‘BEVERS CITEREN GEEN ANDERE BEVERS’
Vier jaar geleden nam hij haast moederziel alleen het voortouw in de rehabilitatie van contemporary r&b bij blanke hipsters, vandaag maakt de donkere, melancholische, zich in sensuele bochten rond existentiële vraagstukken kronkelende sound van How to Dress Well, alias Tom Krell, volop school. ‘Je moet dringend eens naar Hate You van Mariah Carey luisteren.’
Tom Krell, de voormalige filosofiestudent uit Brooklyn die in zijn achterkamertje het debuut Love Remains (2010) bricoleerde, is tegenwoordig een songschrijver, zanger en producer die deskundig de dogma’s van de pop en underground manipuleert. Op zijn derde, meest gestroomlijnde worp tot nu toe, ‘What Is This Heart?’, tackelt hij thema’s zoals – even citeren uit de begeleidende bio – ‘onrust, angst, gebrek aan controle, nachtmerries, de dood, pijn, genot, trots, schaamte, vertrouwen, isolatie en engagement’. Of zoals wij plegen te zeggen: de hele reutemeteut.
TOM KRELL:(met uitgestreken gezicht) Alles wat belangrijk is. Het hele goddamn spectrum aan grote emoties.
Je vorige albums heetten Love Remains en Total Loss. Korte, krachtige titels die boekdelen spreken. Deze keer is het een vraag: ‘What Is This Heart?’
KRELL: Een vraag tussen aanhalingstekens, bovendien. Het is een citaat. Ik steek veel denkwerk in mijn titels, en deze keer heb ik extra lang gepiekerd. Met de titels van mijn vorige albums kon ik elke song legitimeren die erop stond, maar tijdens het schrijven aan deze plaat merkte ik dat mijn inspiratie vooral kwam uit vrije associatie met gesprekken die ik toevallig opving, met dingen die ik had gezegd maar eigenlijk niet meende, of dingen die ik wel had willen zeggen maar niet had gezegd. Losse flarden dialoog, onuitgesproken gedachten die bleven hangen, anekdotes zonder einde: hoe vat je zoiets onder één vlag? Vandaar het idee een quote te gebruiken. De titel wordt zo onderdeel van een scène, het wordt een levend iets. We zijn een sociale, delende en kwebbelende soort. Bevers citeren geen andere bevers, enkel mensen citeren mensen. We zijn het autobiografische dier, daarom zitten we met eigenschappen zoals trots, arrogantie en onzekerheid opgezadeld. Ik had de plaat evengoed ‘De menselijke psyche in kaart gebracht’ kunnen noemen, maar dat bekt niet echt lekker. (lacht) Bovendien wilde ik een groot verhaal brengen op een indirecte, subtiele manier, een beetje zoals de verhalen van Alice Munro of de films van de broers Dardenne. Een persoonlijk verhaal, waarin een universeel thema verborgen zit, in dit geval het menselijke hart.
We zitten nog altijd maar bij de titel en de helft van mijn tijd is bijna om.
KRELL: Ik heb ook een korte versie van die uitleg, maar daar is het te laat voor. (lacht)
Je werkte voor dit album opnieuw samen met producer Rodaidh McDonald, bekend van onder meer The xx en King Krule. Wat maakt hem goed?
KRELL: Ik had deze keer enorm veel vertrouwen in Rodaidh (spreek uit als Roddy, nvdr.), omdat hij zich tijdens de opnames van Total Loss ontpopte als een ideale collaborator, iemand die een artiest ondersteunt waar het kan en wanneer het moet. Vertrouwen en zelfvertrouwen zijn trouwens dé grote verschillen tussen deze plaat en mijn vorige. Doordat ik Rodaidh nu beter ken, en doordat ik 200 liveshows heb gespeeld in één jaar tijd. Positieve reviews zijn een eer, fijn voor het nageslacht, maar een liedje zingen voor 1000 mensen in pakweg Riga, continu hun aandacht vasthouden en achteraf bedolven worden onder het applaus en het gejoel, dát is pas bevestiging. Het heeft lang geduurd voor ik mijn muzikale intuïtie leerde te vertrouwen. Bon, ik wist wel dat ik iets bijzonders in handen had – sorry als ik daarmee als een zelfingenomen lul klink, trouwens – maar pas de laatste jaren kreeg ik voldoende bevestiging om echt door te duwen.
Daarnet vernoemde je de Dardennes. Ben je een fan van hun films?
KRELL: Ben ik fan? Wel, vóór ik aan deze plaat begon heb ik in 48 uur tijd al hun films bekeken, op een groot scherm bij mij thuis. Ik laste enkel pauzes in om eten te bestellen, naar het toilet te gaan en om te huilen. Zegt dat genoeg? (lacht)They were a massive inspiration. De song Pour Cyril is een rechtstreekse ode aan het hoofdpersonage in Le gamin au vélo. Het begin zing ik a capella, dan volgt een epische passage in de overstuurde stijl van Love Remains, die uitmondt in een statig arrangement voor koperblazers, waarna het geluid aanzwelt tot monsterlijke proporties. Heel dramatisch, met zowel zwiepende strijkers als distortion. Ik ben er enorm trots op.
Het klinkt geweldig, maar ik zie de connectie niet helemaal met de sobere films van de Dardennes.
KRELL: Hun films zien er misschien sober uit, maar de plot, de verhaallijn en de emoties zijn telkens heel dynamisch, als een grandioze rollercoaster. Neem Le gamin au vélo, in se een generisch gegeven, maar de film transformeert van iets algemeens – een jongen op een fiets – naar het hartverscheurende verhaal van het jongetje Cyril. Van heel groot naar heel klein, en onderweg krijg je een transcendentaal verhaal voorgeschoteld over liefde, medeleven en verlangen. Rosetta maakt de omgekeerde beweging: van Rosetta, het meisje dat een toekomst voor zichzelf zoekt, naar een bespiegeling over fierheid en prestige. Beide films hebben me intens aangegrepen.
Muzikaal haal je je inspiratie uit alle hoeken van het muzikale spectrum. Voor deze plaat vermeld je Lou Reed en Tracy Chapman, naast Burial en Prince. Je coverde eerder zowel Smog als Janet Jackson, en via je mixtapes kennen we je liefde voor Mariah Carey.
KRELL: En de Backstreet Boys, en ‘N Sync. (grinnikt)
Maar méén je dat echt, of zeg je dat met een ironische knipoog?
KRELL:(streng) Ironie is de doodsteek voor de ziel. Het is simpel: het enige wat me interesseert bij een song is of hij me raakt of niet. Dat kan Teenage Space Ship van Smog zijn, of Hate You van Mariah Carey. Geen verschil. Heb je Hate You al eens goed beluisterd?
Neen.
KRELL: Dat moet je dan dringend eens doen. Net als Again van Janet Jackson of As Long As You Love Me van de Backstreet Boys. (ziet me bedenkelijk kijken) Right, maybe it’s an age thing. Ik ben geboren in 1984, en opgegroeid met MTV. Mijn moeder hield van goede, klassieke zangers, in de auto keelde ze alles mee waar gevoel in zat. Op mijn vijftiende was ik gek op Ride wit Me van Nelly. Er zit een zekere melancholie in die song, vooral die ene zin: ‘I got the title from my momma, put the whip in my own name now.’ Het zegt zoveel over de waarde van succes, persoonlijke verwezenlijkingen en familie. Ik kreeg net, toen ik de tekst hardop uitsprak, kippenvel.
Zoals je zei: it must be an age thing.
KRELL:(lacht) Mijn oudere broer is geboren is 1978, hij en zijn vrienden luisterden naar ‘alternatieve’ muziek, zoals D.R.I. en Megadeth, en een beetje hiphop genre Digital Underground. Op popmuziek keken ze neer, Kurt Cobain was hun grote held. Alsof Nirvana geen popgroep was! Cobain was de grootste en een van de rijkste popsterren van de vroege jaren negentig, punt. Wanneer ben jij geboren?
1978.
KRELL:(glimlacht) Dus ben je net als mijn broer bedorven door de generatie rockjournalisten die vonden dat je kamp moest kiezen. Eén genre, voor de rest van je leven, en wie zondigt vliegt uit de club. (lacht) Heb je al eens gehoord van Grimes, mijn goede vriendin Claire Boucher?
Natuurlijk, haar Visions was een van mijn favoriete platen van 2012.
KRELL: Je weet dan toch dat ze ook van Mariah Carey houdt? (grinnikt) Je weerstand heeft geen zin, makker, geef je gewoon over. Mariah en Janet zullen je met open armen ontvangen.
Het is al goed. Stel – stél! – dat ik een vastgeroeste rockfanaat zou zijn, met welke track op de nieuwe plaat zou je me proberen te bekeren?
KRELL:Words I Don’t Remember, zonder twijfel. Het is geen officiële single geweest, maar het was wel de eerste song uit de plaat die ik wilde delen met de wereld. Er staan namelijk enkele van de biggest sounds op die ik ooit gecreëerd heb. Die massieve synthesizers tijdens de intro, zoiets heb ik nooit eerder op plaat gezet. Het is mijn versie van Purple Rain versus November Rain.
Je bent niet vies van een beetje melodrama, niet?
KRELL: Wat bedoel je met melodrama? Drama, maar met een laagje suiker op?
Drama, maar tranerig en melig.
KRELL: Ik denk dat we melodrama nodig hebben, om de liefde en al haar uitwasemingen te plaatsen, bijvoorbeeld. Melodrama doet het leven en de liefde simpel lijken, in plaats van frustrerend en complex. Verliefd worden, wat is dat? Toch niks meer dan iemand vinden die kan leven met je kleine kantjes? Liefde is jezelf doorgronden, samen met iemand die tolereert dat je je gedraagt als a piece of shit. Melodrama verbloemt het drama, maar in werkelijkheid komen er alleen bloemen aan te pas wanneer er iets goed te maken valt. Met andere woorden: ik ben pro, drama én melodrama, confronterend én melig!
‘WHAT IS THIS HEART?’
Op 23/6 uit via Weird World. How to Dress Well concerteert op 14/6 in de Beursschouwburg, Brussel, beursschouwburg.be
DOOR JONAS BOEL
Tom Krell ‘BEN IK FAN VAN DE DARDENNES? VÓÓR IK AAN DEZE PLAAT BEGON, HEB IK IN 48 UUR TIJD AL HUN FILMS BEKEKEN. IK LASTE ENKEL PAUZES IN OM ETEN TE BESTELLEN, NAAR HET TOILET TE GAAN EN OM TE HUILEN.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier