Bliss

Leven we in een schijnrealiteit? Kunnen en willen we die verlaten? De vragen amuseren zowel filosofen als scififilmers. Mike Cahill, die de verwachtingen na zijn scifidebuut Another Earth (2011) niet kon inlossen, werkt een op het eerste gezicht interessant concept ongelukkig uit. In zijn romcomversie van The Matrix laat een gedeprimeerde kantoorslaaf zich door een dakloze, zotte doos wijsmaken dat ze tot de weinige echte mensen in een gesimuleerde werkelijkheid behoren. Gele kristallen geven hun superkracht, blauwe pillen voeren hen naar de utopische echte wereld en rode weer terug naar de doffe ellende van de simulatie. Cahill verliest veel tijd aan uitleg die er amper toe doet, want zonder suspension of disbelief hou je het sowieso niet lang uit. De finale twist beloont je geduld niet en de romance tussen de twee hoofdpersonages sputtert. Owen Wilson overdrijft in futloosheid, Salma Hayek in haar poging om dat te compenseren.