Ben Howard

We zitten hier natuurlijk niet om het werk van een collega te bespreken. Maar als er eentje over Ben Howard tettert dat diens songs ‘van zijn vingers lijken te klateren en daarbij woorden en melodieën vergaren’, zal die confrater ongetwijfeld ‘yanny’ horen terwijl wij bij ‘laurel’ zweren. Een kwestie van interpretatie, alweer. Aan de hand van Noonday Dream kan men Howard evengoed kenmerken als een artiest die schetsen, kattebelletjes en andere vaag geformuleerde ideeën prematuur tot songs verheft. In zijn geval door er lineaire structuren (een kunstenaarsterm voor herhaling), een bak vol zwaarwegende effecten en een mineurstemming overheen te kieperen. Geconfronteerd met zoveel kant noch wal rakend neofolkminimalisme laat voorbeeld John Martyn vanuit het graf een ‘Is dit alles?’ optekenen.