WAAR EEN WILL IS, IS EEN WEG – Hij kan het! Op ‘Lie Down In The Light’ laat Will Oldham, aka Bonnie ‘Prince’ Billy, voor het eerst zijn vrolijke kant horen. Nu ja, toch zeker twee nummers lang.
Lie Down In The Light Domino americana
Net nu we hem eindelijk helemaal leken te doorgronden – ongelukkige jeugd, geen succes bij de meisjes, doortrokken van suïcidale gedachten – komt Will Oldham op zijn nieuwste worp met het blijmoedige openingsduo Easy Does It en Glory Goes aanzetten: het eerste een welhaast zonnige country shuffle met een voor zijn doen zelfs betrekkelijk toonvast croonende Oldham, het tweede een opgewekt duet waar ook nog eens een vrolijke fiddle doorheen komt gewalst.
Yep, op Lie Down In The Light horen we acht minuten lang Will Oldham sunny side up. Dat kan niet blijven duren, horen we u dan denken – die cursus telepathie begint zijn vruchten af te werpen – en inderdaad: Will Oldham heeft ons op het verkeerde been gezet zoals normaal alleen balorige prothesechirurgen dat plegen te doen. Na die twee bedrieglijk blijgemutste binnenkomers daalt de prince of darkness weer gewoontegetrouw af naar de diepste krochten van zijn ziel, alwaar wanhoop en treurnis nog steeds de dienst uitmaken. Doch niet – euh – getreurd: wie alle scherpe voorwerpen uit zijn buurt en het nummer van de zelfmoordlijn bij de hand houdt, blijft na enkele beluisteringen van Lie Down In The Light gelouterd achter.
En ondertussen hebt u toch maar mooi twaalf prachtige americanasongs gehoord. Zoals For Every Field There’s A Mole bijvoorbeeld, een ingetogen countrysong met bijpassend klarinetwijsje dat gaandeweg tot een singalong voor de verworpenen der aarde uitgroeit. Of Other’s Gain, een vertederend pleidooi voor naastenliefde, en het met een hartverwarmend streepje lapsteel opgesmukte Missing One, dat niet had misstaan op zijn magnum opus I See A Darkness. En vooral afsluiter I’ll Be Glad, een pastorale liefdesverklaring aan the Lord, inclusief meeneuriënd kerk- orgeltje.
Maar ook op Lie Down In The Light blijft Oldhams voornaamste troef zijn nasale stem, een half gesmoorde doodsreutel waarmee vergeleken zelfs Annemie Struyf als een zoetgevooisd zangvogeltje klinkt, maar die ons niettemin keer op keer klamme wangen bezorgt. Dat dokter Vogel hem nimmer van zijn permanente verkoudheid moge genezen.
DownloadtipS
Easy Does It
You Want That Picture
I’ll Be Glad
Vincent Byloo
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier