Met zijn tweede album Shulamith, dat hij volgende week in de AB presenteert, ontdekte de Amerikaanse band Poliça zijn volwassen en melancholische kant. Balancerend op de rand van tristesse, maar sporadisch verlicht door een fel sprankeltje hoop. Zangeres Channy Leaneagh en bassist Chris Bierden over lastige vragen, de rol van een frontvrouw en slaaptekort. ‘Zonder mijn oceaangeluiden val ik niet in slaap.’
De afspraak met Leaneagh en Bierden had moeten doorgaan in het chique Soho House in Londen, tussen de peperdure maatpakken en lunchende trofeevrouwen. Zou, want op het laatste moment laat de zangeres me overkomen naar hun eigen appartement, aan de andere kant van de stad. Ze verwelkomt mij met een kop thee en – ietwat beschaamd – een excuus. ‘De taxi had ons voor de deur afgezet en toch zijn we de weg nog kwijtgeraakt.’ Haar oprechte verlegenheid is alvast zeer innemend.
Poliça, opgebouwd uit de resten van het indierockcollectief Gayngs, kwam in februari 2012 naar buiten met Give You the Ghost. De melancholische mix van r&b, breed uitgesmeerde synths en zigeunerzanglijnen maakte van hen de hit van Coachella 2013. Shulamith, dat enkele maanden geleden verscheen, gaat verder op dat elan, zij het met meer levenservaring op zak en een afgebakend doel in het vizier.
Het nieuwe album klink meer gecontroleerd dan jullie debuut. Alsof jullie deze keer een plan hadden. Of ben ik fout?
CHANNY LEANEAGH: Nee, volledig juist. Onze eerste keer was een schets, een demo. We probeerden toen allerlei ideeën uit. Bij Shulamith hadden we meer tijd om na te denken over wat we allemaal wilden doen. We hebben de muziek deze keer opgenomen tijdens kleine rustmomenten in ons tourschema. Op een saaie tourbus dwaalt je hoofd dan automatisch af richting die opnames. Die momenten van reflectie waren er minder tijdens de opnames van Give You the Ghost.
Shulamith is een verwijzing naar de Canadese feministe en auteur Shulamith Firestone. Is het album een feministisch pamflet?
LEANEAGH: Dat niet, ik zie het meer als een eerbetoon. Kort na de opnames heeft mijn broer me The Dialectic of Sex,een boek van Firestone, cadeau gedaan. Op de een of andere voorbestemde manier dichtte zij perfect de gaten tussen alle nummers. Al de gevoelens die ik in mijn teksten had gestoken, bracht zij samen. Dit is mijn manier om haar te bedanken en haar de aandacht te geven die ze verdient.
Koos je daarom ook voor de halfnaakte vrouw met bloedrode verf in het haar op de cover?
LEANEAGH: Deels wel, maar dat is niet alles. Die vrouw staat symbool voor het leven van een meisje de dag van vandaag. Vrouwen moeten zich tegenwoordig almaar mooier maken. Op die manier worden ze hun eigen grootste vijand, want je kunt er nooit perfect uitzien.
Is dat ook iets waar jij, als frontvrouw van een voor de rest volledig mannelijke groep, mee worstelt?
LEANEAGH: Ongetwijfeld wel, maar dan onbewust. Zelf probeer ik daar zo ver mogelijk van weg te blijven. Ik ben een vrouw, uiteraard, maar voor de buitenwereld ben ik vooral een zangeres en deel van Poliça. Daar ligt mijn prioriteit. De rest probeer ik zo veel mogelijk aan mij voorbij te laten gaan.
Jullie hebben trouwens iets met opmerkelijke namen. Shulamith is op zijn zachtst gezegd al ‘anders’ en ook over de oorsprong van de naam Poliça is er al heel wat inkt gevloeid.
LEANEAGH: Daar heb ik eigenlijk nog nooit bij stilgestaan. Het is wel zo dat ik altijd op zoek ga naar namen met diepte, met inhoud. Een titel moet symbolisch zijn voor het hele project. Ik heb graag dat mensen zelf op zoek moeten gaan naar de betekenis achter het woord.
Dus: Poliça, is dat nu Pools voor ‘verzekering’ of de naam van een bestand op je computer?
LEANEAGH:(plagend) Zoek het maar op.
Van op afstand lijkt Poliça te zijn opgebouwd uit tegenstellingen: twee drummers met daarvoor één zangeres, ingetogen teksten bovenop een vaak uitbundige productie. Is dat altijd al een bewuste keuze geweest?
LEANEAGH: De samenstelling van de groep en de manier waarop we de nummers opbouwen, stond inderdaad al van het begin vast. Er waren namelijk elementen nodig die alles in balans hielden. Iedereen is verantwoordelijk voor een even groot deel van het eindresultaat, wat betekent dat elke muzikale achtergrond even sterk meetelt. Godzijdank wist Ryan (Olson, de producer en het brein achter de groep, nvdr.) al snel welke drummers en welke bassist hij erbij wilde om dat evenwicht te bewaren.
ONS GESPREK WORDT ONDERBROKEN door gestommel en zacht gekreun afkomstig uit de zetel. Verscholen onder een deken van kussens, een grote muts en een nog grotere koptelefoon ontwaakt bassist Chris Bierden. Hij geeuwt even, verontschuldigt zich met een slaperig ‘goeiemorgen’ en schuift ietwat gegeneerd mee aan tafel.
