Leisure (1991)
Hoewel vier producers de koppen bijeenstaken voor het debuutalbum, was zelfs Damon Albarn niet te spreken over de rotte vrucht: hij noemde ze bijna even slecht als een Oasisplaat. Graham Coxon omschreef het debuut subtieler als een ‘ indie detox record‘. De single There’s No Other Way, het enige echte pareltje op de plaat, werd wél een meezinger van formaat.
Modern Life is Rubbish (1993)
Koel sarcasme voert de boventoon op de veertien songs én in de bovenkamer van Albarn. Na de raad van hun platenbaas David Balfe (‘schrijf méér hitsingles!’) is de groep nauwgezet naar The Kinks gaan luisteren. Graham Coxon toont ook de eerste excentrieke nevenverschijnselen van zijn talent: in Starshaped wordt de laatste noot zo hoog opgevoerd dat enkel dieren ze kunnen beluisteren en in Miss America hoor je hem op de achtergrond straalbezopen kloppen op een stoelpoot. Cheers, mate!
Parklife (1994)
Op commercieel gebied het pièce de résistance van Blur. Girls&Boys, End of the Century, de titelsong en This is a Low kan half Engeland uit het hoofd meebrullen. Albarn schrijft over seks, zon en sangria, over travestie en bourgeoisie. Luchthartige pop die weinig strookt met het gedrag van de groep op tour: dieptepunt is de documentaire Starshaped waarin je Albarn taksvrije alcohol ziet uitkotsen in de luchthavenhal.
The Great Escape (1995)
De bespottelijke hetze tussen Oasis en Blur bereikte een apotheose bij de release van dit album. Roll with it van Oasis gaat in competitie met Country House. Blur wint de strijd, en de Gallaghers wensen Albarn aids toe. Die begint zichzelf steeds neurotischer en theatraal arrogant voor te doen. De drang tot vluchten overheerst de plaat. Albarn schrijft een song over een diehard-fan, Dan Abnormal (anagram voor zijn eigen naam), en antidepressiva worden bezongen in The Universal.
Blur (1997)
Enkel de hoestitel getuigt van weinig creativiteit. Parklife was dan wel het commerciële succes, deze plaat is de creatieve climax van de groep. Beetlebum en Death of a Party zijn floorfillers voor de verdoemden, en Song2 breekt alle botten in je lijf. Graham Coxon schrijft én speelt een song voor het eerst helemaal alleen in: You’re so great gaat over jezelf bewusteloos drinken en de kater nadien. Toen kon hij er nog mee lachen.
13 (1999)
De werktitel was When you’re walkin’ backwards to hell, no one can see you, only God. Blur experimenteert met gospel in Tender, met country in No distance Left to Run en met psychedelica in Trimm Trabb. Graham mag nog eens solo schitteren in Coffee & TV, maar verder is het materiaal even onevenwichtig als de band zelf op dat moment. Teken aan de wand: in een videoclip verlaat Graham de groep in het repetitiehok zonder dat de anderen het opmerken.
Door Gunter Van Assche
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier