Bevlekte ontvangenis. ‘He lives in a house, a very big house, in the country.’ Blur-bassist Alex James kijkt terug op zijn leven als rockster.

Alex James, Little, Brown, 288 blz., euro 23

In de meest beruchte muzikale tweestrijd van de jaren 90 waren de kampen duidelijk gescheiden: aan de ene kant had je de grote muilen van Oasis, drinkebroers en onbehouwen lomperiken, aan de andere kant stonden de studenten van Blur, mooi geknipt en welbespraakt. Maar net zoals drie decennia eerder de leden van The Beatles qua vetzakkerij niet hoefden onder te doen voor The Rolling Stones, konden Damon Albarn en de rest rustig op gelijke voet staan met de broertjes Gallagher.

In zijn autobiografie Bit of a Blur haalt bassist Alex James, die de Britpopgroep mee boven de doopvont hield, dan ook met veel genoegen herinneringen op aan de tijd toen het viertal de wereld veroverde en overal de boel op stelten zette, met feestjes in exclusieve nachtclubs, sloten drank en kilo’s drugs – in totaal blies James er zowat één miljoen pond door, berekent hij – en heel veel vrouwen. In een typerende anekdote bevindt hij zich in een kamer in een exotisch luxehotel, samen met vijf adembenemende jongedames. Hij noteert droogjes: ‘I stopped having sex occasionally, but only so that I could take more drugs.’

Bit of a Blur is echter niet alleen seks, drugs en rock-‘n-roll. James – een uitmuntende schrijver overigens – toont ook hoe het leven als rockster, nadat je over de eerste verrassing en fascinatie heen bent, uiteindelijk toch maar behoorlijk leeg is. Na jaren van drankmisbruik – in een interview omschreef hij zichzelf ooit als ’the second-drunkest member of the drunkest band in Britain’ – begint zijn lichaam uit te zetten, en zijn liefdesleven is door zijn playboygedrag een ramp. Hij kijkt in de spiegel en ziet een ‘morally bankrupt fatso with a stupid grin and a girlfriend with a murdered heart’.

Als hij de liefde van zijn leven ontmoet, slaat de muzikant een heel andere weg in. Nu woont hij in een landhuis in een schilderachtig Brits dorpje, waar hij zijn tijd verdoet met kaas maken en columns schrijven over zijn bucolische leven. ‘Als je in een beroemde groep hebt gezeten’, schreef hij onlangs in The Independent, ‘dan is het bijna onmogelijk om dat los te laten, en de rest van je leven probeer je die hoogdagen te herbeleven. Kijk maar naar The Rolling Stones of Ozzy Osbourne. Dat is de tragedie van rock-‘n-roll.’ James is eraan kunnen ontsnappen, net als de andere leden van Blur, die zichzelf in de afgelopen jaren stuk voor stuk hebben heruitgevonden. En dat terwijl Oasis een cliché is geworden. Wie heeft er dan gewonnen?

Stefaan Werbrouck