Justin Vernon van Bon Iver zag jullie op een Belgisch festival optreden en liet zich achteraf ontvallen dat hij vond dat jullie als een coole Duitse band klonken. Channy, jij vond dat het grootste compliment dat iemand jullie ooit had gegeven. Waarom?
CHRIS BIERDEN: Heeft hij dat echt gezegd? (lacht)
LEANEAGH: Ja, na ons optreden op Dour. Justin is al lang een goede vriend van ons, maar dit is het origineelste en vriendelijkste dat hij al over ons heeft gezegd. Het aangenaamste aan dat compliment vond ik eigenlijk dat hij ons niet had herkend. Er zijn heel wat goede Amerikaanse bands, maar kunnen doorgaan voor een onbekende, Europese groep zegt veel over onze muziek en progressie.
Vernon steunt jullie al lang, maar deze zomer uitte ook Jay-Z zich publiek als een lid van jullie fanclub. Wat doet dat met vier ‘doodgewone’ stervelingen uit Minnesota?
LEANEAGH: Niet zo veel, eigenlijk. Wat wij vooral proberen te onthouden, is dat alles begint bij de basis en voor ons zijn dat de beats van Ryan. Dat is onze fundering. Daarop bouwen we verder en niemand wordt tegengehouden in zijn ideeën. Komt iemand af met een voorstel, dan proberen we daarrond te werken.
BIERDEN: Onze verschillende muzikale achtergronden zijn er nu eenmaal. We laten ze gewoon nooit frontaal op elkaar botsen.
Dat brengt me bij hoogstwaarschijnlijk de irritantste vraag van dit gesprek: hoe zouden jullie zelf die mengelmoes van Poliça omschrijven?
LEANEAGH:(lacht) Exact diezelfde vraag kreeg ik een uur geleden ook en de zoektocht naar een gepast antwoord maakte me helemaal gek. I got stuck in a wormhole.
Graag gedaan.
LEANEAGH: Het is niks, ik kan het ondertussen alweer aan. Het liefst van al zou ik willen leven in een wereld zonder labels, waar muziek gewoon muziek is. Als muziek te moeilijk is om te definiëren, is dat dan niet de definitie ervan?
BIERDEN: Wat denk je van ‘synthgebaseerde, droomgedreven soundscapes’?
LEANEAGH: Soundscapes en nachtmerries. (lacht)
Channy, zoek je die ondefinieerbaarheid ook niet bewust op, door sommige woorden slecht te articuleren en vaak Autotune te gebruiken?
LEANEAGH: Ik doe dat niet bewust, alleen zijn de woorden voor mij niet het belangrijkste in het nummer. Wat primeert, is dat de mensen het juiste gevoel meekrijgen. De emotie komt op de eerste plaats en de woorden zijn daaraan ondergeschikt.
Je manier van zingen leverde je wel de bijnaam de ‘Queen of Autotune’ op.
LEANEAGH: Dat zou dan betekenen dat ik Cher geklopt heb? Daar ben ik heel blij om. Eigenlijk maakt het me niet uit wat mensen over mij zeggen. Ze mogen me noemen wat ze willen. Ik denk er trouwens aan om Autotune niet meer te gebruiken. Niet dat ik het niet meer passend vind, maar het is live gewoon veel te veel werk.
Die bijnaam is een onvermijdelijk gevolg van jullie nieuwbakken roem. Heb je nog andere hinderlijke bijwerkingen ondervonden?
BIERDEN: Zoals daarjuist schandalig genoeg bewezen: het tekort aan slaap. Zonder twijfel. Ik verdraag het tourschema fysiek en emotioneel helemaal niet goed. Ik kan het nu nog wel aan, maar ik vrees dat op termijn mijn prestaties op het podium eronder zullen lijden.
Hoe proberen jullie dat dan binnen de perken te houden?
LEANEAGH: Het klinkt wat cliché, maar ik probeer altijd te slapen met dezelfde geluiden op de achtergrond. Momenteel zijn dat oceaan- en NASA-geluiden. Daarnaast neem ik ook altijd kleine souvenirs van thuis mee op tournee.
BIERDEN: Ik ga ook met een cliché moeten uitpakken. Persoonlijk heb ik gewoon geluk dat ik op tournee kan gaan met drie echt goede vrienden van mij. Er zijn maar weinig bands die onderling zo goed overeenkomen als wij.
Jullie komen dan ook allemaal uit dezelfde streek in Minnesota. Hoeveel van jullie thuis is er terug te vinden in de nummers?
LEANEAGH: Veel. Zouden we nu ergens anders een album opnemen, het zou volledig anders klinken. Dat gezegd zijnde, een opnamesessie in New York, Washington of Californië zie ik zeker zitten. Nu nog hopen dat ons management dit leest.
Wat zou België dan met jullie muziek doen?
LEANEAGH: We zouden ongetwijfeld heel wat meer laidback klinken. (lacht)
POLIÇA
Woensdag 29/1 in de AB. Alle info: abconcerts.be
DOOR XAVIER VUYLSTEKE DE LAPS
Channy Leaneagh: ‘ONZE GOEDE VRIEND JUSTIN VERNON VAN BON IVER ZEI DAT WE OP DOUR ALS EEN COOLE DUITSE BAND KLONKEN. DAT VOND IK VOORAL EEN MOOI COMPLIMENT OMDAT HIJ ONS NIET HERKEND HAD.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
