Thompson,Top Shelf Productions, 582 blz., zw/w, euro 33,95

Een van de grootste uitdagingen voor een verhalenverteller vandaag is misschien wel om een gevoelig verhaal te vertellen zonder klef te worden. Craig Thompson wou een lange strip maken zonder dat er echt iets in gebeurde, na zijn algemeen bejubelde debuut Goodbye Chunky Rice in 1999. Ook in dat sprookje over een schildpad die stilletjes verhuist zonder afscheid te nemen van een vriend, was Thompsons gevoeligheid een opvallende troef. Blankets is veel openlijker dan Chunky Rice een autobiografie. Niet het type waarin elke gebeurtenis zo eerlijk mogelijk wordt verteld, maar het type waarin de auteur uit zijn leven de gebeurtenissen selecteert die als boek een goed geheel opleveren. Hoewel Blankets voor een belangrijk stuk over zijn familie gaat, heeft Thompson bijvoorbeeld zijn zus geschrapt, omdat zijn relatie met haar niet goed paste in het boek.

Twee thema’s drijven boven in dit goed opgebouwde verhaal over zijn jeugd: het streng protestantse milieu waarin hij opgroeide en zijn eerste grote liefde. Het is schrijnend om Thompsons getekende alter ego door zulke beklemmende vlagen van religiositeit bevangen te zien worden dat hij al zijn tekenwerk – haast ritueel – verbrandt. Op sommige momenten lijkt het boek een open brief aan zijn ouders, die moet verklaren waarom hij nu niet meer kerkelijk is. Het hoogtepunt van het boek, en ook de aanleiding voor Thompson om het boek te maken, bestaat uit de uitgebreide beschrijving van zijn relatie met het meisje Raina. Vooral dan de momenten waarop de twee pubers samen in bed liggen en allebei te veel pudeur hebben om nog maar aan seks te denken. Het gedartel tussen de lakens, de verliefde blikken naar zijn meisje, je moet al erg cynisch zijn om niet door Thompsons romantiek en melancholie te worden aangestoken.

Het boek kan ook enkel zo aanstekelijk werken door zijn striptechnische virtuositeit. Thompsons penseelstreken tonen dat het werk van de Fransman Blutch hem niet onbekend is, maar van dat sensuele voorbeeld maakt hij toch nog zijn eigen idioom. Verteltechnisch maakt Thompson indruk door talrijke visuele motieven, betekenisvolle stiltes, de thematische structuur en de sobere voice-over. Het boek is zo rijk als zijn titel, die niet alleen verwijst naar een deken dat Thompson van zijn liefje kreeg, maar onder andere ook naar zijn beschermde opvoeding, samen slapen, en spelen in een sneeuwtapijt.

door GERT MEESTERS