Elke muzikant heeft een plaat die hem heeft doen beslissen: aan dít instrument wil ik mijn leven wijden. Deze week: de eyeopener van pianist Kris Defoort, die liefst drie buitengewone nieuwe cd’s uit heeft.
KRIS DEFOORT: Mijn grote ontdekking is nogal laat gekomen. Ik was al muzikant, studeerde traditionelere jazz in Luik, en ging verschillende keren per week naar de mediatheek. Daar kreeg ik Something Else!!!!, de eerste plaat van Ornette Coleman in handen. Ik zal het nooit vergeten: ik kwam thuis, zette de plaat op, en stond aan de grond genageld. Het was voor mij dezelfde schok als die mensen als Miles Davis in de jaren vijftig voelden. Hij leek van een andere planeet te komen. Dan zijn er twee mogelijkheden: ofwel denk je: dit lijkt nergens naar, en je keert het de rug toe. Ofwel heb je het gevoel dat er iets revolutionairs gebeurt. Voor mij was het een schok, maar tegelijk een bron van rijkdom. Er zat nog swing in, maar toch waren die thema’s zo anders, zo vrij. Je kunt zijn muziek in geen enkele categorie onderbrengen. Het is Ornette Colemanmuziek. Hij heeft me gestimuleerd om mijn eigen taal te vinden. Ik ben meer en meer vrij gaan improviseren.
Het Brugse label WERF viert zijn honderdste release met een Kris Defoort- box. Je hebt de jonge drummer Lander Gyselinck binnengehaald in je trio.
DEFOORT: Aan het conservatorium in Brussel zie ik het niveau stijgen met de jaren – de techniek van die mannen wordt steeds beter. Maar toen Lander in mijn improvi-satieles kwam, wist ik na tien seconden: die jongen wil ik in mijn trio. Zijn klank, zijn creativiteit… En vooral: wat een persoonlijkheid, op die leeftijd! En hij brengt een heel breed referentiekader mee – de hiphop bijvoorbeeld.
Waarom heb je beslist om ‘Sound Plaza’ uit 2002 heruit te brengen?
DEFOORT: Niet alleen was het album uitverkocht, ik heb het ook laten hermixen. Sommige stukken heb ik ingekort, opnieuw gemonteerd of een andere versie van gekozen. Het is een andere plaat geworden.
Op ‘Live in Tokyo’, de solo-cd, speel je behalve eigen werk en Monk ook ‘Sometimes It Snows in April’ van Prince, waarbij je heel ver van het origineel afwijkt.
DEFOORT: Ik benader de muziek van Prince of Sting als standards. Ik schrijf van zo’n nummer de zang en pianopartijen uit. Op zo’n moment zie je wat voor fantastische muzikanten dat zijn. Maar dan laat ik de song los, en maak ik er geen uitvoering, maar een impressie van. Een beetje zoals Ornette, ja.
BART CORNAND
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
