispelturige karakter van het album. Voor de perfect uitgebalanceerde technoa&(ssoul van Shadows mag Green de Nieuw-Zeelander Jordan Rakei – nog nooit een kromme noot gezongen, die man – op zijn blote knietjes danken. Ook het ingetogen, secuur rond violen en harp geconstrueerde Tides, waarin Jamila Woods bewijst waarom ze één van de beste r&b-zangeressen van haar generatie is, is een blijver. Met stemmen weet Green dus wel blijf, maar het zijn de instrumentale passages die vaak richting en urgentie missen. Rosewood is pluizige house zoals de deuntjes die Moby eind jaren negentig rijk maakten, Counterpart kabbelt ergens rechts van Caribou en de combinatie etnische koorzangen en breakbeats in Otomo hebben we al veel te vaak gehoord – en niet altijd op de juiste feestjes. Nee, dan liever Age of Phase, dat met pruttelende percussie en een prikkelende stemsample elkeen op zijn knaldrangwenken bedient.