BOLSTER (LC MUSIC) In concert: 4/2 AB-Club, Brussel, 9/2 Bouckenborgh, Merksem, 15/2 Fakkelteater, Antwerpen en 17/2 CC Leuven.
Songschrijver Brecht Corty is een popjongen met een melancholiek timbre, die een beetje aan wijlen Wim De Craene doet denken. Hij brengt soms, in een oprechte poging om originele teksten in het Nederlands te pennen over schijtlaarzen en hoeren, een verkwikkend geluid en refreinen die niet uit je hoofd te jagen zijn. Talent en branie genoeg, al tonen de onder taalfouten kreunende Jo Vallid, Zeemanspull en Hondelief aan dat er grenzen zijn aan de kneedbaarheid van onze taal.
Bob Marley zou op 6 februari zijn zestigste verjaardag vieren. Live at the rainbow herinnert ons aan de ontzagwekkende erfenis van de betreurde reggaezanger en toont dat zijn muziek intussen allerminst gedateerd klinkt, iets wat je van veel seventiesmuziek helaas niet kan zeggen. Opgelet: wie de hoesfoto ziet, denkt wellicht dat het om een dvd-versie van de klassieke concertelpee Live! uit 1975 gaat. Het optreden dat je ziet, vond weliswaar eveneens in Londen plaats, maar twee jaar later. Bob Marley had intussen het album Exodus gemaakt en brak definitief door bij het blanke rockpubliek. Het mag duidelijk zijn dat hij zich wat spiegelde aan Bob Dylan, en dat gitarist Julian ‘Junior’ Marvin blueslicks in Lively Up Yourself verweeft, is evenmin toeval.
Bijna dertig jaar later moet je vaststellen dat deze energieke crossoversound nog steeds geldt als dé blauwdruk voor de rootsreggae. ‘One good thing about music/when it hits you feel no pain/so hit me with music’, zingt de spirituele leider in opener Trenchtown Rock, terwijl hij als een ADHD-lijder op en neer staat te springen. En of dat zijn muziek je raakt! Zelfs als hij tijdens War/No More Trouble en Get Up Stand Up een boodschap de zaal in slingert, doet hij dat met zoveel charisma en overtuiging dat iedereen méé is. Tot de laatste noot van Exodus blijft het vuur fel branden. Als Marley voor de laatste keer een haast spastische regendans inzet, zie je de bloedserieuze dames van The I-Threes – die overigens met hun interactieve zang deels voor de magie verantwoordelijk zijn – even een hij-is-weer-bezig-blik wisselen. Mooie beelden.
Die krijg je ook à volonté in de bonus, de bekroonde documentaire Carib-bean Nights. Familie en vrienden – waaronder een stel met dreadlocks behangen karakterkoppen – vertellen hoe kleine Bob werd grootgebracht in een barak en van een rebel evolueerde tot een symbool van politieke verzoening op Jamaica. Island-baas Chris Blackwell doet dan weer uit de doeken hoe hij The Wailers naar de rockmarkt leidde. Met het internationale succes kwam ook een buikloop aan interviews, en in de ogen van Marley lees je de ergernis om de vooroordelen over rasta’s waarin de buitenwereld volhardt.
(P.V.D.)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier