Sinds hij voor bewezen Bonddiensten werd bedankt, is Pierce Brosnan niet meer zo hot in Tinseltown. Brengt zijn hoofdrol in Susanne Biers ‘kankerkomedie’ Love Is All You Need daar opnieuw verandering in? ‘Met kniezen en jammeren schiet je niks op.’
Wat hij vindt van Daniel Craig? En of hij 007 mist? Het zijn vragen die Pierce Brosnan, die na vier James Bondavonturen uit her majesty’s secret service werd ontslagen, inmiddels al acht jaar achtervolgen. De immer glad geföhnde gentleman-acteur, die sindsdien niet meer in Hollywoods bovenste schuif ligt, laat het niet aan zijn hart komen. Waarom zou hij ook? Tenslotte heeft hij genoeg aan de Bondfranchise verdiend om rustig te rentenieren en wist hij met de ABBA-musical Mamma Mia! (2008) en Roman Polanski’s thriller The Ghost Writer (2010) alsnog een paar hits aan zijn cv toe te voegen.
Bovendien, zo weet de 59-jarige Ier, zijn er belangrijker dingen in het leven. Een goede gezondheid bijvoorbeeld, iets waarover hij persoonlijk kan getuigen: in 1991 verloor Brosnan zijn toenmalige vrouw – de Australische actrice Cassandra Harris – aan kanker, wat ons meteen bij zijn nieuwste film Love is All You Need brengt.
In die bitterzoete romcom, geregisseerd door Oscarwinnares Susanne ‘In a Better World’ Bier, speelt Brosnan de Britse zakenman Philip die sinds de dood van zijn vrouw enkel nog aan zijn bedrijf denkt, tot hij op het huwelijksfeest van zijn dochter een Deense kapster ontmoet die aan kanker lijdt maar hem weer doet inzien dat je maar beter van het leven en de liefde kunt genieten.
‘Tuurlijk heeft wat ikzelf heb meegemaakt meegespeeld’, zegt Brosnan met zijn lijzige stem. ‘Ik herkende mezelf in Philip. Als acteur, maar ook als man en echtgenoot. Hoe ga je om met de dood van je vrouw, met kanker, met een midlifecrisis? Ik werd er ook mee geconfronteerd. Al moet je met persoonlijke dingen in onze stiel nooit overdrijven. Het was gewoon een goed script en het was de volgende job.’
Was het niet lastig om aan je pijnlijke verlies herinnerd te worden?
Pierce Brosnan:(knikt) Kanker is een koele, cynische moordenaar. Hij heeft een litteken nagelaten op mijn psyche en mijn ziel, maar het leven gaat verder. Tuurlijk moet je als acteur uit je eigen ervaringen putten als je een geloofwaardig personage wilt neerzetten, maar tegelijk moet je entertainen. Na de dood van mijn vrouw had ik het daar moeilijk mee, maar met kniezen en jammeren schiet je niks op. Je eert er ook je vrouw niet mee. Het leven draait evengoed om liefde, lachen en plezier maken en dat is wat deze film duidelijk maakt.
Kende je Susanne Bier?
Brosnan: Ja en nee. Ik kreeg het script via mijn agent en de originele, Deense titel – die ‘de kale kapster’ betekent – intrigeerde me meteen. Toen ik zag dat het om de nieuwe film van Susanne Bier ging, was ik al bijna overtuigd zonder het te lezen. Ik had In a Better World (2010) en Brothers (2004) van haar gezien; sterke, aangrijpende films. Een kans om met Susanne te werken, laat je niet liggen. Ik vroeg me wel af: hoe zal ik binnen dat plaatje passen? Ik spreek geen woord Deens, en ik word omringd door enkel Denen. Gelukkig stelde Susanne me gerust. ‘Geen zorgen over maken’, zei ze. ‘Iedereen verstaat Engels en het zijn allemaal behulpzame jongens en meisjes.’ Dat er een milde vorm van isolatie heerste op de set paste trouwens bij mijn personage. Philip is een outsider die een hechte, Deense familie binnentreedt en het lastig heeft om emotioneel te ontdooien.
Het is niet de eerste keer dat je een nukkige romanticus speelt.
Brosnan: Ik heb romances gehad met Julianne Moore, Salma Hayek, Rachel McAdams, Meryl Streep en nu met Trine Dyrholm. Mijn vrouw (Brosnan hertrouwde in 2001 met Keely Shaye Smith, met wie hij nog eens twee kinderen kreeg, na de drie uit zijn eerste huwelijk, nvdr. ) noemt het legal cheating. (lacht) Het klopt dat ik dezelfde noot al vaker heb gespeeld, maar dan met andere instrumenten en in andere symfonieën. Een beetje typecasting is onvermijdelijk. Je hebt een bepaalde look en bepaalde rollen blijven aan je kleven. Als acteur moet je blij zijn dat je werk hebt en ik draai ondertussen al bijna veertig jaar mee, dus mij hoor je niet klagen. Ik ben gezond, heb werk, een fijne familie en ondertussen twee prachtige kleinkinderen. Sorry als het kneuterig klinkt, maar ik ben… happy. (lacht)
Een van die rollen die aan je kleven, is die van Bond. Is dat de reden waarom je geen spionagefilms meer doet?
Brosnan: Ik vond gewoon het juiste materiaal niet, maar nu ga ik met mijn productiefirma Irish DreamTime opnieuw een spionagethriller produceren. De timing zit goed – er is genoeg afstand met mijn Bondverleden – en ik heb er weer zin in. November Man gaat hij heten, gebaseerd op Bill Grangers boeken en met Roger Donaldson (de veteraan achter No Way Out , Cocktail , Thirteen Days en The Bank Job , nvdr. ) als regisseur.
Indertijd reageerde je ontgoocheld en zelfs bitter op je ontslag als Bond. Wat vind je ondertussen van Daniel Craig?
Brosnan: Daniel wie? (lacht) Nee, Daniel is een fantastische Bond. De beste ooit? Daar waag ik me niet aan. Ik ben blij dat ik Bond heb mogen spelen en dankzij 007 heb ik mijn bedrijf kunnen opstarten. Bond komt en gaat. Dat weet je op voorhand. Het is niet leuk als je je licence to kill moet inleveren, maar ik ben dankbaar dat ik deel heb mogen uitmaken van de franchise en hij zal altijd een plek in mijn hart blijven dragen.
Slotvraag: is er één bepaalde rol die Pierce Brosnan nog happier zou kunnen maken?
Brosnan: Mmm… Ik zou me graag nog eens aan de klassiekers wagen. Een Shakespeare- of een Tsjechovstuk, mijn favoriete schrijvers. Of ik de ballen of de stem heb om op het toneel te staan, weet ik niet, al is er natuurlijk maar één manier om daar achter te komen. Stel me die vraag over een paar jaar nog eens.
Love is all you need
Vanaf 21/11 in de bioscoop
door Dave Mestdach
‘Als acteur moet je ook entertainen. Na de dood van mijn vrouw had ik het daar moeilijk mee, maar met kniezen en jammeren schiet je niets op. En je eert er je vrouw niet mee.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
